جنگ اول؛ صلح آخر!

آریا رهنورد

دربی 92 شروع ناامیدکننده‌ای داشت. برخلاف آن‌چه در کنفرانس‌های مطبوعاتی دو مربی قبل از شهرآورد گفته می‌شد، تیم‌ها در شروع مسابقه جسارت زیادی از خودشان بروز ندادند و با شهامت چندانی فوتبال بازی نکردند. با این وجود همه از پتانسیل‌های خاص این دو تیم آگاه بودند و می‌دانستند که بازی، همین‌قدر احتیاط‌آمیز و کسالت‌بار به پایان نمی‌رسد. همه چیزی که این بازی احتیاج داشت، یک اتفاق بزرگ بود. یک جرقه خاص که مسیر سرنوشت مسابقه را تغییر بدهد. این جرقه بالاخره از راه رسید. یک ارسال دقیق از سوی آبی‌ها، یک اشتباه فردی از مدافعان پرسپولیس، یک شلیک خوب از فرشید باقری و سرانجام یک اثرگذاری بی‌نقص از ارسلان مطهری، تنور شهرآورد را داغ کرد. استقلال که از دقیقه 44 دربی 87 در اسفند دو سال قبل هرگز نتوانسته بود دروازه پرسپولیس را باز کند، حالا بالاخره بعد از وریا، گل‌زن دیگری در دربی پیدا کرد. آبی‌ها امیدوار بودند با همین گل، در مسیر پیروزی قرار بگیرند اما حالا دیگر پیله احتیاط پرسپولیسی‌ها نیز شکسته بود و تیم یحیی، برای حمله کردن آماده می‌شد. تنها پنج دقیقه بعد از گل‌زنی پسران فرهاد، شاگردان گل‌محمدی بازی را به تساوی کشاندند. این بار پاس دقیق اوساگونا، چاره‌ای به جز گل‌زنی پیش روی علی علیپور قرار نداد. بازیکنی که اولین موقعیت خوب بازی را از دست داده بود، این بار دیگر در مواجهه با دروازه خالی قرار گرفت. تا این لحظه، دربی دربی تازه‌واردها بود. ارسلان مطهری با گل‌زنی و اوساگونا با یک پاس گل دقیق، در ترکیب سرخابی‌ها خوش درخشیدند. گل علیپور، آخرین بخش مهم از درام نیمه اول بود. نیمه‌ای که خودش، دو نیمه متفاوت داشت. یک نیمه سرد و کسل‌کننده و یک نیمه جذاب و سرشار از هیجان.

نقشه مهم یحیی برای دربی، فشار گذاشتن روی هافبک‌های میانی استقلال برای مختل کردن بازی حریف بود. فرهاد هم استراتژی مشخصی برای این نبرد داشت. او امیدوار بود مهدی قائدی از فضای پشت سر مدافعان پرسپولیس استفاده کند. قائدی، مرد کلیدی آبی‌ها در تاکتیک مدنظر مجیدی بود و بالاخره تاثیرش را نیز با رد شدن از کنعانی و کمال و ارسال پاس دومین گل نشان داد. حرکت فردی او و پاس تماشایی‌اش، فراتر از استانداردهای همیشگی فوتبال ایران به نظر می‌رسید. استقلال برای اولین بار از دربی 85 به بعد، در یک شهرآورد بیش از یک گل به ثمر رساند و حالا همه چیز برای پیروزی این تیم مهیا به نظر می‌رسید. اگر شرایط درون زمین تغییر نمی‌کرد، استقلال می‌توانست برنده مسابقه باشد اما تعویض‌ها، جریان بازی را تغییر دادند. فرهاد با بیرون کشیدن قائدی، تا حدود زیادی خیال حریف را راحت کرد و یحیی با بیرون بردن انصاری پراشتباه و کمال ناآماده، توانست تیمش را احیا کند. بدون تردید این یکی از بدترین نمایش‌های دوران فوتبال محمد انصاری بود. نادری به سمت چپ خط دفاعی قرمزها جان تازه‌ای بخشید و بشار رسن، مثل همیشه طراوت زیادی به بازی پرسپولیس اضافه کرد. پس از گل دوم، آبی‌ها با نفرات پرشمار در دفاع حاضر شدند و مقابل دروازه خودی، چند لایه دیوار کشیدند. حالا نوبت آخرین تعویض یحیی بود که با وارد کردن استوکس تازه نفس به زمین، خط دفاعی حریف را تحت فشار بیشتری قرار بدهد. شلوغی محوطه جریمه استقلال، پر شدن آفساید، واکنش نه‌چندان خوب سیدحسین حسینی و ضربه تمام کننده بشار از زاویه بسته، آخرین گل مسابقه را رقم زد. قرمزها که تبحر زیادی در عوض کردن نتیجه دربی در آخرین دقیقه‌ها دارند، بار دیگر شکست را با تساوی عوض کردند. نتیجه‌ای که هم روحیه این تیم و هم فاصله پنج امتیازی‌اش با تیم دوم جدول را حفظ کرد.

ارسلان مطهری با گل‌زنی و اوساگونا با یک پاس گل دقیق، در ترکیب سرخابی‌ها خوش درخشیدند. گل علیپور، آخرین بخش مهم از درام نیمه اول بود. نیمه‌ای که خودش، دو نیمه متفاوت داشت. یک نیمه سرد و کسل‌کننده و یک نیمه جذاب و سرشار از هیجان

ترکیب اصلی فرهاد بهتر جواب داد و ذخیره‌های یحیی، موثرتر از حریف بودند. شاید این جمله، چکیده دربی 92 باشد. مسابقه‌ای که یک تیم در آن، بهتر شروع کرد و یک تیم در آن، «پایان» بهتری را برای خودش رقم زد. حالا دیگر واضح است که هر دو تیم برای نتیجه گرفتن تا پایان فصل، باید چه کاری انجام بدهند. فرهاد باید اعتماد بیشتری به ذخیره‌ها داشته باشد و یحیی، باید نفرات اصلی ترکیبش را تقویت کند. فرهاد باید بیشتر مراقب تعویض‌ها باشد و یحیی باید جای ثابتی برای امثال بشار و استوکس در نظر بگیرد. به نظر می‌رسد استقلال و پرسپولیس در این فصل، توانایی انجام کارهای بزرگ و بردن جام‌های اصلی را دارند.