بمان، بجنگ و ببر!

آریا رهنورد

درخشش سیامک نعمتی در نبرد با فولاد، معنای واضح و مشخصی دارد. اینکه درست وقتی احساس می‌کنید در یک باشگاه به بن‌بست رسیده‌اید، به جای کنار آمدن با واقعیت‌ها یا تسلیم‌ شدن، باید یک کار بزرگ برای انجام دادن پیدا کنید. سیامک در همه هفته‌های لیگ نوزدهم، موفق به گل‌زنی برای پرسپولیس نشده بود. یک فصل بدون گل زده برای بازیکنی با نقش هجومی در زمین، می‌توانست یک فاجعه تمام‌عیار باشد اما نعمتی بهترین زمان ممکن را برای گل زدن انتخاب کرد. او دروازه تیمی را گشود که در ظاهر، دفاع بسیار بی‌نقصی داشت. همه چیز آماده به نظر می‌رسید تا پرسپولیس پس از پنج پیروزی متوالی، متوقف شود اما این اتفاق هرگز رخ نداد. سرخ‌ها در شرایطی که حتی مهدی ترابی را به عنوان گل‌زن همیشگی گل‌های سه امتیازی در اختیار نداشتند، باز هم یک گل سه امتیازی به ثمر رساندند و فولاد را نیز کنار زدند تا در این فصل، حداقل یک برد را روبه‌روی همه تیم‌های مدعی به دست آورده باشند. این برد حساس با گل بازیکنی به دست آمد که از شروع فصل، در انتظار باز کردن دروازه رقبا بود. بازیکنی که خیلی‌ها تصور می‌کردند دوران درخشش او در پرسپولیس دیگر تمام شده است. دوران حضور سیامک در جمع قرمزها، همیشه به شدت سخت و پیچیده بوده است. او در شرایطی به این تیم اضافه می‌شد که هیچ‌کس تصور نمی‌کرد در انبوه ستاره‌های تیم برانکو، مجالی برای بازی به دست بیاورد. او همان روزها با ایده ترک تیم نیز روبه‌رو شد اما تصمیم گرفت به جنگیدن ادامه بدهد. همان بازیکن نیمکت‌نشین، در نهایت در بخشی از حساس‌ترین بازی‌های تاریخ باشگاه پرسپولیس به میدان رفت و اولین بازیکنی شد که برای این تیم، گل صعود به فینال لیگ قهرمانان را می‌زند.

ترکیب فولاد برابر پرسپولیس، یک چهره آشنا برای هواداران تیم صدرنشین لیگ برتر داشت. فرشاد احمدزاده بازیکنی بود که به سرعت در پرسپولیس جا افتاد و اعتماد برانکو را جلب کرد. او با پیراهن شماره 10، بازی‌های زیادی برای سرخپوشان انجام داد و در دو جشن قهرمانی متوالی هم شرکت کرد اما همین که با اولین زمزمه‌های انتقادی به خاطر چند نمایش ضعیف روبه‌رو شد، گوش‌هایش را روبه‌روی هوادارها گرفت و دائما به آنها کنایه زد. فرشاد به تصور خودش با رفتن به اروپا، به همه چیز می‌رسید اما جدا از یک ضرر بزرگ مالی به خاطر قرارداد ناچیز با باشگاه لهستانی، به لحاظ فوتبالی هم فقط پسرفت کرد. او با خواهش به پرسپولیس برگشت اما این باشگاه دیگر با هیچ‌کس تعارف نداشت و یحیی، خیلی زود نام این بازیکن را از فهرست تیم خارج کرد. این تاوان بازیکنی بود که برای جدایی، حداقل تا زمان باز شدن پنجره نقل و انتقالات صبر نکرد. در همان پنجره، وحید امیری هم از پرسپولیس رفت اما خیلی زود متوجه شد که اشتباه کرده است. وحید فقط یک فصل در ترابوزان دوام آورد و خیلی زود، دوباره به خانه‌اش برگشت. چراکه خوشبختی مدنظر او نیز درست مثل فرشاد، در پرسپولیس پیدا بود. در این چند فصل نه آنهایی که با تصمیم خودشان از پرسپولیس رفتند به همه چیز رسیدند و نه آنها که ناچار به ترک تیم شدند. ستاره‌هایی مثل مسلمان و شایان مصلح، در حال تبدیل شدن به مهره‌های فراموش‌شده هستند. همان‌طور که سروش رفیعی نیز با فرم ایده‌آلش فاصله بسیار زیادی دارد. شاید اگر آنها کمی سختکوش‌تر بودند و به هر قیمتی در پرسپولیس می‌ماندند، امروز اوضاع برای‌شان طور دیگری رقم می‌خورد. پرسپولیس از جدایی آنها متضرر نشده و هنوز به همان مسیر همیشگی ادامه می‌دهد. این نفرات اما بدون پرسپولیس، دیگر در جشن‌های قهرمانی پایان لیگ برتر، جایی ندارند و باید قهرمان‌ها را از دور نگاه کنند.

درخشش سیامک نعمتی در نبرد با فولاد، معنای واضح و مشخصی دارد. اینکه درست وقتی احساس می‌کنید در یک باشگاه به بن‌بست رسیده‌اید، به جای کنار آمدن با واقعیت‌ها یا تسلیم‌ شدن، باید یک کار بزرگ برای انجام دادن پیدا کنید

با 15 امتیاز فاصله و پنج بازی تا پایان فصل، پرسپولیسی‌ها شاید حتی قبل از نبرد هفته آینده با نفت مسجدسلیمان قهرمانی لیگ را به دست آورده باشند. یک اتفاق حسرت‌بار برای همه آنهایی که در این چند فصل، از قطار باشگاه پیاده شدند. آنها که نتوانستند در چهارمین قهرمانی متوالی این تیم در لیگ برتر، سهمی داشته باشند. ماندن، جنگیدن و برنده ‌شدن، هدفی است که همه بازیکنان پرسپولیس انتخاب کرده‌اند. فرقی نمی‌کند چه کسی به عنوان سرمربی روی نیمکت باشد، فرقی نمی‌کند ترکیب اصلی تیم چطور بسته شود، فرقی نمی‌کند تیم حریف چطور خودش را به زمین مسابقه برساند، آنها تحت هیچ شرایطی میدان نبرد را رها نمی‌کنند.