کابوسی که تمام نمی‌‌شود!

آریا رهنورد

تنها چند روز بعد از زدن 14 گل به دروازه کامبوج، تیم ملی در مسابقه با حریف بعدی‌اش نه کلین‌شیت کرد، نه گلی به ثمر رساند و نه امتیازی به دست آورد. باختن به هر حریفی، تا حدودی قابل تحمل به نظر می‌رسد اما هواداران فوتبال در ایران، از باختن به بحرینی‌ها بیزار هستند. این اتفاق حالا دوباره بعد از 9 سال رخ داد و تیم ملی، زمین حریف را با دست‌های کاملا خالی ترک کرد. پسران ویلموتس، شروع نسبتا خوبی در این جدال داشتند. ایران چند بار برای خلق موقعیت‌ از عمق دفاع حریف تلاش کرد و با چند پاس عمقی، خط دفاعی بحرین را به خطر انداخت اما شاگردان سوسا در آفسایدگیری، موفق ظاهر شدند و برابر تیم ملی، به خوبی مقاومت کردند. اواسط نیمه اول، بحرین دو موقعیت نسبتا جدی روی دروازه تیم ملی ساخت. یک ضربه سر تماشایی از بازیکن این تیم، می‌توانست تیم میزبان را به پیش بیندازد اما این ضربه با اختلاف کم، از کنار دروازه علیرضا بیرانوند بیرون رفت. در لحظات پایانی نیمه اول، تیم ملی دوباره تا حدودی به بازی مسلط شد اما در مجموع نمایش این تیم در نیمه اول، امیدوارکننده به نظر نمی‌رسید. درست مثل 45 دقیقه اول، تیم ملی در نیمه دوم نیز شروع خوبی داشت و تشنه گل‌زنی به نظر می‌رسید اما باز هم کارهای اضافه زیادی در زمین حریف انجام شد و مهره‌های هجومی، اصلا روز موفقیت‌آمیزی را پشت سر نگذاشتند. تصور می‎شد مسابقه در مسیر تبدیل شدن به یک تساوی بدون گل کسل‌کننده قرار گرفته اما شوک بزرگ به تیم ملی، با خطای پنالتی مجید حسینی شکل گرفت. بیرو نیز دیگر این بار نتوانست نقش ناجی را بازی کند و سرانجام بحرینی‌ها دروازه ایران را باز کردند. سفیدپوشان ایرانی تلاش زیادی انجام دادند تا دوباره به بازی برگردند اما همه راه‌ها برای به ثمر رساندن گل تساوی، در نهایت به بن‌بست ختم شدند تا ایران با وجود تفاضل گل فوق‌العاده‌اش بعد از سه بازی، به رده سوم جدول گروه تبعید شود.

شب بازی با بحرین، شب ملی‌پوشان ایرانی نبود. آنها در همه خطوط، به مراتب ضعیف‌تر از همیشه ظاهر شدند و یکی از پراشتباه‌ترین دیدارهای زندگی‌شان را پشت سر گذاشتند. سانترهای رامین در این جدال، اصلا به مقصد نمی‌رسیدند. مجید حسینی، مرتکب یک اشتباه بزرگ و کلیدی شد، امید ابراهیمی در طول 90 دقیقه به اندازه مجموع چند سال گذشته، پاس اشتباه داد و مالکیت توپ را به حریف تقدیم کرد، محمد محبی، آمادگی لازم را برای درخشیدن در این مسابقه نداشت و سردار، مهدی و کریم نیز، اصلا برای رقیب ترسناک نبودند. ایران در درجه اول، در میانه میدان تسلیم بحرین شده بود و ویلموتس کمی دیر به فکر تغییر دادن اوضاع افتاد. ورود احمد نوراللهی، شرایط تیم را بهتر کرد و موجب شد ایران صاحب چند بخت خوب برای گل‌زنی شود. شاید اگر احمد زودتر از این‌ها در ترکیب قرار می‌گرفت، ایران می‌توانست در میانه زمین، برتر از حریف نشان بدهد و از این بازی، حداقل یک امتیاز به دست بیاورد. مشکل تکراری دیگر ایران در این جدال، اعتراض بی‌دلیل به داور مسابقه بود. لحظاتی قبل از دریافت گل، احسان حاج‌صفی مرتکب یک خطای واضح شد و بی‌جهت به داور اعتراض کرد تا شرایط ذهنی تیم را به هم بریزد. تنها چند لحظه بعد خود او توپ را لو داد و سرانجام این موقعیت، به یک پنالتی برای رقیب ختم شد. سردار آزمون نیز در دقایق پایانی، با اصرار برای اعتراض به داور، یک کارت زرد بی‌جهت را دریافت کرد. کارت زردی که ممکن است در بازی‌های بعدی، برای تیم ملی دردسرساز شود.

ایران در درجه اول، در میانه میدان تسلیم بحرین شده بود و ویلموتس کمی دیر به فکر تغییر دادن اوضاع افتاد. ورود احمد نوراللهی، شرایط تیم را بهتر کرد و موجب شد ایران صاحب چند بخت خوب برای گل‌زنی شود

کابوس تیم ملی در زمین بحرین، ظاهرا تمام‌شدنی نخواهد بود. تیم ملی با بلاژویچ در این کشور سه بر یک شکست خورد، با برانکو در این کشور به تساوی بدون گل با بحرین رسید، با علی دایی یک بر صفر به این تیم باخت، با افشین قطبی نتیجه را چهار بر دو واگذار کرد، با کارلوس کی‌روش، به سختی و در لحظات پایانی از بحرین تساوی یک بر یک گرفت و سرانجام با ویلموتس، یک بر صفر در این کشور شکست خورد. در واقع 6 مربی مختلف تا امروز در بحرین، روی نیمکت تیم ملی نشسته‌اند و هر 6 نفر نیز، در رسیدن به پیروزی ناکام بوده‌اند. این نتیجه، زنگ خطری بزرگ برای ویلموتس و تیمش بود. زنگ خطری که باید آنها را برای دیدار حساس پیش رو با عراق، هوشیارتر کند.