دراگان تسلیم نمی‌شود

آریا طاری

درباره بازگشت سرمربی تیم ملی به کشور، حرف و حدیث‌های زیادی مطرح شده بود. شنیده می‌شد که شاید اسکوچیچ فعلا از بازگشت به ایران صرف نظر کند. با توجه به تعطیلی رقابت‌های لیگ، عدم حضور او می‌توانست به سادگی توجیه شود اما ظاهرا مرد کروات، در جست‌وجوی توجیه برای شانه خالی کردن از مسئولیت‌های بزرگ نیست. او که این مدت را به سفرهای زیادی برای دیدار با لژیونرها گذرانده بود، حالا تعهدش را با بازگشت به ایران نشان داد. آن هم در روزهایی که شاید هر مربی خارجی دیگر، قید حضور در ایران را می‌زد. همه می‌دانند که ایران به یکی از کانون‌های شیوع کرونا در جهان تبدیل شده است، همه می‌دانند که آمار مبتلایان به این ویروس، روز به روز افزایش پیدا می‌کند اما اسکو در چنین شرایطی، سفرش به تهران را به تعویق نیانداخت و دوباره به ایران برگشت. فوتبال ایران در این سال‌ها، بارها با نگاه تحقیر‌آمیز مربیان خارجی روبه‌رو شده است. مربیانی که همیشه از موضع بالا به فوتبال ایران نگاه می‌کردند. ما زمانی روی نیمکت تیم ملی، چهره‌هایی را داشتیم که عملا هیچ‌کس را در این فوتبال به جز خودشان به رسمیت نمی‌شناختند. عملا به برنامه تیم‌های باشگاهی اهمیت نمی‌دادند، عملا با هیچ‌کس مشورت نمی‌کردند و به جز عده‌ای از دوستان نزدیک، هیچ فرد دیگری را به متن تصمیم‌های بزرگ راه نمی‌دادند. ما روی همین نیمکت تیم ملی، یک مربی خارجی داشتیم که سه روز قبل از یک مسابقه بزرگ و حساس، قراردادش را فسخ کرد و تا زمانی که یک قسط از قراردادش را دریافت نکرده بود، حاضر نشد روی نیمکت بنشیند. تعارف را بگذاریم کنار. حتی یکی از همان گزینه‌های ایرانی حضور در تیم ملی نیز، در چنین شرایطی ممکن بود کار را رها کند. مشکلات هنوز سر جای‌شان هستند. تیم ملی برنامه مشخصی ندارد. اقساط سرمربی هنوز پرداخت نشده و حتی یک حریف تدارکاتی برای فوتبال ایران انتخاب نشده است. بازی‌های باقی‌مانده از مرحله پیش‌مقدماتی رسما روی هوا هستند و ممکن است شانس میزبانی تیم ملی نیز به راحتی از دست برود. در واقع زمین و زمان علیه تیم ملی است اما دراگان اسکوچیچ ظاهرا قصد تسلیم‌ شدن ندارد.

درباره اسکوچیچ، حرف‌های زیادی برای گفتن وجود دارد. البته او، یکی از بزرگ‌ترین مربیان خارجی تیم ملی نیست. البته که او، رزومه قابل اتکایی ندارد. البته که او، فوق‌العاده‌ترین انتخاب برای این تیم نبوده است. با این وجود به نظر می‌رسد دراگان، قدم‌های اول را به درستی برداشته است. او در درجه اول، روابطش را با لژیونرها ترمیم کرد. خیلی از این لژیونرها شیفته کارلوس کی‌روش و بیزار از مارک ویلموتس بودند و درباره اسکوچیچ نیز قضاوت خوبی نداشتند اما حالا دیگر ادبیات همه آنها در مورد این مربی تغییر کرده است. قدم دوم، نمایش شور و اشتیاق برای کار کردن در تیم ملی حتی در یک شرایط دشوار و نه‌چندان آرمانی بود. ما با اسکوچیچ، صاحب تاکتیکی‌ترین مربی دنیا نشده‌ایم اما حداقل به سراغ یک مربی رفته‌ایم که می‌تواند در طول شبانه‌روز، ساعت‌های زیادی را برای کار کردن روی تیم ملی کنار بگذارد. در فوتبال، همه چیز به گذشته افراد برنمی‌گردد. اسکو به خوبی می‌‌داند که این، مهم‌ترین نقطه از همه دوران مربیگری‌اش به شمار می‌رود و به هیچ وجه نمی‌خواهد این فرصت طلایی را به راحتی از دست بدهد. او تا امروز، انگیزه و انرژی زیادی را به نمایش گذاشته و با ادامه این روند، می‌تواند به فوتبال ایران کمک کند. شاید او یک مربی معمار نباشد اما با زیر نظر گرفتن همه چیز، بهترین‌ها را به تیم ملی دعوت خواهد کرد. او دائما در ایران اقامت خواهد داشت و این، یک امتیاز مهم دیگر برای تیم ملی به شمار می‌رود. شاید تماشای همین یک تصویر ساده از بازگشت آقای مربی، برای امیدواری به سرنوشت تیم او کافی باشد. تیمی که قرار است در ادامه، به موانع مستحکمی برخورد کند.

مشکلات هنوز سرجای‌شان هستند. تیم ملی برنامه مشخصی ندارد. اقساط سرمربی هنوز پرداخت نشده و حتی یک حریف تدارکاتی برای فوتبال ایران انتخاب نشده است. بازی‌های باقی‌مانده از مرحله پیش‌مقدماتی رسما روی هوا هستند و ممکن است شانس میزبانی تیم ملی نیز به راحتی از دست برود

کار تیم ملی برای رسیدن به سومین جام جهانی متوالی، سخت بوده و حالا سخت‌تر هم شده است. اصلا معلوم نیست چه سرنوشتی در انتظار ادامه مراحل انتخابی خواهد بود. اصلا معلوم نیست چه اتفاقی برای میزبانی‌های ایران رخ خواهد داد. با این وجود به نظر می‌رسد اسکوچیچ قصد پا پس کشیدن ندارد و می‌خواهد این روحیه را به شاگردانش نیز تزریق کند. به نظر می‌رسد با چنین روحیه‌ای، می‌توانیم به عبور از همه این منظره‌های ترسناک امیدوار بمانیم.