حق نداری ببازی!

آریا طاری

وقتی آبی‌ها قهرمانی لیگ برتر دوازدهم را به دست آوردند، امیر قلعه‌نویی روی نیمکت بود و فرهاد مجیدی، بازوبند کاپیتانی تیم را به بازو می‌بست. آنها در کنار هم دیده می‌شدند. دو عضو مشترک از یک استقلال قدرتمند. مربی موفق و مهاجم محبوب. چهره‌هایی که کارشان را به درستی انجام دادند تا استقلال، روی سکوی اول لیگ برود. هفت سال بعد از آن قهرمانی درخشان، حالا این دو نفر درست روبه‌روی هم قرار گرفته‌اند. فرهاد مرد اول نیمکت استقلال است و امیر روی نیمکت سپاهان می‌نشیند. بین این دو نفر، تفاوت‌های زیادی وجود دارد. یکی در آغاز دوران مربیگری است و دیگری به سال‌های پایانی نزدیک می‌شود. یکی تیمش را به سهمیه نزدیک کرده و این اواخر چند نتیجه خوب گرفته و دیگری اصلا نتوانسته انتظارات را برآورده کند. یکی در همین چند ماه جانشین سرمربی قبلی باشگاه شده و دیگری از  شروع فصل گذشته، سرمربی تیمش بوده است. کنار همه این تفاوت‌ها، باید به یک شباهت بزرگ هم اشاره کرد. اینکه فرهاد و امیر اساسا دل خوشی از هم ندارند. چه آن سال‌های مشترک در استقلال و چه امروز، رابطه بین آنها هرگز چندان دوستانه نبوده است. گاهی دشمنی‌شان را مخفی کرده‌اند. گاهی به هم لبخند زده‌اند. حتی گاهی یکدیگر را به آغوش کشیده‌اند و از هم حمایت کرده‌اند اما در واقعیت، آنها دو روی یک سکه هستند و هرگز نمی‌توانند به طور کامل با هم کنار بیایند. حالا دیگر جایی برای مخفی‌ شدن وجود ندارد. برای اولین بار در فوتبال ایران، آنها در یک استادیوم مشترک به عنوان دو سرمربی روبه‌روی هم قرار می‌گیرند. در تجربه قبلی، امیر به دلیل مشکلات پزشکی به تهران سفر نکرد. مسابقه‌ای که با نمایش «علامت سکوت» فرهاد روبه‌روی دوربین‌ها به پایان رسید. باید منتظر ماند و دید که در مسابقه امشب، بلندترین صدا متعلق به کدام مربی خواهد بود.

اوضاع برای سپاهانی‌ها روبه‌روی استقلال در سال‌های گذشته، اصلا ایده‌آل به نظر نمی‌رسد. از سال 93 تا امروز سپاهان تنها یک بار موفق به شکست حریف آبی‌پوش شده است. در حقیقت طلایی‌ها در 11 تقابل گذشته با استقلال، فقط یک بار طعم پیروزی را چشیده‌اند. این در حالی است که استقلال در همین 11 بازی، هفت بار به عنوان تیم برنده از زمین خارج شده است

از زمان بازگشت قلعه‌نویی به نیمکت سپاهان، این مربی چهار تقابل با استقلال را پشت سر گذاشته و در این بازی‌ها فقط یک بار برنده بوده است. برد اوایل فصل گذشته با گل دیرهنگام کی‌روش استنلی در استادیوم آزادی، تنها پیروزی ژنرال در این چهار مسابقه به شمار می‌رود. اوضاع برای سپاهانی‌ها روبه‌روی استقلال در سال‌های گذشته، اصلا ایده‌آل به نظر نمی‌رسد. از سال 93 تا امروز سپاهان تنها یک بار موفق به شکست حریف آبی‌پوش شده است. در حقیقت طلایی‌ها در 11 تقابل گذشته با استقلال، فقط یک بار طعم پیروزی را چشیده‌اند. این در حالی است که استقلال در همین 11 بازی، هفت بار به عنوان تیم برنده از زمین خارج شده است. در واقع به نظر می‌رسد در این عصر از فوتبال ایران، استقلال در جدال‌های رودررو با سپاهان به مراتب موفق‌تر بوده است. اگر تنها جام حذفی را در این نبردها در نظر بگیریم، وضعیت سپاهان کاملا مطلوب‌تر به نظر می‌رسد. در هفت تقابل حذفی بین این دو تیم، سپاهان پنج بار برنده بوده و استقلال تنها یک بار توانسته حریف اصفهانی‌اش را در جام حذفی کنار بزند.

آن‌چه در این مسابقه بیشتر از هر چیز دیگری زیر ذره‌بین قرار می‌گیرد، سوت‌های داور بازی است. هیچ تردیدی وجود ندارد که هر دو نیمکت، روی هر صحنه ریز و درشت به داوری اعتراض خواهند کرد. سپاهانی‌ها هنوز از داوری دیدار برگشت و پنالتی دیاباته شکایت دارند و استقلالی‌ها نیز مسابقه رفت و خطای هند گولسیانی را به حریف یادآوری می‌کنند. در حقیقت هر کدام از نبردهای این فصل دو باشگاه، حداقل یک جنجال بزرگ داوری داشته و حالا شاید برای سومین بار نیز چنین اتفاقی رخ بدهد. تردیدی وجود ندارد که هر دو طرف نسبت به مسائل داوری گذشته کاملا برافروخته هستند و آماده فشار گذاشتن روی داور به نظر می‌رسند. این تنها داور مسابقه نیست که با هر حرکت در زمین، مورد قضاوت‌ها و شاید نقدهای بی‌رحمانه قرار می‌گیرد. امید نورافکن هم در جریان این بازی، چنین ماجرایی را تجربه خواهد کرد. او پس از درگیری‌های اخیر با هم‌تیمی‌های سابق، به شدت تحت فشار هواداران استقلال قرار گرفته و اگر باز هم به جنجال‌سازی ادامه بدهد، شاید قلعه‌نویی این بازیکن را از ترکیب تیم خارج کند. همه چیز برای برگزاری یک مسابقه بزرگ در آزادی فراهم به نظر می‌رسد. حضور تماشاگرها می‌توانست شکوه خاصی به این بازی ببخشد اما حتی خالی بودن سکوها نیز، روی اهمیت وافر این مسابقه هیچ تاثیری نخواهد گذاشت. جدالی که تا حدود زیادی سرنوشت دو تیم را در ادامه این فصل، مشخص خواهد کرد.