وقتی مسئولان دوست ندارند شهرآورد جذاب باشد
رسم دربی‌کشی!
آریا طاری
تلاش برای گرفتن حساسیت از دربی، از سال‌ها قبل با جدیت دنبال می‌شود. از همان سال‌ها که بازیکنان دو تیم در اوج رقابت، به «ناچار» در جلسات شام مشترک حاضر می‌شدند، از همان سال‌ها که دستور از بالا مبنی بر «تکل نزدن» در مسابقه از راه می‌رسید و از همان سال‌ها که جمله «این بازی سه امتیاز بیشتر نداره» به ادبیات شهرآورد سنجاق شده بود. این اراده، هنوز هم در بین مدیران ورزش وجود دارد. اگر باور نمی‌کنید، کافی است به روز و ساعت برگزاری مسابقه و همچنین نحوه بلیت‌فروشی نگاه کنید. سازمان لیگ و وزارت ورزش، یک دربی شلوغ نمی‌خواهند. این رسم دربی‌کشی است.
فارغ از هر اتفاق و نتیجه‌ای در جریان شهرآورد روز پنج‌شنبه، چند سوال بزرگ و کلیدی در مورد این مسابقه وجود دارد. اول اینکه چرا دربی به جای روز جمعه، در روز پنج‌شنبه برگزار می‌شود؟ پنج‌شنبه روز تعطیلی مدارس است اما برای افرادی که در اداره‌های مختلف شاغل هستند، پنج‌شنبه یک روز «کاری» به شمار می‌رود. سازمان لیگ در سال‌های گذشته، اصرار زیادی داشته تا از برگزاری این دیدار در یک روز کاملا تعطیل خودداری کند. آنها باید پاسخ بدهند که چرا از انتخاب روز جمعه برای این نبرد طفره می‌روند و حاضر نیستند که این بازی، در آخرین روز هفته برگزار شود؟ سوال مهم بعدی، به ساعت انتخاب شده برای بازی برمی‌گردد. وقتی بلیت‌فروشی به صورت الکترونیکی انجام شده و طبیعتا همه باید قبل از حضور در محوطه اطراف استادیوم برای بازی بلیت تهیه کنند، چه اصراری وجود دارد که ساعت انجام مسابقه اینقدر زود باشد؟ چرا شهرآورد باید به جای یک ساعت مناسب، در ساعت 15:30 ظهر انجام شود؟ آیا انتخاب ساعت‌های بعدازظهر و برگزار بازی زیر نور، شکل و شمایل جذاب‌تری به این نبرد نخواهد بخشید؟ چرا دیدار قبلی استقلال در همین فصل، در همین ماه و در همین ورزشگاه ساعت پنج بعدازظهر برگزار شده اما دربی باید به این زودی انجام شود؟ ابهام بعدی، به وضعیت بلیت‌فروشی برمی‌گردد. یک ابهام بزرگ که نشان می‌دهد مدیران ورزش و فوتبال ایران، دوست دارند شهرآورد دائما خالی و خالی‌تر از هوادار شود. آنها به مبارزه تمام‌عیار با این مسابقه پرداخته‌اند و حتی دوست دارند روزی از راه برسد که دربی، از تقویم فوتبال حذف شود.
چندین ماه از «اجباری» شدن بلیت‌فروشی اینترنتی در فوتبال ایران می‌گذرد اما این موضوع هنوز سر و سامان پیدا نکرده است. چطور می‌شود که مسئولان سایت بلیت فروشی، ندانند که در روزهای منتهی به شهرآورد با هجوم تماشاگر برای خرید بلیت روبه‌رو خواهند شد؟ چطور ممکن است سایت فروش بلیت به همین سادگی از دسترس خارج شود و تا ساعات پایانی دوشنبه‌شب نیز در دسترس نباشد؟ به گفته «سرپرست» سازمان لیگ، برای شهرآورد بین 50 تا 60 هزار بلیت فروخته خواهد شد. تصور کنید مدیر یک بخش مهم از فوتبال، این طور از «تقریب» حرف می‌زند و عددهایی را بر زبان می‌آورد که بین آنها، به اندازه «10 هزار» تماشاگر فاصله وجود دارد. اصلا چرا مسابقه‌ای که روزگاری با 120 هزار تماشاچی برگزار می‌شده، باید در میان انبوه تصمیم‌های غلط به این وضعیت دچار شود؟ چرا و به چه دلیلی در حالی که ظرفیت ورزشگاه آزادی 76 هزار صندلی است، 20 هزار صندلی باید در شهرآورد خالی بمانند؟ آیا این یک ظلم بزرگ به یکی از پرتماشاگرترین دربی‌های دنیا نیست؟ آیا این ارزش‌های همیشگی این مسابقه سنتی را تنزل نمی‌دهد؟ اصلا شاید مدیران فوتبال ایران، در انتظار همین تنزل باشند. اگر آنها توانایی برگزاری دربی در یک ورزشگاه پر از جمعیت را ندارند، بهتر است با یک خداحافظی هواداران فوتبال ایران را خوشحال کنند. اگر هم این توانایی را دارند، پس این چه خیانتی به دربی است که تقریبا برای یک‌سوم سکوها، هیچ بلیتی فروخته نمی‌شود؟ آن هم در شرایطی که بدون شک افراد زیادی متقاضی خرید بلیت هستند و با این تصمیم‌های عجیب، موفق به چنین کاری نمی‌شوند.
شهرآورد تهران، همیشه یکی از داغ‌ترین دربی‌های دنیا بوده اما در سایه این تصمیم‌های شوم، به مرور زمان هویتش را از دست می‌دهد. آقایان مدیر! دست از کشتن دربی بردارید. دست از مثله کردن این بازی بردارید. دست از انتخاب یک ساعت بد برای این بازی بردارید. دست از انتخاب یک روز نیمه تعطیل برای این بازی بردارید. آقایان مدیر! لطفا دست از خالی کردن صندلی‌های آزادی بردارید. لطفا دست از «مهندسی» سکوها بردارید و اجازه بدهید دربی نفس بکشد. مثل روز روشن است که شما دربی را دوست ندارید. شما این بازی را به چشم یک تهدید می‌بینید. شما این مسابقه را اضافی می‌دانید. شما می‌خواهید این مسابقه خلوت باشد. شما می‌خواهید این بازی در سکوت برگزار شود اما فوتبال، همیشه زنده می‌ماند و راه خودش را پیدا می‌کند. حتی اگر شما نخواهید، حتی اگر شما اجازه پر شدن آزادی را ندهید، حتی اگر شما دربی را در بدترین ساعت برگزار کنید، باز هم قلب آدم‌های زیادی برای این مسابقه خواهد تپید. برای قرمز و آبی. رنگ‌هایی که هیچ مدیری در گذر زمان، نتوانسته نابودشان کند.
دیدگاه تان را بنویسید