مهدی گلشنی در مراسم نکوداشت بزرگ عرصه علم و فرهنگ کشور:
مهدوی دامغانی دغدغه ایران را داشت
مهدی گلشنی در بزرگداشت زندهیاد احمد مهدوی دامغانی گفت: او فرهنگ ایرانی اسلامی را در دانشگاههای آمریکا زنده کرد و تمام روحش در غربت با ایران و فرهنگ ایرانی اسلامی بود. من باید این نکته را متذکر شوم که نیاز است قدر بزرگان اهالی فرهنگ و علم در زمان حیاتشان دانسته شود نه بعد از درگذشت.
به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، برنامه نکوداشت احمد مهدوی دامغانی با سخنرانی دکتر مهدی گلشنی، مترجم، پژوهشگر و استاد بازنشسته دانشگاه صنعتی شریف، محمد یوسف نیری، استاد دانشگاه شیراز و حسن ذوالفقاری، استاد دانشگاه تربیت مدرس در فضای مجازی برگزار شد.
گلشنی در بزرگداشت زندهیاد مهدوی دامغانی گفت: بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به آمریکا مهاجرت کرد و مشغول تدریس در دانشگاه پنسیلوانیا شد و پس از آن به دانشگاه هاروارد رفت. در آنجا به تدریس دروس مختلفی پرداخت از جمله ادبیات عرب، فارسی، فقه، عرفان و... او در هاروارد کرسی شیعهشناسی را رونق بخشید. یکی دیگر از دروسی که با حضور مهدوی دامغانی در دانشگاه هاروارد پررنگتر شد، زبان فارسی بود و او در این زمینه رئیس شورای گسترش زبان فارسی شد و خدمات زیادی در این زمینه ارائه داد.
او افزود: زمانی که مهدوی دامغانی در مشهد حضور داشت با آیتالله سیستانی همدرس بود و این همدرس بودن باعث دوستی و نزدیکی این دو تن شد. بعدها این دوستی و ارتباط قطع نشد و وقتی آیتالله برای عمل چشم به لندن رفت مهدوی دامغانی از فرصت استفاده ودیداری با دوست خود تازه کرد. بعد از فوت او نیز آیتالله سریعترین، عالیترین و یکی از بهترین پیامها را به مناسبت درگذشتش صادر کرد.
این استاد دانشگاه عنوان کرد: من آخرین باری که ایشان را ملاقات کردم در هزاره ادیان در نیویورک بود که بنا به دستور مقام معظم رهبری به همراه ایتالله جوادی آملی و دکتر غلامعلی حداد عادل به سازمان ملل رفتیم. در آنجا شبی در خدمت مهدوی دامغانی بودیم. در این دیدار او را مردی جامع و کمنظیر یافتم در عین حال متواضع. او خصوصیات اخلاقی و علمی را یکجا داشت.
گلشنی گفت: او خیلی خیلی دوست داشت به ایران بازگردد؛ چنان که در برنامه زنده تلویزیونی شوکران نیز این مهم را گفت: «جسمم در آمریکاست اما در این ۳۵ سال اقامت در غربت هر شب در خواب به ایران میآیم. امیدوارم پیش از مرگم امام رضا(ع) را زیارت کنم. همچنین در مصاحبه با صدوقی سها که در سالهای اخیر از او سوال شد چه چیزی شما را به وجد میآورد؟ در جواب گفت: مکرر و مکرر از خواندن شاهنامه فردوسی، مثنوی مولانا، بوستان سعدی و دیوان خواجه حافظ لذت میبرم و گاه اتفاق میافتد که از فصاحت و بلاغت فردوسی، سعدی و مولانا سخت منقلب میشوم و از شدت شوق گریه میکنم اما در این سن آنچه مرا به وجد میآورد مکالمات تلفنی با دوستانم است خاصه آنها که در ایران حضور دارند.
او افزود: دامغانی فرهنگ ایرانی اسلامی را زنده کرد و تمام روحش در غربت با ایران و فرهنگ ایرانی اسلامی بود. من باید این نکته را متذکر شوم که نیاز است قدر بزرگان اهالی فرهنگ و علم در زمان حیاتشان دانسته شود نه بعد از درگذشت. مهدوی دامغانی مرد بزرگی بود که در زمان حیاتش دغدغه ایران داشت و تلاش کرد در آمریکا فرهنگ ایرانی اسلامی را زنده کند. دو کتاب سراغ دارم که درباره مهدوی دامغانی به نگارش درآمده؛ نخست «خورشید در برابر آینه» که علوی زاهد و حسینی نوزاد تالیف کردند شامل مجموعه مصاحبههایی با اوست و کتاب دیگری هم که دکتر طبیبیان و میثم کرمی نوشتند.
دیدگاه تان را بنویسید