داستان یک ترس

آریا طاری

کار کردن با دستیاران ایرانی اساسا به جای آن‌که یک فرصت برای مربیان خارجی باشد، در گذر زمان به یک تهدید جدی برای آن‌ها تبدیل شده است. باید پذیرفت که در فوتبال ایران، بسیاری از دستیارها با نیت ضربه زدن به سرمربی و رسیدن به جایگاه او در باشگاه قدم گذاشته‌اند و حالا دیگر هیچکس نیست که با چنین داستان نگران‌کننده‌ای بیگانه باشد. خارجی‌ها به‌راحتی به دستیار ایرانی اعتماد نمی‌کنند اما در استقلال اوضاع کاملا متفاوت است و این مدیران باشگاه هستند که در مقابل زمزمه‌های پیوستن یک چهره سرشناس به وینفرد شفر روی نیمکت، محکم ایستاده‌اند و مخالفت‌شان را با چهره‌هایی مثل مجتبی جباری و فرهاد مجیدی به نمایش گذاشته‌اند. سرمربی آلمانی استقلال همین حالا یک دستیار ایرانی دارد اما بیژن طاهری، نه از نقطه نظر فنی یک چهره قابل اتکا به شمار می‌رود و نه می‌تواند برای تهییج بازیکنان تیم به شفر کمک کند، چراکه اساسا مهره‌های استقلال، هنوز هم او را چندان جدی نگرفته‌اند و از این مربی حساب نمی‌برند. شفر حاضر است ریسک انتخاب مجتبی جباری را قبول کند اما در راس باشگاه، صداهای مخالفی درباره این تصمیم شنیده می‌شود و همین موضوع، همه چیز را به حالت تعلیق درآورده است. مرد اول نیمکت استقلال، دانسته‌های زیادی دارد که می‌تواند بخشی از آن را به یک مربی جوان و پرانگیزه انتقال بدهد. کار کردن با شفر، تجربه جذابی است که به‌شدت برای یک مربی کم‌تجربه مفید خواهد بود. این اتفاق بیشتر از همه، برای خود باشگاه مفید است، چرا که در صورت کشف یک استعداد تازه مربیگری زیر نظر شفر، خیال آبی‌ها از آینده نیمکت‌شان راحت خواهد شد. مقاومت مدیران استقلال در مقابل انتخاب یک دستیار نام‌آشنا اما همچنان با قدرت ادامه دارد. 

مجتبی جباری در دوران بازی، هرگز یک بازیکن باثبات و بی‌نوسان نبود. جدا از مصدومیت‌های آشنا و تکراری، او به سادگی با بی‌نظمی و ضعف در امکانات باشگاه و البته رفتار مدیران و مربیان و حتی همبازی‌ها کنار نمی‌آمد و همین ویژگی خاص، موجب شده بود مجتبی در چند مقطع مختلف از استقلال جدا شود. او اصول خاص خودش را داشت و به هیچ قیمتی حاضر به ترک این اصول و همرنگ‌شدن با جریانِ موجود نبود. طبیعتا این ویژگی رفتاری، هنوز همراه این بازیکن است اما تردیدی وجود ندارد که او به‌عنوان یک مربی، عکس‌العمل‌های متفاوت‌تری نسبت به دوران بازی از خودش نشان خواهد داد. مجتبی کاریزمای تبدیل شدن به یک مربی بزرگ را دارد. او یکی از باهوش‌ترین فوتبالیست‌های عصر خودش به شمار می‌رفت و در زمین، همیشه راه متفاوتی را برای ضربه زدن به حریف پیدا می‌کرد. شاید بدن جباری و عضله‌های او چندان قدرتمند نبودند اما این بازیکن ذهن بسیار خلاقی داشت و این درست همان چیزی است که او برای تبدیل شدن به یک سرمربی در سطح اول فوتبال ایران به آن نیاز دارد. نبوغ «هشت شاکی» بیرون از مستطیل سبز نیز به کار استقلال خواهد آمد اما به شرطی که مخالفت‌ها با جذب او و نشاندن‌اش روی نیمکت تمام شود. چرا مدیران باشگاه با چنین درخواستی مخالفت می‌کنند؟ به نظر می‌رسد در مجموعه مدیریتی استقلال ضعف‌هایی وجود دارد که فتحی و دیگران از افشا شدن‎شان به دست جباری می‌ترسند. در واقع آن‌ها از انتخاب یک چهره «منتقد» هراس دارند و نمی‌خواهند در معرض قضاوت‌های تند و دقیق جباری قرار بگیرند. مدیران استقلال به جای برطرف‌کردن این ضعف‌ها، به دنبال دور کردن یک ستاره پرسش‌گر از نیمکت تیم‌شان هستند. انتخاب یک دستیار شناخته‌شده ایرانی برای وینفرد شفر، یکی از وعده‌های فتحی در زمان پذیرفتن سمت مدیرعاملی باشگاه استقلال بود. وعده‌ای که حالا دیگر ظاهرا به فراموشی سپرده شده و چندان جدی گرفته نمی‌شود. تنها فوتبال نیست که به انتقال تجربه وینفرد شفر نیاز دارد. بلکه خود این مربی نیز با توجه به نتایج این فصل، باید پشتیبانی یک بازیکن محبوب روی سکوها را در کنار خودش داشته باشد. انتخاب یک دستیار سرشناس برای سرمربی آبی‌ها، بدون تردید روی عملکرد بازیکنان نیز اثربخش خواهد بود و بهبود کیفیت آن‌ها را به دنبال خواهد داشت. مجتبی جباری البته هنوز مدرک مربیگری ندارد اما با شرکت در چند دوره، به سادگی می‌تواند این مدرک را دریافت کند. کار کردن با شفر، تجربه‌ای به مراتب سودمندتر از نوشته‌های روی کاغذ در جلسه‌های آموزش مربیگری است. اگر مدیران باشگاه کوتاه بیایند و اجازه رقم خوردن چنین اتفاقی را بدهند، شاید یک بزنگاه بزرگ و تاریخی برای آینده استقلال اتفاق بیفتد؛ بزنگاهی برای کشف یک مربی جدید لابه‌لای ذهن پیچیده یک ستاره بازنشسته.