کتاب «بازنده‌های نازنین» نوشته لئونارد کوهن؛ ترانه‌سرا، آهنگساز، خواننده و نویسنده کانادایی با ترجمه محمد رزازیان در نشر نیماژ شد. این دومین رمان لئونارد کوهن است که همزمان با ورود او به عالم موسیقی و شهرت عالمگیرش در دهه ۱۹۶۰ میلادی منتشر شده است و پس از آن دیگر رمانی ننوشت، هرچند به نویسنده‌ای شناخته شده و عجیب در جهان رمان‌نویسی تبدیل شده بود. این رمان، بازخوانی سرگذشت قدیسه‌ای سرخ‌پوست در مونترال قرن هفدهم به قلم نویسنده‌ای است که در تحولات سیاسی دهه شصت مونترال با پارانویا دست و پنجه نرم می‌کند. تداعی موسیقی تلویحی اثر و در عین حال وفاداری به گستره‌ای از تکنیک‌های روایی مورد علاقه لئونارد کوهن لذتی دوچندان از این کتاب را برای خواننده فارسی‌زبان به‌همراه می‌آورد. خواننده‌ای که پیشتر از این با متن ترانه‌ها و آهنگ‌های زیبای کوهن خاطره داشته است. این رمان تلفیقی از مضامینی است که کوهن در بسیاری از ترانه‌هایش در مدح عشق، اسطوره، مذهب و سیاست به آن‌ها پرداخته است. استیون اسکوبی؛ شاعر و نویسنده‌ی کانادایی، بازنده‌های نازنین را چنین توصیف می‌کند: «اثری خیال‌پردازانه، گستاخ، عمیق و مسخره، زیبا و خنده‌دار، کامل‌ترین و آشفته‌ترین گلچین از دلمشغولی‌های آن روزهای کوهن. باب دیلن، او را ترانه‌سرای شماره یک جهان می‌دانست و البته خودش را شماره صفر! و معتقد بود: بندهای تلفیقی او خصلتی آسمانی به آثارش می‌بخشند در موسیقی مدرن هیچ‌کس حتی به او نزدیک نشده.» اشاره‌ی دیلن به تلفیقی بین آوازهای بومی و اشعاری ژورنالیستی بود، فرمی که کوهن در نویسندگی نیز در جستجویش بود؛ مخلوطی از مضامینی در پیوند با سیاست، عشق، مذهب، اسطوره و اندوه. بازنده‌های نازنین نوعی هاله‌لویای بلند است، ترانه‌ای که اولین بار آن را در اواسط دهه‌ی ۸۰ میلادی اجرا می‌کند، تلفیقی است از موسیقی راک با تمی مسیحایی که به «نیایش دنیوی» معروف می‌شود. آلن گری‌یر مورخ کانادایی، قدیسه «بازنده‌های نازنین» را مرلین مونروی رنجور کوهن می‌داند. گری‌یر ریاضت و عذاب خودخواسته شخصیت‌های داستان را به توصیفی نیچه‌ای از بیهودگی رنج و زیبایی‌شناسی آن ربط می‌دهد که بر تمام وجوه انسان می‌تواند سایه بیندازد.

 

کپی شد