نگاه به دربی از زاویه پرسپولیس، استقلال و مخاطب

آریا رهنورد

اگر به سراسر دقایق دربی نود و پنجم نگاه کنیم، به ندرت لحظه‌هایی را می‌یابیم که پرسپولیس در آنها «شگفت‌انگیز» و یا فوق‌العاده ظاهر شده باشد. حقیقت آن است که پرسپولیس در این جدال، یک تیم رویایی و درخشان نبود اما سرانجام توانست با همه امتیازهای مسابقه، زمین را ترک کند. برای تیم یحیی، این تعیین‌کننده‌ترین لحظه فصل به شمار می‌رفت. اگر برنده می‌شدند، صدر را از سپاهان تحویل می‌گرفتند و اگر شکست می‌خوردند، تهدید بسیار جدی استقلال را پشت سرشان احساس می‌کردند. اگر برنده می‌شدند، تا مدت‌ها با آرامش دست و پنجه نرم می‌کردند و اگر شکست می‌خوردند، با یک بحران تازه روبه‌رو می‌شدند. در چنین دوراهی ویژه‌ای، هیچ چیز به جز «برنده‌ شدن» برای پسران گل‌محمدی اهمیت نداشت. تیمی که مسابقه را اصلا خوب شروع نکرد، در بسیاری از دقایق نیمه اول تحت تاثیر بازی حریف قرار گرفت اما در شروع نیمه دوم برای چند لحظه، سوار مسابقه شد و به بهترین شکل از تنها فرصت جدی‌اش برای رسیدن به پیروزی بهره برد. برای باور اینکه سرخ‌ها چه کار قابل توجهی را در این نبرد انجام داده‌اند، کافی است بدانیم همان تیمی که در طول فصل به خراب کردن موقعیت‌های گل‌زنی مشهور بوده، حالا در دربی بیشتر از هر زمان دیگری فرصت‌طلب‌ نشان داده است. تیمی که بارها بهترین فرصت‌ها را به سادگی خراب کرده، این بار از تنها موقعیت جدی‌اش برای رسیدن به پیروزی به خوبی استفاده کرده است. یک ریباند، کلید رسیدن یحیی و تیمش به خوشبختی بود. به نظر می‌رسد آنها در تحلیل اولیه مسابقه، حتی از تساوی ناراضی نبودند اما در نهایت، با دست‌های پر از زمین مسابقه جدا شدند.

اگر به سراسر دقایق دربی نود و پنجم نگاه کنیم، به ندرت لحظه‌هایی را می‌یابیم که پرسپولیس در آنها «شگفت‌انگیز» و یا فوق‌العاده ظاهر شده باشد. حقیقت آن است که پرسپولیس در این جدال، یک تیم رویایی و درخشان نبود اما سرانجام توانست با همه امتیازهای مسابقه، زمین را ترک کند

اگر تعویض‌های دیرهنگام مسابقه با سپاهان، دلیل اصلی از دست رفتن پیروزی قرمزها بودند، حالا یحیی نشان داد که به خوبی از آن تجربه درس گرفته است. دو تعویض این مربی بین دو نیمه، تا حدود زیادی شرایط را به سود پرسپولیس تغییر داد. اول از همه، سیامک نعمتی بعد از مصدومیت در دیدار قبلی، اصلا آماده نبود و در جریان بازی، به شدت تحت فشار قرار گرفت. ورود فرجی، تا حدود زیادی قدرت دفاعی سرخ‌ها را احیا کرد. کمال هم با وجود آمادگی نسبی، در انتقال بازی موفق نشان نداد و سرلک در انجام این کار بسیار موفق‌تر از او بود. حتی سومین تعویض سرمربی سرخ‌ها هم موفقیت‌آمیز از کار درآمد. جایی که علی شجاعی خطرناک‌ترین موقعیت گل بازی را درست از روی خط دروازه سرخ‌ها بیرون کشید. بدون تردید، یحیی برنده بزرگ این مسابقه بود. حتی بدون اینکه تیمش، یک نمایش خیره‌کننده را ارائه کرده باشد. البته که پرسپولیسی‌ها، کمی هم خوش‌شانس بودند اما همان‌طور که فرهاد مجیدی در پایان مسابقه اشاره کرد، برتری تیم گل‌محمدی در حقیقت بیشتر از هر چیزی به خاطر «تمرکز» بالای این تیم به دست آمد. آنها عجله نداشتند، به در و دیوار نکوبیدند، سر به هوا فوتبال بازی نکردند و برای سرنوشت‌سازترین لحظه، به اندازه کافی صبر داشتند. همین صبر در زمان مناسب، پرسپولیس را در موقعیت تصاحب یک برتری حساس و کلیدی قرار داد.

به چهره یحیی پس از نواخته شدن صدای سوت داور دقت کنید. این حجم از خوشحالی و برونگرایی آقای مربی را حتی بعد از رفتن به فینال آسیا هم ندیده‌اید. شاید یحیی هرگز این چنین جدی در حال جشن گرفتن یک پیروزی و نمایش خوشحالی‌اش برابر دوربین‌ها نبوده است. همین تصویر به تنهایی نشان می‌دهد که این بازی، چقدر برای او اهمیت داشته است. گل‌محمدی تا امروز در قامت سرمربی هرگز برنده شهرآورد نشده بود و می‌خواست به هر قیمتی از این طلسم عبور کند. او به خوبی می‌دانست که این موضوع برایش به یک چالش بزرگ تبدیل شده و مسیر قضاوت‌ها در موردش را تغییر داده است. این شادی در روزی خلق شد که قرمزها استثنایی نبودند، 10 از 10 نبودند و بی‌نقص بازی نکردند اما توانستند به مهم‌ترین هدف‌شان در این نبرد دست پیدا کنند و صدر جدول را هم از سپاهان پس بگیرند. حالا تیم یحیی دوباره مدعی شماره یک قهرمانی محسوب می‌شود و می‌تواند تا مدت‌ها از امتیاز روحی این برد برخوردار باشد. حالا همه چیز به کام سرخپوشان است. حتی اگر آنها در تک تک لحظات این بازی، فراتر از حد انتظار ظاهر نشده باشند. آنها برنده‌اند و فعلا، این موضوع از هر چیز دیگری مهم‌تر به نظر می‌رسد.