در ستایش سکوت

ادعاهایی که امروز علیه پرسپولیس مطرح می‌شود، کم و بیش در مورد بسیاری از تیم‌های فوتبال دنیا به زبان آمده است. وقتی بارسا با گواردیولا با گل ثانیه آخری آندرس اینیستا چلسی را از لیگ قهرمانان حذف کرد، خیلی‌ها این مساله را با داوری و دست‌‌های پشت پرده گره زدند اما مدیران بارسا، بلافاصله در صدد بیانیه‌نویسی و پاسخگویی برنیامدند. وقتی یک باشگاه اصرار به جواب دادن به هر ادعایی دارد، در واقع خودش را تا سطح آن ادعا پایین آورده است. افرادی که در پرسپولیس مسئولیت رسانه‌ای دارند، ظاهرا از این مسائل ساده هم مطلع نیستند. در اروپا باشگاهی مثل رئال مادرید، هرگز جواب مدافع چپ ذخیره بارسلونا را نمی‌دهد اما در ایران، قرمزها خودشان را تا حد و اندازه‌های میلاد زکی‌پور تقلیل می‌دهند تا درباره مصاحبه این بازیکن، حتما واکنشی داشته باشند. مدیران باشگاه پرسپولیس، باید سکوت را هم تمرین کنند. موضوعی که هم برای آرامش آنها و هم برای آرامش خود تیم، بسیار مفید و موثر خواهد بود. جواب ندادن در چنین شرایطی، بهترین پاسخ ممکن به شمار می‌رود. در روزهای تعطیلی فوتبال، بعضی از چهره‌های پیشکسوت، رفتارهایی از خودشان نشان می‌دهند که دلتنگی هوادارها برای فوتبال را به حداقل برسانند. امیر قلعه‌نویی در صفحه اینستاگرامش شعری کنایه‌آمیز منتشر می‌کند و بلافاصله افشین پیروانی، پاسخ این شعر را با شعر دیگری می‌دهد. سیل مصاحبه‌ها بین مدیران و بازیکنان باشگاه‌ها نیز همچنان ادامه دارد و هرکس می‌‌خواهد به نفع خودش، از آب گل‌آلود کرونا ماهی بگیرد.

باشگاهی مثل پرسپولیس، باید در کنار بیانیه ‌نوشتن، سکوت کردن را هم بلد باشد. علی کریمی، الگوی خوبی برای آنها خواهد بود. چهره‌ای که در یک هفته گذشته، با انواع و اقسام هجمه‌ها روبه‌رو شد اما ترجیح داد به بازی متکدیان توجه در فضای مجازی وارد نشود و پای خودش را از این بازی بیرون بکشد. کریمی تنها سکوت کرد و به کمک همین سکوت، شأن و جایگاهش را دوباره نشان داد. هر بازیکنی می‌تواند هر روز، مصاحبه‌ای علیه پرسپولیس به زبان بیاورد. باشگاه برای دفاع از خودش، شانس شکایت رسمی از این بازیکن را دارد اما نوشتن یک بیانیه برای هر مصاحبه، بیش از حد ناامیدکننده به نظر می‌رسد. افرادی که بدون سند و مدرک موفقیت‌های پرسپولیس را زیر سوال می‌برند، باید پاسخگوی رفتار خودشان باشند اما کری خواندن در رسانه‌های رسمی و مهم باشگاه، هیچ کمکی به بهبود اوضاع نخواهد کرد. چقدر خوب بود اگر از فصل تعطیلی فوتبال، برای بیشتر لذت بردن از این رشته ورزشی و اهمیت بخشیدن به اتحاد به جای نفاق و دشمنی، قدم‌هایی برداشته می‌شد اما به نظر می‌رسد این روزها، تیم‌های مختلف با بی‌صبری در انتظار شروع مسابقه‌ها هستند تا هرچه زودتر جویدن خرخره یکدیگر را آغاز کنند. تلخ و تاسفبار است که فوتبال ایران، حتی در زمان یک بحران همگانی نیز قدمی در جهت یکپارچه ‌کردن هواداران فوتبال برنمی‌دارد و فوتبال در هیچ شرایطی، به عاملی برای کنار یکدیگر قرار دادن مردم تبدیل نمی‌شود. این فوتبال هیچ ارزشی ندارد وقتی به جای زمین بازی، به سنگری از یک جبهه جنگی تبدیل می‌شود.