داستان یک برخورد

آریا طاری

فرهاد مجیدی و علیمنصور، ستاره‌هایی از دو نسل مختلف استقلال هستند. هرچند که بین سال‌های درخشش‌شان، یک شکاف بزرگ و عمیق هم دیده نمی‌شود. هر دو نفر آنها در دوران بازی، چهره‌های محبوبی بودند و حتی برای مدتی، بازوبند کاپیتانی استقلال را به بازو داشتند. در رده باشگاهی، فرهاد چهره موفق‌تری به نظر می‌رسید و توانست کارهای بزرگ‌تری برای استقلال انجام بدهد. در رده ملی اما منصوریان چهره به مراتب موفق‌تری بود و در نسل نودوهشتی‌های فوتبال ایران، یک جای ثابت برای خودش دست و پا کرد. در دوران بازی این دو نفر، تصور نمی‌شد که آنها علاقه چندانی به مربیگری داشته باشند اما این پیش‌فرض، کاملا اشتباه بود. چراکه هم فرهاد و هم منصوریان، شیفته مربیگری به نظر می‌رسیدند. منصوریان، سال‌ها قبل کارش را با هدایت پاس همدان شروع کرد. او مدتی هم به عنوان دستیار در تیم ملی حضور داشت و سپس سرمربی تیم ملی امید شد. بزرگ‌ترین موفقیت‌های این مربی تا امروز، در باشگاه نفت تهران رقم خورده است. باشگاهی که در نهایت با درخشش در لیگ و آسیا، این مربی را به آرزوی دیرینه‌اش برای نشستن روی نیمکت استقلال رساند. با این وجود برخلاف انتظارها، اوضاع در تیم محبوب برای منصوریان خوب پیش نرفت و او تنها پس از یک فصل کامل و سپری کردن هفت هفته از فصل دوم، کارش را از دست داد. پس از این اتفاق، منصوریان مدتی سرمربی ذوب‌آهن بود. او پنج هفته را هم روی نیمکت تراکتور سپری کرد و حالا سرمربی آلومینیوم اراک شده است. در کارنامه کاری علیمنصور و فرهاد، چند شباهت بزرگ دیده می‌شود. هر دو، زمانی سرمربی استقلال بوده‌اند و هر دو با پذیرفتن پیشنهاد تیم ملی امید، مرتکب یک اشتباه بزرگ شده‌اند. جالب اینکه مجیدی در سه مقطع مختلف سرمربی آبی‌ها بوده اما برخلاف منصوریان، هرگز یک فصل کامل را در این تیم پشت سر نگذاشته و همیشه از میانه‌های راه به استقلال ملحق شده است. نکته جالب دیگر این است که هیچ‌کدام از این دو مربی تا امروز فاتح یک جام قهرمانی نشده‌اند. بزرگ‌ترین موفقیت فرهاد و علیرضا در قامت مربی، نایب‌قهرمانی در لیگ برتر و جام حذفی بوده است.

فرهاد به خوبی می‌داند که علیرضا منصوریان برای همیشه یکی از آلترناتیوهای داخلی او روی نیمکت استقلال خواهد بود. مرد اول نیمکت آبی‌ها، با چند پیروزی متوالی، دیگر نگرانی خاصی از بابت امیر قلعه‌نویی ندارد اما رویارویی با منصوریان، تجربه متفاوتی خواهد بود

آن‌چه برخورد امروز استقلال و آلومینیوم را جذاب می‌کند، فرم عالی هر دو تیم است. استقلال فرهاد پس از بسته ماندن دروازه حریفش در دربی، در چهار مسابقه متوالی به گل رسیده و هر چهار مسابقه را هم با پیروزی پشت سر گذاشته است. آنها به کمک این چهار برد، هم در جام حذفی درخشیده‌اند و هم در لیگ برتر برای تیم‌های پایین‌تر جدول، تا حدودی دست‌نیافتنی شده‌اند. در مقابل اوضاع آلومینیوم هم قابل توجه به نظر می‌رسد. آنها در چهار هفته اخیر صنعت نفت، پدیده و تراکتور را شکست داده‌اند و فقط روبه‌روی ذوب به تساوی رسیده‌اند. شکست دادن تیم سابق علیمنصور در جام حذفی، یک موفقیت انکارنشدنی برای اراکی‌ها بود. آنها برای رسیدن به مرحله بعدی این تورنمنت، به تیم مربی سابق‌شان یعنی رسول خطیبی غلبه کردند. آلومینیوم در جدول، نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده استقلال به شمار می‌رود. آنها هفت امتیاز کم‌تر از آبی‌های پایتخت تصاحب کرده‌اند و اگر امروز برنده باشند، دوباره نبرد بر سر سهمیه آسیا را زنده خواهند کرد. این نکته را هم اما نباید نادیده گرفت که پرسپولیس، سپاهان و استقلال به عنوان سه تیم بالای جدول در جام حذفی حضور دارند و اگر یکی از آنها در آن رقابت‌ها به قهرمانی برسد، تیم چهارم لیگ هم آسیایی خواهد شد. در نتیجه حفظ این رده هم برای اراکی‌ها فوق‌العاده مهم به نظر می‌رسد. اگر آنها بتوانند در اولین فصل حضورشان در سطح اول فوتبال ایران آسیایی شوند، دست به یک کار تاریخی و فراموش‌نشدنی زده‌اند.

فرهاد به خوبی می‌داند که علیرضا منصوریان برای همیشه یکی از آلترناتیوهای داخلی او روی نیمکت استقلال خواهد بود. مرد اول نیمکت آبی‌ها، با چند پیروزی متوالی، دیگر نگرانی خاصی از بابت امیر قلعه‌نویی ندارد اما رویارویی با منصوریان، تجربه متفاوتی خواهد بود. نبرد حساس امروز بین دو مربی جوان، خوش‌فکر و جسور برگزار می‌شود. دو مربی که هنوز هم اول راه هستند و می‌خواهند در سال‌های پیش رو دست به کارهای بزرگی بزنند. این دوئل برای مجیدی و علیمنصور، فراتر از جدول لیگ و معادله‌های این‌چنینی اهمیت دارد. آنها می‌خواهند هر طور که شده، همه امتیازهای این بازی را تصاحب کنند.