یک اقتصاددان گفت: در تابستان 1402 با سقوط سهم صنعت از رشد تولید ناخالص داخلی روبرو بودیم و از سهم حدود 0.8درصد در فصل بهار به سهم حدود 0.3درصد در فصل تابستان رسیده ایم. این در حالی است که در هدف گذاری هایی که برای برنامه هفتم شده بود، رشد 8.5درصد سالانه برای بخش صنعت در نظر گرفته شده بوده.

به گزارش جماران، فرشاد مومنی در نشست «ارزیابی لایحه بودجه سال 1403 به مثابه برنامه یک ساله توسعه کشور» در فرهنگستان علوم، افزود: در حالی که آن رشد اندک، روند نزولی را نشان می‌دهد، آن هم با آن ابعاد و با آن فاصله‌ها و آنچه که مسئله را نگران کننده‌تر می‌کند، این است که به اتکای رشدی که در بخش صنعت پیش بینی کرده بودند، پیش‌بینی شده بود با رشد سالانه 22درصدی در صادرات غیرصنعتی روبرو باشیم. وقتی با این افت در تولید صنعتی روبرو هستید، به جای صادرات، رشد چشمگیرتر واردات را تجربه خواهید کرد.

او تاکید کرد که توسعه برای ما یک اجبار است و نظام تصمیم گیری‌های اساسی کشور، هر میزان دیرتر به لوازم آن تن دهند، هزینه‌های بسیار گزاف‌تری به خود آنها و آینده ایران تحمیل خواهد شد.

به گفته رئیس موسسه مطالعات دین و اقتصاد، در بالاترین سطوح نظام تصمیم گیری کشور، دانش بنیان شدن مطالبه ‌شد و در یک دوره 10ساله منتهی به 1401، حدود 12هزار و 700درصد رشد در تعداد شرکتهای دانش‌بنیان کشور داشتیم، اما همزمان با روند نزولی نگران‌کننده بهره‌وری کل عوامل تولید و روند نزولی به شدت فاحش رابطه مبادله روبرو هستیم که ترکیب این دو، با سقوط 30 رتبه‌ای ایران در دنیا، از نظر شاخص رقابت‌پذیری به این معنا است که ما در حال ارتکاب به خطاهای ظاهرسازانه و نمایشی هستیم که در درجه اول، حیثیت نظام تصمیم گیری کشور را به چالش می‌کشد و در درجه بعد، ما را با انبوه تناقض ها روبرو می‌کند. در همین دوره، شاهد هستیم که سرانه تولید ناخالص داخلی ایران به حدود یک، چهارم میانگین جهانی رسیده است. این آمیزه نگران‌کننده‌ای از فقر رو به گسترش و عقب ماندگی نگران‌کننده است.