لیگ، بدون افتتاحیه!

مدیران فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ، برگزاری فصل جدید لیگ برتر را مدت زمان زیادی به تعویق انداختند تا سازوکار بلیت‌فروشی اینترنتی در استادیوم‌ها فراهم شود اما ماجرا نه‌تنها بهتر از فصل گذشته نشد، بلکه حتی ناامیدکننده‌تر هم از کار درآمد. فصل گذشته بلیت‌فروشی بسیاری از دیدارهای استادیوم آزادی به صورت اینترنتی بود و تماشاگرها نیز بدون مشکل خاصی راهی ورزشگاه می‌شدند اما این بار از سامانه فروش بلیت تا گیت‌های آزادی، همه چیز با مشکل روبه‌رو بود و در نهایت نیز هوادارها بدون نشان دادن بلیت، از گیت‌ها عبور کردند و باشگاه اولین فرصت برای درآمدزایی در این فصل را از دست داد. در واقع سازمان لیگ یک قدم بزرگ رو به عقب برداشت و حالا همه باید تلاش کنند تا اوضاع درست مثل فصل گذشته شود! اگر قرار بود در این چند ماه تعطیلی هیچ آزمایشی روی سامانه فروش بلیت و گیت‌های الکترونیکی صورت نگیرد، چرا لیگ همان ماه قبل برگزار نشد؟ اولین هفته لیگ برتر نوزدهم، هیچ شباهتی به هفته افتتاحیه یک لیگ پرهیجان نداشت. در سال‌های گذشته حداقل یک مراسم افتتاحیه ساده در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شد اما مسئولان فدراسیون، حتی قید این مراسم را هم زدند تا همه چیز در ساده‌ترین شکل ممکن اتفاق بیفتد. در همین هفته، یک مسابقه یک روز به تعویق افتاده و بی‌نظمی‌های زیادی در دیدارهای دیگر نیز مشاهده شده است. با چنین روندی، حق داریم اگر به جای لذت بردن از فصل جدید، نگران همه ماجراهای پیش رو باشیم. نگران استادیوم‌هایی که با تکنولوژی کنار نمی‌آیند و شیوه نادرست استفاده از تکنولوژی در آنها، دردسرساز خواهد بود. نگران تیم‌هایی که از بدیهی‌ترین امکانات یک باشگاه معمولی فوتبال برخوردار نیستند. نگران هوادارهایی که در کانال‌های تلگرامی هواداری از نفرت پر می‌شوند و نگران مربی‌هایی که نمی‌توانند در این شرایط، همه خواسته‌های فنی‌شان را در زمین به اجرا دربیاورند.

بخش مهمی از هیجان این فصل فوتبال ایران، به مربیان خارجی مربوط می‌شود. کالدرون در پرسپولیس، استراماچونی در استقلال، دنیزلی در تراکتورسازی و ویلموتس در تیم ملی، هرکدام با دستمزدی سنگین و اهدافی بزرگ به کار گرفته شده‌اند اما تا زمانی که ملزومات اولیه برای برگزاری یک مسابقه فوتبال فراهم نشود، آنها چطور می‌توانند به اندازه دستمزدشان کار کنند و فعالیت مثبت داشته باشند؟ در لیگی که بازی افتتاحیه‌اش، با بسته بودن نیمی از سکوهای ورزشگاه کلید می‌خورد، حرف زدن از پیشرفت کمی گزاف به نظر می‌رسد. 

باید بپذیریم که فاصله لیگ ایران حتی با لیگ‌های عربی حوزه خلیج فارس دیگر بیش از حد زیاد شده و در حالی که آنها دائما در حال برداشتن قدم‌های مثبت برای رفتن به سمت آینده هستند، فوتبال ایران مدام با بدیهیات دست و پنجه نرم می‌کند و دائما رو به عقب می‌رود. در چنین شرایطی به نظر می‌رسد دیگر حتی یک معجزه نیز نخواهد توانست باشگاه‌های ایرانی را به قهرمانی لیگ قهرمانان آسیا برساند. اصلا شاید همین که تیم‌های‌مان به دلیل بدهی از آسیا حذف نشوند، به خودی خود یک موفقیت بزرگ و کلیدی در فوتبال ایران به شمار برود!