فلسطین وجود دارد

مریم علامه‌زاده

«چند سال قبل به همراه یکی از دوستانم و خانواده او به یک رستوران یهودی در شهر نیویورک رفتیم؛ رستورانی که به دلیل دنج بودن و نوشیدنی‌هایش معروف بود. 

اوایل بعد از ظهر، فردی که کمدین رستوران بود و همه را سرگرم می‌کرد، از مهمانان در مورد ملیت و اینکه از کجا آمده‌اند سوال کرد. پدر دوستم به همه گفت که من فلسطینی هستم. در واقع قصد او این بود که بگوید با وجود اینکه ما از ملیت‌های به ظاهر متضاد هستیم، اما همه دور هم خوشحالیم و خواست که به دورهمی کمی شادی بیفزاید؛ اما آن کمدین انگار مشتاق چنین ایده‌ای نبود و به صراحت رو به همه حضار گفت: چیزی به نام فلسطینی وجود ندارد و من غرق در اشک آن رستوران را ترک کردم و به نوعی مراسم شام خراب شد.»

این بخشی از داستان آروا مهدوی، روزنامه‌نگار فلسطینی‌تبار است که برای روزنامه گاردین چاپ انگلیس نوشته است. او در ادامه می‌نویسد: «هرچند که حادثه رستوران به‌صورت ویژه‌ای در ذهن من ماند و برایم ناخوشایند بود، اما نه اولین بار و نه آخرین باری بود که به من گفته می‌شد جایی به نام فلسطینی وجود ندارد؛ همیشه چنین اتفاقی می‌افتد. 

من از اینکه فلسطینی هستم به خودم می‌بالم، اما اینکه هربار بخواهم به همه موجودیت و اصالت و حقانیت خودم را ثابت کنم، خسته‌کننده و عذاب‌آور است. اینکه بخواهم هربار به همه بقبولانم من از کسی متنفر نیستم و همه را مجاب کنم که با کرامت با من برخورد کنند، برایم دشوار است. 

اتفاقی که بعد از چنین ماجراهایی برای من و امثال من می‌افتد دردناک است؛ ما کم کم مجاب می‌شویم و برای تسهیل شرایط، خودمان شروع به پاک کردن هویت خود می‌کنیم. حالا هربار کسی از من می‌پرسد کجایی هستی با ابهام پاسخ می‌دهم من نیمی عرب و نیمی انگلیسی زبان هستم. 

کم کم در طول زمان شما از لذت اینکه به تاریخ خود افتخار کنید، صرف‌نظر می‌کنید و روی نوک انگشتان پا، با احتیاط از کنار میراثتان می‌گذرید.»

برای همین حضور رشیده طلیب در تاریخ سوم ژانویه (سیزدهم دی ماه) به عنوان اولین نماینده فلسطینی آمریکایی و قسم خوردن او در صحن مجلس برای من و خیل دیگر فلسطینیان لحظه‌ای تاریخی به شمار می‌رود. 

در واقع طلیب روی نوک انگشتان از کنار تاریخ خود عبور نکرد و به جای آن، لباس سنتی فلسطینیان را در مراسم ویژه بر تن کرد و با این کار به صدها فلسطینی دیگر انگیزه داد که با افتخار تصویر لباس سنتی و ملی خود را با هشتگ tweetYourThobe#  به اشتراک بگذارند. 

طلیب در مقاله‌ای برای مجله معروف سبک زندگی اله (Elle) دلیل خود را برای پوشیدن این لباس محلی توضیح می‌دهد و می‌نویسد: ما باید پذیرای آن‌ چیزی‌ که هستیم باشیم و نباید از بودن آن شرمگین باشیم. جای شرمندگی است که او باید در مقاله خود چنین چیزی را عنوان کند. شرمندگی که من باید آن را می‌شنیدم.

در واقع این باید شرمی برای تمام جهانیان باشد که انسانی را به جایی برسانند که از اظهار ملیت خود، از ذات بشری خود احساس شرم و برای بیان ذات و ملیت خود در اجتماع اظهار  شرمندگی کند.

البته این مسئله صرفاً برای فلسطینیان نیست و افراد و جوامع اقلیت همواره در جوامع غالب دچار چنین تناقض‌هایی می‌شوند، اما حضور رشیده طلیب در کنگره آمریکا حداقل این تلنگر را به سایرین می‌زند که در مسیرشان تنها نیستند و باید امیدوار باشند.