برانکو ایوانکوویچ با جدایی تک تک ستاره‌های تیمش کنار آمده و حالا پرسپولیس به مجموعه متحدی تبدیل شده که اسم‌ها در آن، از کم‌ترین میزان اهمیت برخوردار هستند. در اولین ماه‌های نشستن پروفسور روی نیمکت باشگاه، محمد نوری کاپیتان تیم بود و تصور می‌شد خروج او، سرخپوشان را به زحمت بیندازد اما موفقیت‌های بزرگ پرسپولیس، درست بعد از جدایی آقای کاپیتان کلید خورد. درست وقتی که رامین رضاییان «بدون تیم» مانده و در کمپ تیم‌های ملی «انفرادی» تمرین می‌کند، درست وقتی مهدی طارمی به خاطر نمایش‌های معمولی و موقعیت‌های تباه‌شده‌اش مورد سرزنش هواداران الغرافه قرار می‌گیرد، درست وقتی فرشاد احمدزاده بازی‌های تیم ناشناخته لهستانی‌اش را از روی نیمکت دنبال می‌کند، درست وقتی صادق محرمی و وحید امیری در حساس‌ترین دیدارهای تیم‌شان نیمکت‌نشین هستند و محسن مسلمان جایی در ترکیب ثابت امید نمازی در ذوب‌آهن ندارد، پرسپولیس در آسیا آقایی می‌کند و یک قاره را به تعظیم وامی‌دارد.

 

کپی شد