دور از تهران؛ هرگز!

آریا رهنورد

ذوب چندمین باشگاهی بود که در این فصل، نیمکتش را به علی دایی تعارف زد اما با وجود دور ماندن از دنیای فوتبال از اواخر فصل گذشته، شهریار به این پیشنهاد نیز پاسخ منفی داد. این فصل چند باشگاه دیگر نیز در مقاطع مختلف، به سراغ این مربی رفته بودند. شاهین بوشهر و گل‌گهر سیرجان در هفته‌های ابتدایی فصل و پس از برکناری سرمربی‌های‌شان، به دایی پیشنهاد دادند. تراکتورسازی نیز در مقطعی با این سرمربی مذاکره کرد اما ویژگی مشترک همه این تیم‌ها، دوری آنها از پایتخت بود. موضوعی که ظاهرا شهریار آن را تحمل نمی‌کند. این مربی از شروع دوران کاری‌اش همواره در تهران حضور داشته و ظاهرا تنها به تیم‌های تهرانی لیگ، پاسخ مثبت می‌دهد. با این روند بعید نیست که او تا پایان این فصل نیز از فوتبال دور بماند. از بین تیم‌های تهرانی فوتبال ایران، طبیعتا استقلال هرگز به سراغ این مربی نخواهد آمد. پس از چالش‌ها و درگیری‌های عجیب فصل گذشته، طبیعتا مالکان سایپا نیز هرگز دوباره نیمکت‌شان را به این مربی پیشنهاد نمی‌دهند. پیکان به عنوان یکی از تنهاترین گزینه‌های موجود، باشگاه چندان جذاب و جاه‌طلبی به نظر نمی‌رسد و هر فصل با هدف ماندن در میانه‌های جدول، وارد لیگ برتر می‌شود. مربیان سابق این باشگاه نیز در سال‌های گذشته پیشرفت چندانی را تجربه نکرده‌اند. نگاه ویژه علی دایی البته به پرسپولیس و تیم ملی است. او دوست دارد دوباره در یکی از این تیم‌ها مشغول به کار شود اما با توجه به سابقه‌اش در این دو تیم، بعید به نظر می‌رسد که هواداران پرسپولیس و تیم ملی، علاقه چندانی به این اتفاق داشته باشند. نیمکت قرمزها در اختیار کالدرون است و اگر این مربی به هر دلیلی به تهران نیاید، جانشین او اصلا مورد استقبال طرفداران باشگاه قرار نخواهد گرفت. کار کردن در تیم ملی نیز برای مردی که یک بار به سختی در این جایگاه شکست خورده و شانس صعود به جام جهانی را از این تیم گرفته، چندان محتمل به نظر نمی‌رسد. تا زمانی که شهریار از تجربه‌های جدید در شهرهای دیگر واهمه داشته باشد، نمی‌توان او را یک مربی «کامل» و تمام‌عیار دانست.

کار کردن در تیم ملی نیز برای مردی که یک بار به سختی در این جایگاه شکست خورده و شانس صعود به جام جهانی را از این تیم گرفته، چندان محتمل به نظر نمی‌رسد. تا زمانی که شهریار از تجربه‌های جدید در شهرهای دیگر واهمه داشته باشد، نمی‌توان او را یک مربی «کامل» و تمام‌عیار دانست

سال‌ها قبل در سایپا، علی دایی شمایل یک مربی جوان و جسور را به نمایش گذاشت. تیم او خیلی زود قهرمان لیگ برتر شد و شاید همین موضوع، در نهایت به این مربی کم‌تجربه لطمه زد. او که خیلی زود به اولین موفقیتش در فوتبال ایران رسیده بود، برای برداشتن قدم بعدی عجله کرد و هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت. تسویه حساب او با برخی از ستاره‌های سابق تیم ملی از یک سو و مشکلات تاکتیکی تیم، در نهایت موجب شد ایران در خانه شکستی طعنه‌آمیز را برابر عربستان تجربه کند. شکستی که به معنای پایان دوران کاری این مربی در تیم ملی بود. دایی سه فصل را نیز به عنوان سرمربی در پرسپولیس گذرانده و با وجود دو قهرمانی در جام حذفی، در بین هواداران مربی موفقی به شمار نمی‌رود. به جز تیم ملی و پرسپولیس، او در تیم‌هایی کار کرده که تعداد تماشاگران‌شان به ندرت به تعداد انگشتان دو دست می‌رسد. راه‌آهن، صبا، نفت و سایپا دورنمای چندان جذابی برای یک مربی ندارند اما از آن‌جایی که جلسه‌های تمرینی هر روزه را در پایتخت پشت سر می‌گذارند، به انتخاب‌های علی دایی تبدیل شدند. او از «37 سالگی» سرمربیگری را شروع کرده اما حالا در «50 سالگی» چه جایگاهی را به عنوان یک مربی به دست آورده است؟ آیا دایی توانسته به اندازه «13 سال» تجربه و موفقیت به دست بیاورد؟ امروز از یحیی گل‌محمدی به عنوان یکی از گزینه‌های جدی کار در تیم ملی نام برده می‌شود. مردی که دائما برای کار به شهرهای مختلف رفته و فرصت رسیدن به تجربه‌های جدید را از دست نداده است. از قائمشهر تا اصفهان و مشهد، یحیی با انگیزه و اشتیاق به فرصت‌های کاری نگاه کرده و حالا پاداش همیشه در سفر بودن را با تبدیل شدن به یک مربی تثبیت‌شده در فوتبال ایران گرفته است. علی دایی با جاه‌طلبی باورنکردنی‌اش علی دایی شد. او همیشه چیز بیشتری می‌خواست و از جایگاهش راضی نبود. به کمک همین ویژگی فوق‌العاده، شهریار از اردبیل به بایرن مونیخ رسید و برای یکی از بهترین تیم‌های فوتبال دنیا بازی کرد. رد پای این جاه‌طلبی اما در تصمیم‌های او به عنوان یک مربی دیده نمی‌شود. دایی مثل یک تاجر با مربیگری برخورد می‌کند و تا زمانی که این نگاه را تغییر ندهد، اعتماد هواداران فوتبال را به عنوان یک مربی به دست نخواهد آورد.