دوئل دوست‌نداشتنی

دربی رفت لیگ برتر نوزدهم، با تساوی بدون گل به پایان نرسید اما ذات مسابقه، چیزی شبیه همان تساوی‌های پرتکرار بدون گل بود. هر دو تیم در درجه اول نقشه حفظ نتیجه را دنبال می‌کردند و علاقه چندانی به ارائه بازی هجومی نداشتند. آن‌چه در مورد این دربی بیشتر از همیشه توی ذوق می‌زد، وضعیت سکوهای استادیوم آزادی بود. بخش زیادی از سکوهای هر دو تیم، خالی به نظر می‌رسید. به قرمزها و آبی‌ها در این مسابقه چیزی حدود 28 هزار بلیت اختصاص داده شده بود. این سکوها در حالی خالی ماندند که شب قبل از بازی، بلیت فروشی به هواداران پرسپولیس به بهانه «پر شدن ظرفیت» به پایان رسید. سازمان لیگ فوتبال ایران حالا دیگر حتی از برگزاری شهرآورد با سکوهای پر هم عاجز است. زمانی در همین فوتبال، صد هزار نفر در کنار هم به تماشای این دیدار می‌نشستند و خون از دماغ کسی نمی‌آمد. حالا اما شهرآورد برای خلوت‌تر شدن در یک ساعت بسیار بد در یک روز وسط هفته غیرتعطیل برگزار می‌شود و بلیت‌ها نیز دور از دسترس تماشاگرها قرار می‌گیرد تا بخشی از لذت و هیجان این مسابقه کشته شود. جالب اینکه مسئولان فدراسیون از نظم و آرامش اطراف استادیم تعریف و تمجید هم می‌کنند! در شرایطی که استادیوم 20 هزار صندلی خالی دارد، آرام بودن اطراف و خلوت بودن پارکینگ‌ها، اصلا عجیب به نظر نمی‌رسد!

برای دوست‌نداشتن دربی، بهانه‌های زیادی وجود دارد. اول، مالکیت مشترک دو تیم که موجب می‌شود سرمربی یکی از تیم‌ها درست قبل از مسابقه از هزینه‌های وزارت برای تیم رقیب انتقاد کند. پرسپولیس و استقلال با برند لباس یکسان، اسپانسر مشترک و تبلیغ‌های کاملا مشابه وارد شهرآورد شدند. اتفاقی که امکان ندارد در هیچ نقطه‌ای از دنیا برای تیم‌های همشهری رخ بدهد. ماجرایی که اساسا ذات رقابت را زیر سوال می‌برد. در استادیوم، تماشاگرها هنوز همان شعارهای چند دهه قبل را سر می‌دهند و همچنان به طرف زمین، چیزهایی پرتاب می‌کنند. 

در تلویزیون، دو کارشناس پیشکسوت و دو چهره ظاهرا موجه فوتبال ایران، به شدت مشغول کری‌خوانی هستند و عملا بحث فنی را فراموش کرده‌اتد تا برای هم کری بخوانند. درون زمین، مربیان با ترس و لرز تصمیم می‌گیرند و تمایلی به انجام نمایش هجومی ندارند. بازیکنان نیز حتی از دادن چند پاس ساده به هم زیر فشار، عاجز هستند. اشتباه‌های فردی در دربی، بیداد می‌کند. توپ دائما لو می‌رود و تعداد پاس‌های متوالی هر تیم به عدد سه یا چهار هم نمی‌رسد. ستاره‌ها دائما با هم درگیر می‌شوند، زیر لب چیزهایی می‌گویند و دائما روی زمین می‌افتند و انتظار دارند داور بازیکن تیم حریف را به خاطر همین حرکت از زمین مسابقه اخراج کند. این چکیده یکی از دوست‌نداشتنی‌ترین دوئل‌های فوتبال دنیاست. 

مسابقه‌ای که انگار همه اجزایش دائما تلاش می‌کنند تا علاقه مردم را از دست بدهند. اگر در روی همین پاشنه بچرخد، شاید تا یک دهه بعد دربی در استادیوم کاملا برگزار شود. البته که فدراسیونی‌ها از این ایده استقبال می‌کنند. برای آنها پرشور بودن فضای ورزشگاه‌ها، چندان اهمیتی ندارد و تنها دردسرساز است.