مثل یک استاد دانشگاه از هیچکس می‌آموزم

با گسترش شبکه‌های اجتماعی فرصتی فراهم‌ شده است که مخاطبین به‌سادگی نوشتن کامنت بر پست‌های هنرمندان، بتوانند احساسات و آنچه در سرشان می‌گذرد را به شکلی عمومی بیان کنند. حال تعداد زیادی از هنرمندان و گروه‌های مختلف اجتماعی به این واکنش‌های مخاطبین در شبکه اجتماعی معترض می‌شوند و طبق معمول به خاطر تریبونی که در اختیار دارند نظراتشان را درست یا غلط به‌طور گسترده مطرح می‌کنند؛ اما آنچه فراموش می‌شود آن است که نظر مخاطبین باوجود تعداد بالا تنها در حد کامنت‌هایی کوتاه باقی‌مانده و این موجب نگاهی غیرمنصفانه، توده‌وار و همسان به حجم عظیمی از انسان‌ها به‌عنوان مخاطبین می‌شود که دارای پیش‌زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی، تحصیلات و افکار متفاوت هستند. درحالی‌که اظهارنظر در مورد رفتار طرفداران در شبکه‌های اجتماعی نیازمند نگاهی دقیق‌تر به آن‌هاست. در ادامه سراغ یکی از طرفداران گروه ملتفت رفتم. گروهی که طرفدارانی بسیار پیگیر و متعصب دارد. و نیاز است تا جامعه‌شناسان و روانشناسان در تحلیل این مسایل بیش از پیش بکوشند.

بهروز آقاخانیان

  

 امیر چندساله هستی؟ اهل کجایی و چه‌کار می‌کنی؟

بیست سالم است. در کرمان زندگی می‌کنم. اینجا هم درس می‌خوانم هم کار می‌کنم.

  در شبکه‌های اجتماعی خیلی فعال هستی؟ در کسب شهرت هم همین‌قدر فعالی؟

 بله. تازه آن مجازی است؛ اصلش در شهر است. من کارهای مختلفی می‌کنم. مثلاً گرافیتی کار می‌کردم یا با بچه‌ها میتینگ رپ می‌گذاریم.

 چرا طرفدار رپ هستی؟ به پاپ هم علاقه داری؟

 رپ خیلی ایده‌های زیادی دارد. پاپ را زیاد دوست ندارم. اصولاً موضعی ندارد. موسیقی باید حرف برای گفتن داشته باشد. پاپ تکراری و یکنواخت هست. 80 درصد از موسیقی‌ای که گوش می‌دهم رپ هست.

  از اولش هم همین‌طور بود؟

نه البته. احتمالاً مثل خیلی‌ها به‌واسطه خانواده و فامیل پاپ گوش می‌کردم ولی در دوره راهنمایی که بودم رپ را جدی گوش دادم.

  دوستانت چطور؟ همین علاقه را دارند؟

آن زمان که من شروع کردم به رپ گوش دادن، خیلی مقابله می‌کردند. صدای کسی مثل هیچکس برایشان جالب نبود. نمی‌فهمیدندش. با ساسی و تتلو و این‌ها بیشتر حال می‌کردند.

 خوب چگونه در میان این دوستان جذب هیچکس شدی؟

من تا چند سال اول با بچه‌بازی هیچکس را دنبال می‌کردم. واقعاً نمی‌فهمیدمش. فقط به خاطر این می‌توانست باشد که من روحیه خشن و تهاجمی را دوست دارم. صدا و استایل سروش برام جذاب و خاص بود.

  رپرهای دیگر چطور؟ بجز  ملتفت؟

 یاس و پیشرو را بعد از سروش شناختم. از سورنا سه آلبومش را حفظ هستم. خیلی‌ها را گوش می‌دهم. رپ خیلی وسیع است. هرکدام یک‌جور هستند. همین سروش. قدیم به یک خاطر دوستش داشتم آلان هم یک‌جور دیگر.

   سروش قدیم و جدید چه فرقی دارند با هم؟

 قدیم تکنیک و سبکش جالب‌تر از بقیه بود. زمانی که رپرهای زیادی نبودند. یاس و پیشرو برای یک‌بار گوش دادن خوب است، ولی سروش یکجور لات‌بازی در کاراش بود که او را متفاوت می‌کرد. آلان همچنان همان لات‌بازی قدیم را دارد ولی باشعور و درک بالاتر. آلان آدم  می‌تواند راجع به آهنگ‌هایی که کار می‌کند خیلی فکر کند مثل فیروز، تف یا گریه داره.

 گفتی قبلاً لات‌بازی داشته و آلان هم هنوز دارد. لات‌بازی به نظرت چیز منفی‌ای نیست؟ سروش آلان ازدواج ‌کرده و احتمالاً دانشگاه رفته و کار می‌کند و زندگی عادی‌ای دارد. منظورت از لاتی دقیقاً چیست؟

ببین لات بودن بد نیست. شما لات بودن سروش را در آهنگ فیروز یا گریه داره می‌بینی. حرف‌های بسیار جالب و به‌دردبخوری می‌زند ولی با سبک لاتی. می‌دانی لاتی در ذاتش هست. صدایش، سبک حرف زدنش و کارهایش.

