آرامش پس از توفان!

شاید اگر هر مربی دیگری نیز روی نیمکت تیم ملی حضور داشت، ایران می‌توانست 6 امتیاز کامل را از دو بازی با هنگ‌کنگ و کامبوج به دست بیاورد اما آن‌چه پروژه مارک ویلموتس را در فوتبال ایران جذاب می‌کند، نگاه مثبت، متفاوت و امیدوارکننده این مربی است. در درجه اول، او با فهرست جدیدش نشان داد که چقدر به فرم و آمادگی بازیکنان برای حضور در اردوها اهمیت می‌دهد. تیم ملی در سال‌های گذشته، بازیکنانی داشت که تعداد بازی‌های ملی‌شان، همواره از تعداد بازی‌های باشگاهی‌شان بیشتر بود اما ویلموتس، این رویه را عوض کرد. او حالا حتی روی نام ستاره‌هایی مثل سعید عزت‌اللهی و علیرضا جهانبخش قلم قرمز کشید تا آماده‌ترین مهره‌ها را به تیم ملی دعوت کند. شاید اگر هنوز در گذشته مانده بودیم، پدیده‌ای مثل محبی باید مدت‌های مدید برای دعوت شدن به تیم ملی صبر می‌کرد اما ویلموتس در کوتاه‌ترین زمان ممکن، محبی را به تیم ملی فراخواند و او را در ترکیب اصلی نیز قرار داد. سرمربی بلژیکی تیم ملی، هرگز کیفیت لیگ داخلی را زیر سوال نبرده و باشگاه‌های ایرانی را تحقیر نکرده است. از نگاه اول، بازیکنان شاغل در لیگ برتر با مهره‌های شاغل در باشگاه‌های خارجی تفاوت چندانی ندارند و هرکدام که آماده‌تر باشند، به اردوهای تیم ملی دعوت می‌شوند. ویلموتس به هیچ وجه اهل تنش و دعوا نیست. او از پیروزی برابر تیمی مثل کامبوج، برای بزرگنمایی استفاده نمی‌کند. همه تلاش و تمرکزش را روی رتبه ایران در رنکینگ فیفا نیز نمی‌گذارد. شاید اگر هنوز سرمربی قبلی، روی نیمکت ایران نشسته بود، تیم ملی عراق را شانس اصلی صعود از این گروه می‌دانست و رویای بزرگ مردم ایران را صعود به عنوان تیم دوم از این گروه عنوان می‌کرد اما ویلموتس تا امروز حتی یک مصاحبه درباره دشوار بودن گروه ایران در این مرحله انجام نداده است.

ویلموتس برای «فوتبال» به ایران آمده و قصد ندارد اینجا یک «دیکتاتوری» تمام‌عیار با استفاده از دستیارها و مترجمش در ایران راه بیندازد. او هنوز دستمزدش را دریافت نکرده اما به سوال‌ها در مورد مسائل مالی، پاسخ نداده تا در اطراف تیم، حاشیه‌ای به وجود نیاورد. این رفتار تحسین‌‌برانگیز به نظر می‌رسد اما کاش فوتبال ایران، او را هم به مرور زمان تغییر ندهد. کاش مدیران کارنابلد و خبرناهارها، از او هم یک چهره دیگر برای فوتبال ایران نسازند. ویلموتس باید با همین اخلاق و همین روحیه، به کارش ادامه بدهد تا یکی از بهترین دوره‌های تاریخ تیم ملی را رقم بزند. فوتبال تیم او، به شدت سرگرم‌کننده به نظر می‌رسد و آقای مربی به جای فرستادن هر 11 بازیکن به لاک دفاعی، با شهامت و جسارت به مصاف رقبا می‌رود. اگر اوضاع به همین منوال بماند، شاید او طلسم‌های بزرگی را برای همیشه در فوتبال ایران باطل کند. تا امروز همه چیز خوب پیش رفته است. البته که هنوز آزمون‌های بزرگ و روزهای دشوارتری در راه هستند اما با این نگاه و روحیه همیشه مثبت مرد بلژیکی، می‌توان دست به کارهای فوق‌العاده‌ای زد.