میکروفونی برای نفرت!

ایده استفاده از گزارشگران شهرستانی برای دیدارهای استقلال و پرسپولیس در شهرهای مختلف، در اولین سال‌ها نتایج خوبی نداشت. چراکه این گزارشگرها احساس می‌کردند در زمان پخش مسابقه «نماینده» تیم شهرشان هستند و باید بازی را کاملا یکطرفه روایت کنند. این روند به مرور زمان با ورود چهره‌های تازه‌تر عوض شد اما گزارشگر تبریزی مسابقه پنج‌شنبه ماشین‌سازی و پرسپولیس، عملا مشغول شوخی با مفهومی به نام تعادل در گزارش بود. او که گزارش‌ خود را با عبارت قابل‌پیش‌بینی «شهر اولین‌ها» آغاز کرده بود، در جریان مسابقه تصور می‌کرد عضو شورای شهر تبریز و یا نماینده این تیم در مجلس شورای اسلامی است و باید در نطق‌هایش همه مردم تبریز را راضی کند! او عملا فراموش کرده بود که جمعیت پرشماری در شهرهای مختلف کشور، در حال تماشای بازی هستند و به جز قطع کردن صدای تلویزیون، چاره دیگری برای برخورد با این نحوه گزارش ندارند. آقای گزارشگر در دقایق اول بازی، به این نتیجه شگفت‌انگیز رسید که پرسپولیس تنها برای «یک امتیاز» به زمین آمده است. او ساده‌ترین تکل‌های مهره‌های ماشین را «تکلی در کلاس جهانی» معرفی می‌کرد و به محض نزدیک شدن توپ به دروازه پرسپولیس، هیجان‌زده می‎شد و خودش را برای گل آماده می‌کرد. با وجود همه فحاشی‌ها در ورزشگاه، این گزارشگر از فرهنگ و ادب هواداران تبریزی قدردانی می‌کرد و به سادگی امید عالیشاه را مقصر همه اتفاقات رخ داده در ورزشگاه می‌دانست. واکنش او به گل دیرهنگام شجاع خلیل‌زاده، به وضوح نشان از ناراحتی این گزارشگر داشت. در پایان مسابقه هواداران پرسپولیس بیشتر از آن‌که از پیروزی تیم موردعلاقه خوشحال باشند، از ناراحتی همین گزارشگر شادمان به نظر می‌رسیدند. او از سوی «رسانه ملی» مامور گزارش بازی بود اما این گزارش را به «مانور قومی» تبدیل کرد. شاید اگر یکی از بوقچی‌های ماشین‌سازی و تراکتور پشت میکروفن قرار می‌گرفت، گزارش به مراتب عادلانه‌تری انجام می‌داد!

اینکه اعضای کانون هواداران ماشین‌سازی درست یک شب قبل از مسابقه با پرسپولیس تعیین شدند و این کانون عملا در شب مسابقه متولد شد، نشان از اهمیت این مسابقه برای زنوزی داشت. تبریزی‌ها در هفته‌های گذشته عملا با تمام ایران درافتاده‌اند و این دشمنی هر روز به مرزهای تازه‌تری می‌رسد. پس از ماجراهای عجیب دیدار ماشین‌سازی و سپاهان و بیانیه‌نویسی دو باشگاه علیه هم، تراکتوری‌ها با پرچم ژاپن به ورزشگاه آزادی رفتند و جنجال تازه‌ای آفریدند. کم‌تر از یک هفته بعد نیز جو خاص ورزشگاه ماشین و البته گزارش فاجعه‌بار این بازی، نفرت پرتاب شده از سوی تبریز به شهرهای دیگر را بزرگ‌تر کرد. ژست‌های جاه‌طلبانه تبریزی‌ها عملا هیچ نسبتی با موفقیت‌های فوتبالی‌شان ندارد. تراکتورسازی به عنوان مهم‌ترین تیم این منطقه، تنها یک بار فاتح جام حذفی شده و هیچ افتخار مهم دیگری به دست نیاورده است. شاید اگر آنها کمی بیشتر جایگاه‌شان را بشناسند و به جای دشمنی، با آرامش بیشتری رفتار کنند، موفقیت‌های بیشتری در انتظارشان باشد. جو روانی ایجاد شده در تبریز بیشتر از همه، به تیم‌های خود این شهر لطمه خواهد زد. تیم‌هایی که باید از چنین رفتارهایی دست بکشند و تنها روی فوتبال تمرکز کنند تا شاید آینده بهتری در انتظارشان باشد.