هزینه کم‌تر، زندگی بهتر!

آریا طاری

شاید تا چند روز قبل، باشگاه پرسپولیس تنها خواهان بازگشت رقابت‌های فوتبال بود اما در روزهای گذشته ستاره‌های فولاد خوزستان، نفت آبادان و شاهین بوشهر نیز، صحبت‌هایی در خصوص تمایل به بازگشت به رقابت‌های لیگ به زبان آورده‌اند. این ایده اما هنوز هم مخالفان بسیار سرسختی دارد. پی بردن به دلایل جدی این مخالفت‌ها، چندان دشوار به نظر نمی‌رسد. برخی از این دلایل، مربوط به نتایج این فصل هستند و برخی دیگر از آنها، به اقتصاد بیمار فوتبال ایران ارتباط پیدا می‌کند.

 اول/ همین جا می‌مانیم

اگر به اظهارنظرهای مخالفان برگزاری فوتبال نگاه کنید، متوجه می‌شوید که خیلی از آنها به چند باشگاه خاص تعلق دارند که از جایگاه فعلی‌شان در جدول لیگ برتر کاملا راضی هستند. برای مثال اگر لیگ با همین جدول به پایان برسد، تراکتورسازی، استقلال و سپاهان به عنوان سهمیه ایران در لیگ قهرمانان آسیا در کنار پرسپولیس معرفی می‌شوند. طبیعتا آنها می‌دانند که رسیدن به قهرمانی در صورت ادامه بازی‌ها بسیار دشوار است و حتی این ریسک وجود دارد که تیم‌هایی مثل شهرخودرو و فولاد، سهمیه آسیایی را از آنها بدزدند. در پایین جدول نیز وضعیت به همین منوال است. اگر می‌بینید پزشک تیم نساجی هر روز مصاحبه می‌کند و ادامه مسابقه‌ها را یک جنگ بیولوژیک(!) می‌داند، دلیلش این است که نساجی از رتبه فعلی‌اش رضایت دارد و با توجه به پیشرفت شاهین و چند تیم پایین جدولی در هفته‌های گذشته، نگران سقوط در پایان فصل است. در نتیجه اولین و شاید مهم‌ترین دلیل برای اصرار تعطیلی مسابقه‌ها، این است که مدیران می‌خواهند رده فعلی تیم‌شان را حفظ کنند و جلوی بدتر شدن اوضاع در ادامه فصل را بگیرند. این دلیل برای آنها به شدت جدی به نظر می‌رسد و این مدیران برای اثبات ادعاهای‌شان به هر ریسمانی چنگ می‌زنند.

 دوم/ هزینه‌ای در کار نیست

در فوتبال اروپا هر روز این خبر منتشر می‌شود که برگزار نشدن یک بازی، چند میلیون دلار به یک باشگاه ضربه زده است. در فوتبال عجیب و حیرت‌انگیز ایران اما به ازای هر مسابقه که برگزار نمی‌شود، تیم‌ها کم‌تر ضرر می‌کنند! در واقع برگزاری هر نبرد، هزینه‌های خاص خودش را به دنبال دارد و وقتی لیگی در کار نیست، هزینه‌های سالیانه باشگاه نیز به حداقل می‌رسد. علاوه بر این، مدیران می‌توانند زیر بار پرداخت بخشی از قرارداد بازیکنان‌شان نیز نروند. آنها به شدت روی ایده تعطیلی اصرار می‌ورزند تا هر طور که شده، به لحاظ مالی شرایط بهتری را تجربه کنند. این را باید در تاریخ ثبت کنند که وقتی همه کشورهای دنیا به لحاظ اقتصاد فوتبال در زمینه کرونا ضرر کرده بودند، این ویروس جلوی ضرر بیشتر باشگاه‌های ایرانی را گرفت!

سوم/ دیگر پاسخ نمی‌دهیم

تیم‌هایی مثل تراکتور و سپاهان، این فصل برای قهرمانی بسته شده‌اند اما وقتی فصل نیمه‌تمام بماند، دیگر هیچ‌کس از مدیرعامل سپاهان نمی‌پرسد که چرا 10 میلیارد تومان برای سرمربی ایرانی‌اش هزینه کرده است. طبیعتا یکی از انگیزه‌های مدیران لیگ برتر برای پایان رقابت‌ها، عدم پاسخگویی به هواداران است. در این شرایط اگر تماشاگرها از آنها ناراضی باشند و عملکردشان را زیر سوال ببرند، این مدیران ادعا خواهند کرد که فصل نیمه‌تمام مانده و اگر مسابقه‌ها تکمیل شده بود، تیم آنها به صدر جدول می‌رسید! در سال‌های گذشته مدیران لیگ برتری، کم‌تر چنین فرصت فوق‌العاده‌ای برای فرار از پاسخگویی داشته‌اند. آنها این روزها بدون نگرانی خاصی به دفترشان می‌روند و بدون آن‌که عملا هیچ کاری انجام بدهند، حقوق نجومی دریافت می‌کنند. حتما از دریافتی‌های 25 میلیونی بعضی مدیران لیگ برتری برای یک ماه کار در باشگاه، اطلاع دارید. طبیعتا هر مدیری استقبال می‌کند که بدون برگزاری بازی‌ها و مورد قضاوت قرار گرفتن، حقوقش را دریافت کند و به هیچ وجه تحت فشار قرار نگیرد.

چهارم/ روبه‌رو نشدن با ستاره‌ها

مالک باشگاهی مثل تراکتورسازی، از کاریزما و قدرت لازم برای کشاندن کاپیتان‌های تیم ملی به تبریز در جهت شروع مسابقه‌ها برخوردار نیست. اگر لیگ شروع شد و اشکان دژاگه از سفر به ایران امتناع کرد، برای همه مشخص می‌شود که آقای مالک، چقدر برش دارد و حرف او چقدر از سوی بازیکنان جدی گرفته می‌شود. به همین خاطر برخی از مدیران لیگ برتری، خواهان ناتمام ماندن مسابقه‌ها هستند. آنها می‌خواهند ضعف خودشان را در مجاب کردن بازیکنان برای بازگشت پنهان کنند و جلوی علنی ‌شدن این مساله را بگیرند.

پنجم/ پاداش بی پاداش

حقیقت آن است که در فوتبال ایران، قرار گرفتن در یک رتبه خاص از جدول تفاوت چندانی با رتبه‌های دیگر ندارد. یعنی برخلاف همه لیگ‌های دنیا، تیم‌ها به خاطر ایستادن در رده‌های مختلف صاحب درآمد نمی‌شوند. در نتیجه بین تیم صدرنشین و تیم قعرنشین به لحاظ مالی، اختلاف چشمگیری وجود ندارد. از آن‌جایی که رسیدن به رده‌های بالاتر در جدول این لیگ پاداش مالی خاصی به همراه ندارد، تیم‌ها از انگیزه کافی برای شروع رقابت‌ها برخوردار نیستند. این موضوع نیز تا امروز تاثیر منفی بسیار زیادی روی اشتیاق تیم‌ها برای بازگشت به استادیوم‌های فوتبال داشته است.