معجزه معاصر

آریا رهنورد

تفاوت‌های پرسپولیس و السد قبل از برخورد آسیایی دو تیم، آنقدر زیاد به نظر می‌رسید که شاید حتی چند جلد کتاب نیز برای توصیفش کافی نبود. یک طرف این جنگ، السدی‌ها با انواع و اقسام امکانات ایستاده بودند. تیمی ثروتمند و پرمهره که به هیچ قیمتی درگیر حواشی نمی‌شود و در نهایت آرامش، اهداف بزرگش را دنبال می‌کند. تیمی که با خرید ژاوی هرناندز از بارسلونا و گابی از اتلتیکومادرید، دو کاپیتان لالیگایی را در ترکیب دارد و کلاسیک‌ترین خط هافبک تمام قاره آسیا را برای خودش ساخته است. طرف دیگر این نبرد، تیمی است که از ابتدای فصل در پرداخت حقوق بازیکنانش مشکل داشته و هنوز نتوانسته راهکاری برای رفع این بحران پیدا کند. تیمی که برای دومین پنجره متوالی از نقل و انتقالات محروم بوده و در عین حال، موفق نشده ستاره‌های جدایی‌طلبش را از تصمیم‌شان منصرف کند. السد با وجود همه برتری‌های ظاهری‌اش بر همه رقبا، «شکست‌ناپذیر» نیست و پرسپولیس این را بهتر از هر تیم دیگری می‌داند. برانکو و پسرها این تیم را در مرحله مقدماتی شکست دادند و سرگروهی را از سفیدپوشان دوحه گرفتند. جدال برگشت السد با استقلال نیز نشان داد که تیم فریرا نیز نقاط ضعف خاص خودش را دارد و هنوز «روئین‌تن» نشده است. به نظر می‌رسید تنها شانس پرسپولیس، بازی در جو وحشتناک ورزشگاه آزادی خواهد بود. قرمزها حتی به یک «باخت خفیف» نیز رضایت داشتند تا شاید به کمک هیاهوی استادیوم خانگی‌اش، دوباره یک بازگشت بزرگ را تجربه کنند. تیمی که در یک‌هشتم و یک‌چهارم نهایی دیدارهای رفت را به الجزیره و الدحیل واگذار کرده بود، این بار حتی بدون ۸۰ هزار تماشاگر، ستاره‌های السد را مات و مبهوت کرد. یک فرار تماشایی از علیپور و نمایش نقطه پنالتی توسط داور، شروع رویاپردازی‌های بزرگ پرسپولیسی‌ها بود. چیزی نمانده بود تا این توپ از دست برود اما ضربه این مهاجم به تور دروازه چسبید تا ژاوی نیز درست مثل هواداران تیمش، به سکوتی عمیق و مهیب فرو برود.

فشار شدید السد در دقایقی از مسابقه، مقاومت را برای تیم مهمان دشوار و دشوارتر کرد اما پرسپولیسی‌ها نه صرفا تیم روبه‌رو، بلکه «منطق» پذیرفته شده را به بازی گرفتند و منطق خاص خودشان را در جریان مسابقه حاکم کردند. البته که تیم قطری، ثروتمندتر، منظم‌تر، بی‌حاشیه‌تر و پرستاره‌تر بود اما دوباره ثابت شد که در زمین بازی همه چیز به ستاره‌ها بستگی ندارد. نماینده «جان‌سخت» فوتبال ایران با تاکتیک‌پذیری مثال‌زدنی بازیکنانش و البته فداکاری خارق‌العاده آنها در دوئل با السد، به تکامل رسید. شاید اتفاقات مسابقه نیز به سود برانکو و پسرها رقم خورد. یک داور بد، می‌توانست خطای شجاع روی بونجاح در آستانه ورود به محوطه جریمه را پنالتی اعلام کند، از اعلام پنالتی روی علی علیپور چشم بپوشد، گل مردود شده السدی‌ها را سالم اعلام کند و به دلیل تعدد خطا، کارت زرد دوم را به امید عالیشاه نشان بدهد. شوت‌های مهارنشدنی ستاره‌های حریف، می‌توانستند به جای خارج شدن از محدوده دروازه، به طرف چارچوب بچرخند و تیم میزبان را به گل برتری برسانند. یک نفر آن بالا، پرسپولیس را بغل کرده بود اما نباید فراموش کرد که شانس، تنها به درد تیم‌هایی می‌خورد که شایستگی لازم برای استفاده تمام و کمال از آن را داشته باشند. آن‌چه در قطر اتفاق افتاد، برتری جوان‌های مشتاق و پرانگیزه برابر پیرمردهای پولدار عصبانی بود. اتفاقی که اگر بیرون از زمین مسابقه نیز اتفاق بیفتد، دنیا محل جذاب‌تری برای زندگی خواهد شد.

حتی در صورت شکست‌ خوردن در قطر، هیچ‌کس تیم کم‌مهره پرسپولیس را مورد سرزنش قرار نمی‌داد. مجری‌های تلویزیون احتمالا باز هم به سراغ جمله رقت‌انگیز و تکراری «چیزی از ارزش‌های‌مان کم نشد» می‌رفتند و شاید برای اولین بار با یک مصداق از این جمله استفاده می‌کردند اما تیم برانکو، تمایلی به توقف و بهانه‌جویی نداشت. آنها به هیچ قیمتی حاضر نشدند فشار را از روی شانه‌های‌شان بردارند و مسئولیت جنگیدن تا دقیقه ۹۰ را ترک کنند. یک سال قبل در نیمه‌نهایی آسیا، سرخپوشان با «هراس» به مصاف الهلال رفتند و شجاعت و جسارت لازم را برای تاریخ‌سازی از خودشان نشان ندادند اما این بار آنها جسورانه به تعقیب یک نتیجه رویایی پرداختند و سرانجام قطر را با یک پیروزی معجزه‌وار ترک کردند. البته که شکست، ارزش‌های این تیم را زیر سوال نمی‌برد اما پیروزی، به ارزش‌های تیم برانکو اضافه کرد. تیمی که نشان داد دیگر زیر فشار نمی‌شکند تا در زمین، آخرین لبخند را بزند.