«ورزشگاه محل برگزاری مسابقه متعاقبا اعلام می‌شود!» این جمله، مد تازه فدراسیون فوتبال ایران است. پیش از این برای مدت‌ها قرعه اولین هفته‌های لیگ برتر مشخص نبود و تیم‌ها نمی‌دانستند که باید فصل را در جدال با کدام رقیب آغاز کنند. مدتی بعد، قرعه تیم‌ها مشخص شد اما هنوز خبری از اعلام روز برگزاری رقابت‌های هفته اول نبود. این روز هم بالاخره معلوم شد اما هنوز هیچ‌کس ساعت برگزاری نبردها را نمی‌دانست. پس از مشخص شدن ساعت‌ها، حالا در برنامه اعلام شده از سوی سازمان لیگ، نام استادیوم‌های میزبان بعضی از بازی‌ها قید نشده است. این طلسم هم اما مثل همه طلسم‌های دیگر می‌شکند و فدراسیون فوتبال از ژست جدیت، دست خواهد کشید. اگر فدراسیون فوتبال واقعا عزمی برای تعطیل کردن مسابقه‌های فوتبال داشت، به سادگی می‌توانست چنین کاری را انجام بدهد اما آنها هرگز نمی‌خواستند رقابت‌های فوتبال باشگاهی ایران را به تعطیلی و محاق بکشانند. به جز صندلی‌گذاری و تعویض گیت‌ها در چند استادیوم، عملا هیچ اتفاق مثبت دیگری در لیگ برتر رخ نداده و شرایط ورزشگاه‌ها هنوز به استاندارد نزدیک هم نیست. با این وجود فدراسیون به استقبال شروع فصل جدید رفته و برای اولین مسابقه‌ها فرش قرمز پهن کرده است. اگر هدف این ژست‌ها واقعا «اصلاح» فوتبال بود، در این دوره زمانی باید اتفاق‌های بزرگی رخ می‌داد و تغییرات شگرفی به وقوع می‌پیوست. هدف اصلی اما تنها یک هشدار عمومی برای رفع مسئولیت از نهادهای مدیریتی فوتبال در ایران بود.

به جای سر دادن شعارهای بزرگ و نشدنی، فدراسیون فوتبال می‌توانست از فرصت تعطیلات لیگ به خوبی برای آموزش دادن باشگاه‌ها بهره ببرد. باشگاه‌ها نیز می‌توانستند در همین بازه زمانی روی جنبه‌های ذهنی طرفداران‌شان کار کنند و این نفرت پراکنده در فضای فوتبال را از آنها بگیرند. دوربین‌های مداربسته، صندلی‌های استاندارد، گیت‌های مدرن بلیت‌فروشی،  بلیت الکترونیکی و چیزهایی از این دست هرگز موثر نخواهد بود وقتی مردم به نیت جنگ و جدال خودشان را به ورزشگاه‌ها می‌رسانند. وقتی هواداران فوتبال به زمین و زمان بدبین هستند و دائما به هم تهمت می‌زنند و تیم‌های مختلف را وابسته به دولت می‌دانند، فوتبال هرگز رنگ آرامش را نخواهد دید. البته که امکانات سخت‌افزاری مفید هستند اما هرگز نمی‌توانند به تنهایی جلوی فجایع بزرگ را بگیرند و راه را برای ماجراهای ناامیدکننده در استادیوم‌ها ببندند. چه بسا که چنین اتفاق‌هایی در استادیوم‌های مدرن دنیا نیز رخ می‌دهند. فدراسیون، باشگاه‌ها، بازیکن‌ها و مربی‌ها باید تلاش کنند تا زمینه نفرت و خشونت را در ورزشگاه‌ها از بین ببرند. تا زمانی که این جو در فوتبال ایران وجود داشته باشد، هیچ قدم رو به جلویی در این فوتبال برداشته نخواهد شد. با توجه به همه ماجراهایی که در فصل گذشته فوتبال ایران اتفاق افتاده، حق داریم اگر نگران فصل جدید و همه ماجراهای شوم پیش رو باشیم. حق داریم اگر سلامت هواداران و بازیکنان فوتبال را در خطر بدانیم و نگران فوتبال ایران باشیم. شاید امکانات جدید به «شناسایی» عوامل آشوب در ورزشگاه‌ها کمک کنند اما قبل از آن، چه راهی برای مقابله با وقوع این آشوب در نظر گرفته شده است؟

 

کپی شد