ما به سمت شورش می‌رویم یا شورش به سوی ما می‌آید

آسیه ویسی 

حسین راغفر اقتصاددان، می‌گوید: ما به سمت شورش پیش می‌رویم. این پژوهشگر، شورش ‌ها را هم دسته‌بندی کرده است؛  شورش علیه خود مثل خودسوزی یا مانند آسیب‌‌های روحی و افسردگی یا شورش علیه دیگران مانند جرایم و جنایت‌های مختلف: طرف تبر درآورده جلوی بنز ایستاده که یا تبر می‌زنم یا پول بده. این شورش‌ها ناشی از ناامنی اقتصادی است.

این چه کسی است که از شورش خوشش می‌آید و به استقبال آن می‌رود؟ شاید بهتر است بپرسیم با وقوع حوادث چند ساله اخیر که دیگر از تکرارشان هم خسته شده‌ایم، اختلاس‌ها، بی‌مسئولیتی‌ها، مدریت‌های نادرست و منحصر به منافع شخصی و ...- واقعا در کسی حال و حوصله شورش کردن باقی مانده است؟ 

بله البته نهایت شورشی که ممکن است هر کدام از ما این روزها مرتکب آن بشویم اقدام علیه امنیت جانی خودمان است. یعنی همان که آقای راغفر گفته: خودسوزی، خودکشی، یا افتادن در گرداب افسردگی و منزوی شدن و انتخاب تنهایی و سکوت. این نوع شورش‌ها اخیرا بیشتر دیده می‌شوند. 

آن که با تبر جلوی بنز را می‌گیرد، احتمالا حالش هنوز نسبت به دیگران بهتر است؛ این که هنوز توان حرکت کردن دارد و می‌تواند کاری بکند. کاری که اگر چه هم به خودش ضربه می‌زند و هم دیگری، اما به هر حال یک «واکنش» است. 

در حالی که جامعه امروز ما، درگیر و دچار نوعی «بی‌واکنشی» و «بی‌تفاوتی» شده. در همین مسیرتان که پیاده می‌روید یا از میله‌های قطار مترو آویزان می‌شوید، یک بار خوب دقت کنید و تعداد گداها را بشمارید و ببینید چند نفر اصلا به این‌ها کمک می کنند. به احتمال قریب به یقین هر کدام از ما، گاهی حسرت همین گداها را خورده‌ایم: هم در یک جا نشسته‌اند و دوندگی نمی‌کنند و با انواع و اقسام مدیر و رئیس و ارباب رجوع سر و کله نمی‌زنند و هم حتما درآمدشان از بسیاری از ما بیشتر است!

اما در نهایت چه حسرت گداها را بخوریم، چه افسرده و منزوی شده باشیم، چه دچار بی‌واکنشی و سرشدگی شده باشیم، هنوز همین مسیر هر روزه را می‌رویم و می‌آییم و باور کنید آقای راغفر، اصلا تمایلی به شورش نداریم که اصلا توانش را نداریم؛ به‌خصوص توان تاوان دادن و تبعات بعد از شورش را. 

می‌دانم که دارم شورش را درمی‌آورم. اما شورش هم الزاماتی دارد و هر چه در خود و دیگران دقت می‌کنم این الزامات را نمی‌بینم؛ یکی از مهم‌ترین الزامات شورش، امید است. امید به این که با این شورش و بلوا، تغییری در جهت مثبت اتفاق می‌افتد. خوب ما این امید را نداریم آقای راغفر. 

بنابراین با ملاحظه کردن فرمایشات شما و آن‌چه در جامعه می‌بینیم و با چیدن این‌ها در کنار هم؛ به این نتیجه رسیدیم که این شورش است که دارد به سمت می‌آید و نهایت کاری که ما ترجیح می‌دهیم انجام بدهیم، رفتن به پناهگاه است!