تراژدی یک قهرمان

آریا رهنورد

«هیچ چیز غم‌انگیزتر از یک استعداد تلف ‌شده نیست». این جمله معروف را انگار از روی داستان زندگی سعید علی‌حسینی نوشته‌اند. یک استعداد خالص در وزنه‌برداری ایران که می‌توانست برای سال‌ها در همه رقابت‌ها بدرخشد و افتخار کسب کند. یک استعداد ناب که می‌توانست پشت سر هم برای ورزش ایران طلا به دست بیاورد و در میادین جهانی و آسیا، رکوردها را یکی پس از دیگری جابه‌جا کند. سعید قبل از بهداد سلیمی و بعد از حسین رضازاده چهره شد. از او به عنوان هرکول جدید وزنه‌برداری ایران نام می‌بردند. ستاره‌ای که قرار بود نامش در تمام دنیا، بر سر زبان‌ها بیفتد. 

او با کسب طلای نوجوانان آسیا در اندونزی چهره شد و این عنوان ارزشمند را یک سال بعد در تایلند نیز تکرار کرد. دو سال بعد او در رقابت‌های جوانان جهان در چین، به مجموع 396 کیلوگرم رسید و مدال طلای مجموع را از آن خود کرد. روند موفقیت‌های سعید در رده‌ سنی جوانان همچنان ادامه داشت و او در سال 2008، برای اولین بار در رده سنی بزرگسالان به میدان رفت. علی‌حسینی سال 2008 در کره جنوبی با وجود سن به مراتب کم‌تر از رقبا، کولاک کرد و مدال طلای یک ضرب، دوضرب و مجموع را به گردن آویخت. دیگر تردیدی وجود نداشت که وزنه‌برداری ایران، استعداد جدیدش را شناخته است. با این وجود بین این مدال و مدال بعدی ستاره جدید وزنه‌بردای، 9 سال فاصله ایجاد شد. از همین جا بود که پرونده دوپینگ او، بر سر زبان‌ها افتاد. این یکی از عجیب‌ترین پرونده‌های دوپینگ در تاریخ ورزش ایران بود. 

این پرونده مدت‌ها در دست بررسی قرار داشت و از آن‌جایی که دوپینگ او تکرار شد، فدراسیون جهانی برایش حکم محرومیت ابدی برید. در همین نقطه به نظر می‌رسید سعید دیگر در حال وزنه‌زدن دیده نخواهد شد اما سرنوشت برای او، خواب‌های دیگری دیده بود.

هشت سال محرومیت، اصلا زمان کمی نیست اما برای سعید علی‌حسینی، بازگشت بعد از هشت سال هم غنیمت بود. چراکه ممکن بود او هرگز دیگر نتواند روی تخته برگردد. فدراسیون جهانی سرانجام هشت سال محرومیت را برای این ستاره تایید کرد تا او برای بازگشت، لحظه‌شماری کند. 

وقتی خبر محرومیت هشت ساله اعلام شد، هیچ کس فکر نمی‌کرد بازگشتی برای این ورزشکار در کار باشد، به جز یک نفر که اسمش سعید علی حسینی بود. او به خاطر زندگی‌اش، ناچار بود کمی از وزنه‌برداری فاصله بگیرد و کارهای دیگری نیز انجام بدهد. با این وجود بخشی از او هنوز هم درگیر وزنه‌ها بود. خیلی‌ها سعی کردند این پسر را از رویایش منصرف کنند. خیلی‌ها به او طعنه زدند و امیدواری‌اش را به سخره گرفتند اما او مدام خودش را در تمرین‌ها قدرتمندتر کرد. 

به محض پایان محرومیت، علی‌حسینی به اردوی تیم ملی دعوت شد و خودش را برای رقابت‌های جهانی 2017 آماده کرد. او اولین وزنه‌بردار دنیا لقب گرفت که محرومیت هشت ساله را به مدال جهانی گره می‌زند. سعید بهترین رکوردهای شخصی‌اش را با دو برنز و یک نقره در رقابت‌های جهانی 2017 آمریکا تجربه کرد و یک سال بعد در بازی‌های آسیایی جاکارتا، به مدال نقره مجموع رسید. آخرین رقابت حرفه‌ای او درست همان‌جایی برگزار شد که اولین رقابت دوران وزنه‌برداری‌اش را تجربه کرده بود. درباره او به جای همه زمزمه‌های مرموز، بهتر است همان بازگشت درخشان بعد از هشت سال محرومیت را به خاطر بسپاریم. هرچند که خود این وزنه‌بردار، یک فهرست از آدم‌هایی دارد که مانع رسیدنش به آرزوهای بزرگ شدند. آدم‌هایی که شاید دوست نداشتند او همه رکوردها را به نام خودش ثبت کند. اشتباه یا دسیسه، هر چه بود، سعید تنها بخشی از استعدادهایش را آشکار کرد و حالا برای همیشه از وزنه‎برداری جدا شد.

علی‌حسینی سال 2008 در کره جنوبی با وجود سن به مراتب کم‌تر از رقبا، کولاک کرد و مدال طلای یک ضرب، دوضرب و مجموع را به گردن آویخت. دیگر تردیدی وجود نداشت که وزنه‌برداری ایران، استعداد جدیدش را شناخته است

بعضی‌ها از یک توطئه بزرگ علیه او حرف می‌زنند، بعضی‌ها خودش را مقصر می‌دانند، بعضی‌ها فدراسیون را متهم به کم‌کاری و بی‌توجهی می‌کنند اما حقیقت این است که دیگر زمان به عقب برنمی‌گردد. بااستعدادها همیشه دنیا را فتح نمی‌کنند و پسربچه‌های پررویا، به همه آرزوهای‌شان نمی‌رسند. هر کسی که علی‌حسینی را در این شرایط قرار داد، هر کسی که می‌توانست برای او کاری انجام بدهد و دریغ کرد، نباید هرگز خودش را ببخشد. 

به ویژه حالا که تالاخادزه، قوی‌ترین مرد جهان شده و همه عناوین را از آن خودش کرده است. به ویژه حالا که دیگر ایران در سنگین‌وزن، یک نابغه تمام‌عیار ندارد و باید مدال ‌گرفتن گرجستانی‌ها را تماشا کند.