این رسمش نبود، مهرداد!

آریا طاری

اگر بخواهیم مهرداد میناوند را با یک ویژگی تعریف کنیم، بدون شک آن ویژگی «لبخند» خواهد بود. او همیشه در حال لبخندزدن دیده می‌شد. همیشه به دوستان نزدیکش انرژی مثبت می‌داد و همواره در حال شوخی کردن بود. همه آنهایی که این روزها پیام‌های صوتی ستاره سابق تیم ملی را به اشتراک می‌گذارند، روی یک خصیصه مهم تاکید دارند. اینکه او استاد روحیه دادن به دیگران بود و همیشه حرف‌های امیدوارکننده زیادی برای گفتن داشت. او حتی تا همین روزهای آخر در بیمارستان هم دست از شوخی با دوستان نزدیک و همبازی‌های سابقش برنمی‌داشت و هرگز تصور نمی‌کرد که قرار است آخرین روزها را سپری کند. بخش مهمی از محبوبیت مهرداد به حضورش در نسل محبوب ۹۸ فوتبال ایران برمی‌گشت. آنها تکه‌ای جدانشدنی از تاریخ فوتبال ایران هستند. شاید در همه ادوار تیم ملی هیچ نسلی تا این اندازه پیوند جدانشدنی با هواداران فوتبال برقرار نکرده است. نسلی که بعد از سال‌ها به جام جهانی رسید و این استحقاق را داشت که در جام جهانی 2002 هم حضور داشته باشد. شاید اگر تیم بلاژ هم به جام جهانی رسیده بود، مهرداد و رفقا فرصت‌های فوق‌العاده‌تری برای دیده‌شدن به دست می‌آوردند اما حتی با وجود از دست رفتن این فرصت، او برای چندین سال در فوتبال اتریش درخشید و در ترکیب اشتورم گراتس در لیگ قهرمانان روبه‌روی قدرت‌های بزرگ فوتبال اروپا به میدان رفت. میناوند در فوتبال ایران، با سال‌های طولانی بازی در پرسپولیس شناخته می‌شود و البته با علاقه‌ای که همیشه به این باشگاه داشته است. او حتی تا آخرین روزهای زندگی‌اش هم دست از ابراز علاقه به پرسپولیس برنداشت و هیچ‌وقت از تیم محبوبش فاصله نگرفت. واکنش‌ها به خبر درگذشت مهرداد، تنها به پرسپولیسی‌ها مربوط نمی‌شود. مهم نیست طرفدار چه تیمی هستید، همه به خاطر این خبر ناراحت و غمگین به نظر می‌رسند. چراکه انگار تیم ۹۸ برای همیشه «۱۰ نفره» شده است.

اولین حسرت بزرگ میناوند، خراب شدن موقعیت طلایی‌اش روبه‌روی یوگسلاوی در جام جهانی 1998 بود. فرصتی که اجازه نداد نام مهرداد در فهرست گل‌زنان ایرانی جام جهانی قرار بگیرد. او یک بار در آستانه گل‌زنی در دربی هم قرار داشت اما ضربه تماشایی‌اش به تیر دروازه برخورد کرد

دوران فوتبال مهرداد میناوند البته به چند حسرت بزرگ هم گره خورده بود. اولین حسرت بزرگ او، خراب شدن موقعیت طلایی‌اش روبه‌روی یوگسلاوی در جام جهانی 1998 بود. فرصتی که اجازه نداد نام مهرداد در فهرست گل‌زنان ایرانی جام جهانی قرار بگیرد. او یک بار در آستانه گل‌زنی در دربی هم قرار داشت اما ضربه تماشایی‌اش به تیر دروازه برخورد کرد. شلیک میناوند آنقدر محکم بود که از نگاه‌ او آن تیر دروازه آزادی هنوز هم در حال لرزیدن است. حالا اما دیگر هیچ‌کس این خاطره‌ها را از زبان او نخواهد شنید. چپ پای دوست‌داشتنی فوتبال ایران، برای سال‌ها در تیم ملی و پرسپولیس به میدان رفت و به یکی از بهترین مهره‌های این فوتبال بدل شد. هرچند که دوران فوتبال او کوتاه‌تر از چیزی شد که به نظر می‌رسید. مهرداد تحت تاثیر یک بیماری خودایمنی هم قرار گرفت و این موضوع روی افولش نیز موثر بود. با این حال میناوند این بیماری را هم تا حدود زیادی پشت سر گذاشت و یک فعالیت جدید را در رسانه‌ها از سر گرفت. او در جایگاه یک مجری برنامه‌های مختلفی داشت و در این تجربه موفق هم بود اما حالا اجرای ویژه برنامه دربی در اینستاگرام رسمی پرسپولیس به آخرین تجربه اجرا در زندگی‌اش تبدیل شد.

یکی از آخرین جمله‌های شنیده‌شده زندگی مهرداد، حکایت از یک «تغییر مهم» برای او داشت. میناوند درست قبل از مرگ‌ ناگهانی و جانکاهش، اعلام کرده بود که دیگر دوست ندارد به کری‌خوانی بپردازد. چراکه مردم از این وضعیت خسته شده‌اند و دغدغه‌های مهم‌تری از این اتفاق‌های فوتبالی دارند. چقدر خوب که به جای آن کری‌های همیشگی، مهرداد برای همیشه با این جملات به یاد آورده خواهد شد. کوچ ابدی میناوند، یک تلنگر بزرگ برای فوتبال ایران خواهد بود. موضوعی که ثابت می‌کند زندگی چقدر کم‌ارزش است و در هر لحظه ممکن است همه چیز برای همیشه تمام شود. شاید با این اتفاق، فوتبال ایران فضای به مراتب مهربانانه‌تری پیدا کند. شاید با این اتفاق، همه بدانند که جای خیلی از کری‌خوانی‌ها در دنیای فوتبال نیست و می‌توان کمی مهربانانه‌تر برخورد کرد. این خبر با همه تلخی‌اش باید قلب‌های سنگی در فوتبال ایران را آب کند و به دوران سیاه بیانیه‌نویسی و دشمنی پایان بدهد. مهرداد اما دیگر زنده نخواهد شد. داستان زندگی کوتاه اما پرماجرای او برای همیشه به پایان رسیده است. یک پایان تلخ و غیرمنتظره برای ستاره چپ‌پای فوتبال ایران.