لازمت داریم رفیق!

برای دومین سال متوالی، نام پژمان جمشیدی در فهرست نامزدهای اولیه سیمرغ قرار گرفت اما دست او به این جایزه ارزشمند نرسید. قرار گرفتن در فهرست نامزدهای بازیگری برای دو سال متوالی، تجربه‌ای فراموش‌نشدنی برای این ستاره به شمار می‌رود. او همین حالا هم توانسته دست به کاری بزند که خیلی از بازیگران سرشناس سینمای ایران هرگز موفق به انجامش نشده‌اند. پژمان در این دو سال، انبوهی از فیلم‌های متفاوت را در کارنامه داشته و دیگر تنها به سراغ نقش‌های طنز و فیلم‌های کمدی نمی‌رود. او توانسته خودش را در قامت یک بازیگر جدی هم به اثبات برساند و این، یک برگ برنده مهم برای کارنامه کاری‌اش به شمار می‌رود. با این وجود آن‌چه مهم‌تر از درخشیدن جمشیدی روی پرده نقره‌ای به نظر می‌رسد، نوع تعاملش با سینمایی‌ها در جشنواره است. اینکه یک خبرنگار با زشت‌ترین ادبیات ممکن به او می‌تازد اما پژمان به جای آغاز یک هیاهوی بزرگ، همه چیز را آرام می‌کند. در ماجرایی که در نشست خبری فیلم خط فرضی اتفاق افتاد، پژمان جمشیدی دست بالا را داشت و به راحتی می‌توانست آن خبرنگار ناشناخته را به گوشه رینگ بکشاند و با ضربات سنگین، کاری کند که این خبرنگار از سوالش پشیمان شود اما پژمان به سراغ یک هیاهوی بزرگ نرفت و همه چیز را در اوج آرامش پشت سر گذاشت. تماشای این روحیه، حتی از تماشای یک ورزشکار که به دنیای هنر قدم گذاشته، دیدنی‌تر به نظر می‌رسد. چقدر در فوتبال‌مان هم، به این روحیه نیاز داریم. برای یک لحظه تصور کنید در یک کنفرانس خبری، توی چشم‌های یک مربی زل زده‌اید و چنین جمله‌هایی را علیه او به کار می‌برید. 99 درصد مربیان شاغل در لیگ برتر ایران به محض شنیدن این جمله‌ها، خرخره شما را خواهند جوید و بعضی‌های دیگر هم «علی» را برای ساکت کردن شما صدا خواهند زد. در فوتبال ایران عملا مفهومی به نام مربی انتقادپذیر نداریم و حتی این روحیه در بین بازیکنان هم دیده نمی‌شود. کاش پژمان جمشیدی که الهام‌بخش ورود چهره‌های زیادی از ورزش به دنیای تصویر بود، کمی به لحاظ رفتاری هم بتواند فضای فوتبال ایران را تغییر بدهد. او در سال‌های بازی برای پرسپولیس و تیم ملی به میدان رفت و در دوران تازه، در بخشی از پروژه‌های الیت سینمای ایران حاضر بود. شاید بد نباشد پژمان دوباره به فوتبال برگردد و همان‌طور که همیشه دوست داشته، یک دوره مربیگری را نیز پشت سر بگذارد. شاید بد نباشد او با این روحیه مثال‌زدنی، دوباره به فوتبال ایران وارد شود و روحیه فعلی این فوتبال را عوض کند. نمی‌دانیم پژمان چقدر برای چنین کاری رغبت دارد اما تردیدی نداریم که فوتبال ایران به او و امثال او نیاز ویژه‌ای خواهد داشت. در فوتبالی که اسیر بی‌اخلاقی شده و در دام عصبانیت کنترل‌نشده افتاده، حضور چنین افرادی یک غنیمت بزرگ خواهد بود. تصویری که این روزها از فوتبال ایران به جامعه می‌رسد، تصویر فوق‌العاده تلخی است. چهره‌هایی مثل پژمان اما می‌توانند این تصویر را کمی تغییر بدهند و ظاهر فوتبال ایران را کمی عوض کنند.