  در مورد بقیه اعضای ملتفت چطور؟ به کس دیگری هم علاقه داری؟ این نوع لاتی که منظورت هست را در بقیه هم می‌بینی؟

بله. در همه‌شان هست. به نظرم ملتفت بهترین یارکشی را کرده است. اشکان، داریوش، علی. ببین لاتی‌شان برای من جرقه دوست داشتن هست وگرنه پایبندی‌ام به ملتفت به خاطر حرف‌هایشان است. مثلاً در مورد ترانه‌های اشکان می‌شود کلی فکر کرد. وگرنه که صدای حصین هم جذاب است و آن ابهت را دارد.

  بیا در مورد همین ترانه‌ها بیشتر صحبت کنیم. گفتی می‌شود روی کارهای اشکان فدایی کلی فکر کرد. از اشکان چه یاد گرفتی. مثلاً از آهنگ جعبه جادویی؟

آلبوم کوتاه عدل کلاً کار تکی بود. مثلاً همین جعبه جادویی که گفتی. من را آگاه کرد که تلویزیون چیست و اینکه چطور دولت‌ها سیاست و عقیده‌شان را به مخاطب تحمیل می‌کنند. از سرزمین مادری یاد گرفتم تعصب الکی بر چیزهایی که برایمان ساخته‌اند نداشته باشم. آزادباشم و آزاد تفکر کنم.

  این باعث شده که مثلاً برنامه‌های تلویزیون را کمتر نگاه کنید؟

ببین ملتفت یعنی آگاه و روشن بودن. من همه چیز را دنبال می‌کنم. تلویزیون، رپرها و خواننده‌های مختلف، همه‌چیز را ولی گوسفند نمی‌شوم. حواسم را جمع می‌کنم.

 شما یک طرفدار معمولی نیستی. به نظر خیلی پیگیر و با تعصب هستی. برای ملتفت کار گرافیتی می‌کردی. چرا تا این حد؟

ببین بحث اعتقاد است. من به سروش لشکری ایمان ‌دارم. به او وصلم. مثل یک استاد دانشگاه که چند سال هست او را می‌شناسی. همیشه واقعی بودن را از او یاد گرفتم. از او نصیحت گرفتم بدون لحظه‌ای خستگی. سروش هیچکس بزرگ‌ترین هنرمند در بین رپ‌خوان‌هاست. میدانی چرا؟ چون یک نفر مثل تتلو می‌آید که لحظه‌به‌لحظه عکس می‌گذارد و مدام آهنگ می‌دهد تا در ذهن‌ها باشد. هرکسی به نحوی سعی می‌کند خودش را به طرفدارانش نزدیک کند. یکی با کنسرت یکی با آهنگ زیاد. ولی سروش در آهنگ‌هایش که زیاد هم نیستند همه‌چیز را در میان می‌گذارد. آهنگی مثل «من اگه تو نباشی» می‌دهد و کلی با ما شخصی حرف می‌زند. نصیحت می‌کند. تشکر می‌کند و طرفداران هم قشنگ درکش می‌کنند. چون سروش دارد با او حرف می‌زند. این حرکت نشان می‌دهد چقدر رپر و طرفدارانش به هم نزدیک هستند. من با آهنگ‌هایش اشک می‌ریزم باافتخار. چون در هر لحظه با او هستم.

  این تأثیر تا چه اندازه است. اگر حرفی بزند که در تضاد با گفته‌های قبلی‌اش باشد، چه‌کار می‌کنی؟

در مورد اینکه می‌گویید یک‌چیزی بگوید که حرف‌های قبلی‌اش را  نقض کند قبلاً  این اتفاق افتاده. اگر اشتباهی کردند پذیرفتند و برای من همین‌که این آدم می‌تواند اشتباه کند، ولی بعد درستش کند ارزشمند است.

  مثال می‌زنید؟

مثلاً زمانی سروش در آهنگ «یه مشت سربازیم» افتخار به وطن می‌کند و تعصب زیادی را نشان می‌دهد، خیلی ناسیونالیستی. ولی از وقتی رفت خارج دیدش خیلی وسیع‌تر شد حتی گفت همه انسانیم و هیچ فرقی بین نژادها نیست. یا اشکان همین اواخر سر قضیه‌ای با آیین مشکل پیدا کرده بودند. چیزی به او گفته بود ولی بعد درستش کرد. من این‌ها را می‌بینم و یاد می‌گیرم.

 گفتید اولش که از هیچکس خوشت آمد به خاطر روحیه خشن و تهاجمی‌اش بود. از این طرفدارها نیستی که می‌روند پای پست طرفدارهای بقیه رپرها  فحش می‌نویسند؟

آنها که این کار را می‌کنند بچه هستند. فقط در فضای مجازی می‌آیند  چیزی می‌گویند و می‌روند. من اگر باکسی کل داشته باشم تو میتینگ جوابش را می‌دهم.