لئو، تو جاودانه‌ای!

آریا طاری

ورزشگاه ماراکانا، حالا دیگر یک قتلگاه برای رویاهای بزرگ لئو مسی نیست. این همان استادیومی بود که لئو در آن، فینال جام جهانی 2014 را واگذار کرد. وقتی که از همیشه بیشتر به بردن یک جام ملی نزدیک شده بود اما نتوانست آخرین قدم را به خوبی طی کند. این، آخرین شکست و ناامیدی لئو در تورنمنت‌های ملی نبود. او و تیمش در این چند سال، دو بار هم به فینال کوپا آمه‌ریکا رفتند و هر دو بار، طعم شکست را چشیدند. خیلی‌ها خیال می‌کردند دوران فوتبال اعجوبه آرژانتینی، بدون حتی یک جام ملی به پایان می‌رسد اما لئو، مسیر همه این تصورات را تغییر داد. او ثابت کرد که امید، می‌تواند بزرگ‌ترین برگ برنده یک ستاره باشد. در همه این سال‌ها، آرژانتینی‌ها در حسرت تماشای یک قاب بودند. قابی که در آن لئو مسی، در حال بالای سر بردن یک جام ملی دیده می‌شود. حتی برای هم‌تیمی‌های لئو در تیم ملی آرژانتین هم، این یک شانس ایده‌آل برای خوشحال کردن بهترین فوتبالیست این نسل بود. وقتی سوت پایان نبرد با برزیل به صدا درآمد، تک تک مهره‌های آلبی سلسته به سراغ لئو مسی رفتند و او را در آغوش کشیدند. بازیکنی که حتی در رختکن تیم، برای یک لحظه هم از جام قهرمانی جدا نمی‌شد. فوتبال انگار، بدهکاری قدیمی‌اش را با مسی صاف کرده است. جالب اینکه درست پنج سال پیش در چنین روزی، کریس رونالدو اولین جام ملی‌اش را با تیم ملی پرتغال تصاحب کرد و حالا نوبت لئو مسی بود که دست به این کار بزرگ بزند. آلبی سلسته در 28سال گذشته، هرگز نتوانسته بود روی سکوی اول کوپا قرار بگیرد. طلسمی که برای نسل‌های مختلفی در این کشور پابرجا مانده بود و حالا بالاخره به نقطه پایان رسید.

هواداران لئو مسی در تمام دنیا، هرگز نمی‌توانند فرم او در این دوره از جام ملت‌ها را فراموش کنند. این متفاوت‌ترین نسخه از لئو در لباس تیم ملی بود. ستاره‌ای که با تمام وجود می‌دوید و به هر قیمتی، می‌خواست برنده این جام باشد

هواداران لئو مسی در تمام دنیا، هرگز نمی‌توانند فرم او در این دوره از جام ملت‌ها را فراموش کنند. این متفاوت‌ترین نسخه از لئو در لباس تیم ملی بود. ستاره‌ای که با تمام وجود می‌دوید و به هر قیمتی، می‌خواست برنده این جام باشد. تصاویر به جا مانده از همه استارت‌های او، ساق‌های زخمی لیونل و اشک‌هایش برای آرژانتین، از ذهن هواداران آلبی سلسته پاک نخواهد شد. حالا همه از توپ طلای هفتم برای این نابغه حرف می‌زنند. گری لینه‌کر حتی تاکید کرده که بردن توپ طلا توسط مسی را باید از همین حالا قطعی بدانیم اما بدون شک برای آرژانتینی‌ها، این جام از توپ طلای هفتم برای مسی هم مهم‌تر است. لیونل در تک تک دیدارهای این تورنمنت، عملکرد درخشانی داشت. شاید چیپ سرنوشت‌ساز روز آخر را دی ماریا زده باشد اما بدون مسی، رسیدن به این فینال رویایی اصلا ممکن نمی‌شد. او با بیشترین گل و بیشترین پاس گل، با اختلاف زیاد بهترین بازیکن این تورنمنت شد. کیفیتی که مسی در این جام از خودش نشان داد، قابل مقایسه با هیچ ستاره دیگری نبود. او جنگنده‌تر از همیشه نشان داد تا علیه یک حسرت همیشگی مبارزه کند. کنار زدن برزیل با همه ستاره‌هایش اصلا کار راحتی نیست اما آرژانتینی‌ها، بالاخره یک شب رویایی را پشت سر گذاشتند. شبی که نسل‌های مختلفی از این کشور، نتوانسته بودند تجربه‌اش کنند. این اتفاق در حالی رخ داد که مسی همین چند سال قبل، از فوتبال ملی کناره‌گیری کرده بود. همه آ‌نهایی که آن روزها این ستاره را از تصمیمش منصرف کردند و موجب بازگشت دوباره لا‌پولگا به تیم ملی شدند، حالا در شادی زایدالوصف این نابغه شریک هستند. بازیکنی که دیگر نمی‌خواست یک پایان ناامیدکننده در یک تورنمنت ملی داشته باشد. حالا او، شانس مسلم بردن توپ طلای شماره هفت است و این، شاید به همه بحث‌ها درباره بهترین بازیکن این نسل پایان بدهد.

در فینال ماراکانا، جای یک چهره بزرگ خالی بود. جای دیگو آرماندو مارادونا و آن شادی‌های جنجالی‌اش برای آرژانتین روی سکوها. مردی که در همه این سال‌ها، همواره همراه تیم ملی بود اما قهرمانی آرژانتین، سرانجام در سالی رقم خورد که دیگو دیگر روی زمین نفس نمی‌کشید. بدون تردید اما همه ستاره‌های سفید و آبی در جریان این نبرد، به یاد مارادونای بزرگ و افسانه‌ای بودند. حضور دیگو در استادیوم، می‌توانست شادی آنها را تکمیل کند اما همه مهره‌های آلبی سلسته، حضور مارادونا را در کنار خودشان احساس می‌کردند. مردی که خیلی زود، زمین را ترک کرد. کمی قبل از آنکه مردم آرژانتین، دوباره معنای اشک شوق ریختن را به یاد بیاورند.