کابوس کریس، قاتل ژاوی

آریا طاری

فیکس‌ بودن یا نبودن بیرانوند، «مساله» مهم تیم ملی قبل از جام جهانی 2018 به شمار می‌رفت. او از طرفی، استعدادهای تبدیل شدن به یک گلر بزرگ را داشت اما از طرف دیگر، هیچ‌کس نمی‌توانست اشتباه‌های‌ فردی‌اش در رقابت‌های لیگ را نادیده بگیرد. وقتی سیدحسین حسینی از فهرست نهایی تیم ملی خط خورد، شانس بیرو برای پوشیدن پیراهن شماره یک به شکل قابل توجهی افزایش پیدا کرد. کی‌روش، انتخابش را کرده بود و حالا همه در انتظار تماشای این دروازه‌بان روی خط دروازه تیم ملی بودند. با وجود همه کنایه‌ها و ریشخندها، با وجود همه لعنت‌هایی که به جام جهانی بدون بوفون و با بیرانوند فرستاده شد، با وجود همه شوخی‌های سبک و کم‌نمک، علیرضا درون دروازه قرار گرفت و در همان مسابقه اول جام جهانی با مراکش، ثابت کرد که ارزش اعتماد کادر فنی تیم ملی را داشته است. پس از کلین‌شیت بازی اول، این گلر برابر اسپانیا نیز مطمئن ظاهر شد و باز هم خیال همه هواداران تیم ملی را راحت کرد. اوج شاهکارهای او در روسیه اما با مهار پنالتی رونالدو رقم خورد. اتفاقی که در دنیا، برای گلرهای زیادی رخ نداده است. اگر این ضربه پنالتی به گل تبدیل می‌شد، احتمالا پرتغال به سادگی تیم ملی را شکست می‌داد و به عنوان صدرنشین راهی مرحله بعد می‌شد تا با یک قرعه ساده، مسیر هموارتری داشته باشد. سیو بیرو اما مسیر بازی را عوض کرد تا در نهایت پرتغال به عنوان تیم دوم از این گروه عبور کند و خیلی زود از جام جهانی کنار برود. علیرضا مدتی بعد از «چطوری کریس» معروفش، قاتل رویای کریستیانو در جام جهانی شد و این بار، مقابل ژاوی و هم‌تیمی‌ها ایستادگی کرد. قهرمانی در آسیا، شاید آخرین آرزوی فوتبالی ژاوی هرناندز باشد اما حتی ضربه سر از چند قدمی دروازه، نتوانست به محقق شدن این آرزو کمک کند. چراکه بیرو، درست روی خط ایستاده بود تا هر طور که شده، جلوی تبدیل شدن این توپ به گل را بگیرد. بدون تردید، این بهترین و مهم‌ترین واکنش دوران فوتبال علیرضا بیرانوند بود. یک لحظه سرنوشت‌ساز در تاریخ پرسپولیس که این باشگاه را یک قدم به هدف بزرگش نزدیک‌تر کرد.

پس از پایان جام جهانی، بیرانوند فاصله زیادی با انتقال به یک باشگاه اروپایی نداشت اما حداقل برای مدتی از تصمیم ترک ناگهانی فوتبال ایران منصرف شد. او هنوز کار بزرگش را در پرسپولیس انجام نداده بود و قصد نداشت قبل از انجام آن کار بزرگ، تیم برانکو را به حال خودش رها کند. حالا به نظر می‌رسد که این تصمیم، کاملا درست بوده و اثراتش را در کارنامه بازی بیرانوند نیز نشان داده است. حالا همه از سیو درخشان او برابر ژاوی حرف می‌زنند و شاید همین رزومه چند ثانیه‌ای، برای پیوستن به یک تیم بزرگ کافی به نظر برسد. اولین تغییر مهمی که شاید زندگی ورزشی بیرو را دگرگون کرد، دور شدن از حواشی خودساخته بود. او که زمانی به سادگی با یک مصاحبه برای خودش دردسر می‌ساخت و به شدت تحت فشار قرار می‌گرفت، دیگر به سراغ مصاحبه‌هایی از این جنس نرفت و اجازه نداد هیچ چیز آرامشش را به هم بزند. او به صورت موازی با برطرف کردن تردیدهای فنی، به لحاظ رفتاری نیز متحول شد و ثابت کرد که می‌تواند یک دروازه‌بان قابل اتکا برای روزهای سخت باشد. صعود تاریخی به فینال آسیا برابر السد، بدون درخشش این دروازه‌بان به دست نمی‌آمد. او در بازی رفت بارها مانع گل خوردن تیمش شد و در بازی برگشت با دو سیو رویایی در هر دو نیمه، تیمش را در بازی نگه داشت. اگر هر کدام از این توپ‌ها به تور دروازه رسیده بودند، مسابقه برای پرسپولیس تمام می‎شد اما ایستادگی بیرانوند، السد را با شکست به خانه فرستاد. برای مدت‌ها، بیرانوند در ذهن پرسپولیسی‌ها به عنوان «گلر بدون سیو» شناخته می‌شد. دروازه‌بانی که اهل واکنش‌های فوق‌العاده نیست و به سادگی تسلیم مهاجمان حریف می‌شود. در این چند ماه اما همه ذهنیت‌ها در مورد بیرانوند تغییر کرده‌اند. او حالا می‌تواند گزینه‌ای جدی برای تبدیل شدن به مرد سال فوتبال آسیا باشد. البته که کیفیت بیرو از ستاره‌های لژیونر آسیایی بالاتر نیست اما از آن‌ جایی که این عنوان به مهره‌های شاغل در فوتبال آسیا اهدا می‌شود، او شانس بسیار بالایی برای انتخاب به عنوان مرد سال آسیا برخوردار خواهد بود. جایزه‌ای که سال رویایی این دروازه‌بان را رویایی‌تر خواهد کرد و او را در معرض انتقال به یک تیم بزرگ‌تر قرار خواهد داد.