لطفا عصبانی نشو!

آریا رهنورد

برای مغلوب‌ کردن عراق در بازی بزرگ فردا، راه و روش‌های زیادی وجود دارد. تاکتیک‌های مدنظر سرمربی ملی مهم هستند، تکنیک فردی بازیکنان مهم است، شانس و داوری هم می‌توانند تعیین‌کننده باشند اما ویلموتس بیشتر از هر چیزی، باید روی «ذهنیت» بازیکنانش کار کند. برابر عراق، به یک تیم ملی مسئولیت‌پذیر، آرام و متمرکز نیاز داریم. تیمی که با کوچک‌ترین اتفاقی در زمین، برافروخته نشود و به حریف پرخاش نکند. تیمی که در بازی روانی مهره‌های حریف گیر نیفتد و آرامشش را از دست ندهد. تیم ملی، پر از مهره‌های باتجربه‌ای است که چندین سال در لیگ برتر و یا لیگ‌های اروپایی به میدان رفته‌اند اما گاهی این خود ستاره‌های باتجربه هستند که در درگیری‌های درون زمین، ذوب می‌شوند و کنترل‌ خودشان را از دست می‌دهند. «خشونت» در فوتبال ایران اپیدمی شده و این جو از سکوها، به درون زمین رسیده است. گاهی چنان تنفری نسبت به رقیب در اطراف اردوی تیم ملی تزریق می‌شود که بازیکنان از یاد می‌برند که تنها وظیفه‌شان در زمین، «فوتبال» بازی کردن است. ایران و عراق، هشت سال با هم جنگیده‌اند. در این هشت سال، جوان‌های زیادی از زندگی‌شان گذشته‌اند تا یک وجب از خاک ایران هم از دست نرود. با این حال ستاره‌های امروز تیم ملی عراق، مسئول آن جنگ نیستند. هیچ‌کدام از آنها حتی در زمین جنگ «متولد» نشده بودند. عراقی‌ها زیر سایه دیکتاتوری به نام صدام قرار گرفتند و خودشان هم وادار شدند به خواسته‌های او تن بدهند. هر حسی که بین مردم دو کشور وجود داشته باشد، هرگز نباید به زمین فوتبال برسد. فکر کردن به هر چیزی جز خود فوتبال، یک سم مهلک برای تیم ملی خواهد بود. البته که بازی در زمین بی‌طرف برگزار می‌شود اما اردن، عراقی‌های زیادی دارد و جو سکوها کاملا به سود تیم ملی عراق خواهد بود. آنها مثل همیشه با بلندگو خواهند آمد تا تمرکز تیم ملی را به هم بزنند و بازیکنان باید مراقب همه چیز باشند. چندین سال قبل در مرحله مقدماتی جام جهانی 2002، تیم بلاژ در شرایطی برای برگزاری بازی به عراق سفر کرد که صدام هنوز در آن کشور حکومت می‌کرد. حاضران روی سکوها نیز از هیچ شعاری برای آزار دادن تیم ملی دریغ نکردند اما آخر ماجرا، این تیم ملی ایران بود که با یک نمایش درخشان و به ثمر رساندن دو گل، سکوها را در سکوت محض فرو برد. برای نبرد حساس و تعیین‌کننده فردا، به چنین تیم ملی پرانگیزه، جسور و متمرکزی نیاز خواهیم داشت. هر وقت بازیکنان تیم ملی در یک جدال حساس «عصبانی» شده‌اند و آرامش‌شان را از دست داده‌اند، نتیجه کار برای فوتبال ایران تلخ و ناراحت‌کننده بوده است. 

هنوز هیچ‌کس فراموش نکرده اعتراض به داور در مسابقه با ژاپن در آخرین تجربه سرمربیگری کارلوس کی‌روش در تیم ملی، چطور کار دست تیم داد و ژاپنی‌ها را به سادگی صاحب گل برتری کرد.  هنوز هیچ‌کس فراموش نکرده که عصبانیت و از کوره در رفتن بازیکن‌ها در بازی تاریخی در منامه با تیم ملی بحرین، چطور رویای صعود به جام جهانی را از تیم بلاژویچ گرفت. هنوز هیچ‌کس از یاد نبرده در مسابقه قبلی با بحرین، همه چیز از عصبانیت بی‌مورد احسان حاج‌صفی شروع شد و تیمی که تمرکزش را از دست داده بود، در نهایت گل خورد و دیگر تا پایان بازی نتوانست بازی را به تساوی بکشاند. این اتفاق بارها و بارها تکرار شده اما ستاره‌های فوتبال ایران، هنوز به اندازه کافی از این اتفاق درس نگرفته‌اند. این موضوع بارها و بارها تکرار می‌شود و هر بار زهرش را به فوتبال ایران می‌ریزد. ممکن است در جریان بازی با عراق، اتفاق‌های زیادی رخ بدهد. 

هیچ‌کس از یاد نبرده در مسابقه قبلی با بحرین، همه چیز از عصبانیت بی‌مورد احسان حاج‌صفی شروع شد و تیمی که تمرکزش را از دست داده بود، در نهایت گل خورد و دیگر تا پایان بازی نتوانست بازی را به تساوی بکشاند. این اتفاق بارها و بارها تکرار شده اما ستاره‌های فوتبال ایران، هنوز به اندازه کافی از این اتفاق درس نگرفته‌اند

ممکن است داور در همان دقایق ابتدایی، یک پنالتی اشتباه به سود حریف اعلام کند، ممکن است سکوها با بلندگو روی اعصاب ستاره‌های تیم ملی ایران باشند. ممکن است بازیکنان حریف برای عصبانی کردن مهره‌های تیم ملی، نقشه بریزند. سرمربی عراقی‌ها کاتانچ همواره نشان داده که از جنجال استقبال می‌کند و این یکی از روش‌های مدنظرش برای برنده شدن است. هر اتفاقی که در جریان بازی رخ دهد نباید ذهن و روحیه نفرات تیم ملی را تخریب کند. عصبانیت هیچ کمکی به این تیم نمی‌کند و تنها لطمه می‌زند. هر چقدر که ستاره‌های تیم آرام‌تر بمانند و جوان‌ترها را نیز به آرامش دعوت کنند، شرایط تیم ملی در این بازی بزرگ و حساس، ایده‌آل‌تر خواهد بود.