تاج، ویلموتس و چند مقصر دیگر!

آریا رهنورد

نمایش تیم ملی در دو مسابقه اخیرش با بحرین و عراق، اصلا چنگی به دل نزد. ایران در نیمه اول مسابقه با عراق، حداقل کمی بهتر از نمایشش برابر بحرین نشان داد و توانست مسابقه را به تساوی بکشاند اما باز هم در نیمه دوم، نشانی از نظم و استراتژی دقیق در این تیم دیده نشد و سرانجام یک ضربه کرنر، تنبیه سختی را برای این تیم رقم زد. شاید هیچ‌کس از نتیجه مساوی ناراضی نبود اما شکست مثل آوار، روی سر تیم ملی فرود آمد و این عراقی‌ها بودند که زمین مسابقه را با لبخند آخر ترک کردند. عملکرد مارک ویلموتس با این شکست، حالا کمی ناامیدکننده‌تر از گذشته نیز شده است. در درجه اول به نظر می‌رسد فهرست‌ها و ترکیب‌های سرمربی بلژیکی، با همه داشته‌های فوتبال ایران ساخته نمی‌شوند. مدافعی مثل شجاع خلیل‌زاده با وجود درخشش در لیگ از سوی او به تیم ملی دعوت نمی‌شود. هافبکی مثل فرشید اسماعیلی نیز با وجود انگیزه و استعدادش، جایی در لیست‌های این مربی ندارد. خط دفاعی تیم با حضور کنعانی‌زادگان و رامین رضاییان، به شدت آسیب‌پذیر است و در خط هافبک نیز، بازیکن ناآماده و دور از فرمی مثل امید ابراهیمی تعویض نمی‌شود و بازیکن تمام‌شده‌ای مثل مسعود شجاعی، از ابتدا به میدان می‌رود. البته که محبی بازیکن درخشانی است اما او هنوز در این سن و سال، آمادگی به میدان رفتن در میادین بزرگ را ندارد. حتی تعویض‌های ویلموتس برابر تیم ملی عراق نیز، کوچک‌ترین کمکی به تیم ملی نکردند. مهدی طارمی از زمین بیرون رفت تا وحید امیری جای او را بگیرد. در عین حال، مسعود شجاعی که آشکارا دیگر نای بازی کردن نداشت، در زمین باقی ماند تا با تصمیم داور از زمین مسابقه بیرون برود. معلوم نبود که آیا ویلموتس به تساوی در این بازی راضی است یا از این مسابقه، برد می‌خواهد. همین استراتژی نامشخص و تردید بزرگ، در نهایت به ضرر ایران تمام شد. مارک ویلموتس به اندازه کافی برای این اردوی تیم ملی وقت و انرژی نگذاشت، لیگ را از نزدیک تماشا نکرد، بهترین‌های ممکن را به اردو فرانخواند و تا همین چند روز قبل، در آستانه فسخ قرارداد با فدراسیون فوتبال بود. تیم ملی برای رسیدن به جام جهانی، به تمرکز و انرژی به مراتب بیشتری نیاز دارد و او باید تعهد بیشتری از خودش نشان بدهد. هرچند که نمی‌توان این مربی را تنها مقصر اصلی این نتیجه دانست.

بسیاری از رسانه‌ها و هواداران تیم ملی، هنوز درک نکرده‌اند که دوران کی‌روش دیگر به پایان رسیده است. آنها دست از مقایسه و دوقطبی‌سازی برنمی‌دارند و همچنان به تخریب تیم ویلموتس ادامه می‌دهند. آن هم در حالی که خود کی‌روش در کلمبیا، به یک مربی منفور و نخواستنی تبدیل شده است. کی‌روش، مربی خوبی بود اما تنها راهکار فوتبال ایران برای رسیدن به خوشبختی به شمار نمی‌رفت. تیم ملی با او چند باخت خفیف فراموش‌نشدنی به قدرت‌های بزرگ دنیا داشت اما نه قهرمان آسیا شد و نه از مرحله گروهی جام جهانی عبور کرد. عده‌ای از همین حالا روی اخراج ویلموتس از تیم ملی تاکید دارند اما طبیعتا فدراسیون فوتبال، نمی‌تواند از عهده تامین مخارج این تصمیم بربیاید. حتی اگر پولی از غیب برسد و این تصمیم هم عملی شود، طبیعتا گزینه بعدی یک مربی ایرانی خواهد بود و تیم ملی به جایی به جز بن‌بست نخواهد رسید. این فدراسیون، توانایی امضای قرارداد با دو مربی خارجی در یک سال را ندارد و اگر هم ویلموتس برکنار شود، یک مربی بدون رزومه از لیگ برتر خودمان، جای او را خواهد گرفت.

شاید هیچ‌کس از نتیجه مساوی ناراضی نبود اما شکست مثل آوار، روی سر تیم ملی فرود آمد و این عراقی‌ها بودند که زمین مسابقه را با لبخند آخر ترک کردند. عملکرد مارک ویلموتس با این شکست، حالا کمی ناامیدکننده‌تر از گذشته نیز شده است

ویلموتس، مقصر است که دیر به تیم ملی اضافه شده اما مقصر اصلی، فدراسیونی است که حتی نتوانسته دستمزد این مربی را پرداخت کند. مگر فدراسیون چه کار دیگری دارد که همین مسئولیت ساده را نیز به درستی انجام نمی‌دهد. 

فدراسیون مقصر است که حتی نتوانسته یک دیدار تدارکاتی برای تیم ملی‌اش هماهنگ کند تا فیفادی بعدی نیز به سادگی از دست برود. با این فدراسیون و این تدارکات، رسیدن به جام جهانی از همیشه سخت‌تر خواهد بود. تیم ملی، سزاوار شرایط به مراتب بهتری است اما فدراسیونی‌ها از سکوت و نجابت سرمربی جدید سوءاستفاده کرده‌اند و هیچ امکاناتی را برای این تیم به وجود نیاورده‌اند. آنها لایق یک مربی هستند که با داد و فریادهای روزانه و توهین‌های مکرر، حیثیت‌شان را به خاطر هماهنگ نکردن یک بازی دوستانه به باد بدهد!