مهمان هفته : فرنوش قربانی

نیما نوربخش

برای این شماره به سراغ یکی از هنرمندان نقاش کشورمان رفتم که بچه تهران است و چه در مقام عمل و چه در مقام نظر در عرصه هنر، صاحب اثر است. او که همزمان درس نقاشی می‌خواند و رنگ نقاشی بر آسمان زندگی می‌پاشد عضو موسسه توسعه هنرهای تجسمی معاصر کشور و انجمن علمی هنرهای تجسمی ایران بوده و دارای گواهینامه نقاشی از ایتالیا (tuv 2013) است. در کارنامه وی شرکت در چندین نمایشگاه گروهی داخلی و بین‌المللی از جمله نمایشگاه‌هایی در لندن و تورنتو و البته در موزه هنرهای معاصر فلسطین و گالری‌های آیریک، احسان، ایده پارسی و شلمان به چشم می‌خورد. از او پیرامون جهان‌بینی و رویکرد فکری آثارش پرسیدم که گفت:‌ «نقاشی‌های من برگرفته از عرفان و فلسفه شرقی است. خلأ، سکوت و هیاهو جمعی از اضداد در کنار هم، نیروی دائمی کشمکش بین خیر و شر، تیره و روشن که در واقع نبرد دائمی تضاد‌‌ها‌ست».

 همزمان که با بدجنسی دارم فکر می‌کنم این کشمکش دائمی از تابلوهایش بیرون نیاید و به زندگی شخصی‌اش نرسد، با لبخند می‌گوید: «راستش من با هنر، فلسفه می‌بافم. فرم‌ها در حرکت جوهری به سوی تکامل روانند. گویی چرخشی است تکراری و مداوم به سوی زندگی. تکرار این مکررات زندگی می‌سازد و عشق می‌آفریند همچون ماهی که در سکون می‌میرد». ناگفته نماند این آثار فرنوش قربانی که پیش روی شما است، شامل تکنیک میکس‌مدیا روی بوم هستند.