مسافران تا کی باید جان به جاده دهند
پنج هزار و 400 محل حادثه خیز در جاده‌ها وجود دارد. این جمله‌ای تکراری است که بارها از زبان پلیس و سایر مسئولان شنیده شده، اما گویا هیچ گوش شنوایی نیست، نقاط حادثه‌خیز سرجای‌شان هستند و این مردمانند که در این نقاط جان می‌بازند.
جاده‌های نا ایمن ما، در انتظار گرفتن جان کسانی هستند که هیچ نقشی در اتفاقات ناگوار جاده‌ای ندارند یا با داشتن حداقل تقصیر، بزرگ‌ترین تقاص را پس می‌دهند. باید مقصران اصلی به‌خود آمده و بدانند تا چه میزان در گرفتن جان انسان‌ها همراهی کرده‌اند و مقصر هستند. مهندسان و مشاوران ساخت راه‌ها و جاده‌ها، کجایند که اکنون پاسخگوی خانواده‌هایی باشند که عزیزان‌شان به راحتی در جاده‌های نا ایمنی که آن‌ها دو دستی با وجود تمام نواقص تحویل داده‌اند، جان باخته‌اند.
برای این جاده‌ها؛ مردم عادی و مسئول، غنی و فقیر، پرایدنشین و بنزنشین فرقی نمی‌کند، هر که در مسیرش قرار گیرد را در خود فرو می‌برد.
بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت سالانه بیش از 25 میلیون نفر در تصادفات رانندگی در سراسر جهان جان خود را از دست می‌دهند، از سوی دیگر گفته می‌شود تصادفات جاده‌ای نهمین عامل مرگ‌ومیر در جهان است و بیشترین مرگ‌ومیر ناشی از تصادفات در کشورهای کم‌درآمد صورت می‌گیرد. با توجه به این آمارها، میزان خسارات جانی ناشی از تصادفات رانندگی در ایران را می‌توان یک فاجعه دانست چرا که در طول هفت سال و 11ماه دفاع مقدس 188هزار و 15 رزمنده به شهادت رسیدند و اگر این آمار را به آمار 17 هزار شهید ترور و دیگر شهدای هسته‌ای و مدافع حرم نیز اضافه کنیم، باز به شمار قربانیات تصادفات جاده‌ای یک دهه اخیر نمی‌رسد. جاده‌های کشور روزانه جان حدود 43 نفر را می‌گیرد و 900 نفر را مصدوم می‌کند. در حالی شاهد 43 نفر کشته به‌صورت روزانه آن‌هم به دلیل تصادفات جاده‌ای در کشور هستیم که 94 درصد از حمل و نقل کشور به‌صورت زمینی و جاده‌ای انجام می‌شود. هر چند میزان جان‌باختگان جاده‌ای نسبت به سال‌های گذشته به‌رغم افزایش خودرو کاهش یافته است اما هم‌چنان خودرو و جاده در ایران قربانی می‌گیرد.
دیدگاه تان را بنویسید