پیرهایی که باید عاقل می‌بودند؛
دلقک‌هایی در پارلمان بریتانیا
مریم علامه‌زاده
9 ماه پیش، گروهی از جوانان انگلیسی کمپین سیاسی راه انداختند؛ آن‌ها می‌خواستند صدایشان در مورد برگزیت شنیده شود؛ حالا این حرکت به یک جنبش در دانشگاه‌ها، مدارس شهرها و شهرستان‌های انگلیس تبدیل شده است.
کار آن‌ها اول با خنده دیگران همراه شد و حالا قابل اعتمادترین راه‌کارها را ارائه می‌کنند. آن‌ها با نخبه‌ترین و منظم‌ترین سیاست‌مداران از همه احزاب در ارتباط بودند؛ برخلاف تصور همگان، با وجود مخالفت با این جوانان، در مسیر درستی به نظر می‌رسیدند. اما چیزی که در چند هفته اخیر بر سر مردم انگلیس آمده ، باعث وحشت مردم در سرتاسر انگلیس شده است. اکنون کمتر از 100 روز تا پایان فرصت اجرای برگزیت فرصت باقی است؛ هر روز که می‌گذرد، هیچ رأیی به هیچ توافقی داده نمی‌شود و هیچ پیشرفتی برای جلوگیری از بحران پیش رو در مجلس گرفته نمی‌شود و این به عصبانیت مردم دامن زده است.
احترامی که مردم برای کلاس سیاسی انگلیس قائل بوده‌اند در خطر است. قرار بود پیرترها عقلای مردم باشند و حالا هیچ هدایت و برنامه‌ای دیده نمی‌شود، هیچ‌چیز جز خودنمایی‌های بلند مدت در پیش چشم نسل جوان. نخست‌وزیر و رهبر حزب مخالف تمام حواس و انرژی خود را برای چیدن پایه‌های سیاسی خود تلف می‌کنند. ترزا می مدام به تهدید به چشم‌انداز خودکشی کشور بدون توافق برگزیت می‌پردازد. توافقی که خودش می‌خواهد و می‌داند که یک توافق مرده است. وزرایش در حمایت وی توئیت می‌کنند و پشت‌سرش جولان می‌دهند.
در کنار هر جو جانسون یا سام گیمه‌ای که در اعتراض به این شرایط استعفا می‌دهند، ده‌ها وزیر دیگر هستند که به لیموزین‌های وزارتی خود چسبیده‌اند و قصد اعتراض ندارند. مردم به جای آنکه صدای منطق را بشنوند، مدام صدای حامیان برگزیت از جمله ساجد جاوید و جرمی هانت را می‌شنوند که برای چاپلوسی، با نشان دادن خود به عنوان طرفداران متعصب برگزیت، خود را به پایگاه حزب محافظه‌کار رو به اضمحلال و در حال پیر شدن می‌چسبانند. حالا هر دوی آن‌ها عنوان می‌کنند که با برگزیت بدون توافق راحت هستند، در حالی که چند ماه پیش داد مخالفت با آن را سر می‌دادند. بریتانیا سه هزار و 500 نفر نیروی ارتش را برای شرایط خروج بدون توافق آماده کرده است.
چرا این چنین است؟ آیا حزب محافظه‌کار تنها کارش این است که رهبر آینده را برای خوش‌آمد گویی به فاجعه خروج بدون توافق با آغوش باز، انتخاب کند؟ آیا آن‌ها تنها قادر به دست تکان دادن و خداحافظی با آینده نسل جوان هستند؟
بیشتر نمایندگان احزاب محافظه‌کار هفته گذشته به جای آنکه وقت خود را به بحران سیاسی به وجود آمده بپردازند، برای مسائل پیش و پا افتاده داخلی گذراندند. می به ایدئولوژی‌های گروه اصلاحات اروپایی حزبی خود چسبیده است؛ در حالی که اعضای حزبش به او باور ندارند و بر این باورند که بوریس جانسون و جیکوب ریس‌ماگ می‌توانستند برگزیت بهتری رقم زنند. در همین حال جرمی کوربین که با دیدگاه‌های متفاوتی وارد سیاست شد و برای بیشتر جوانان انگلیس اسوه‌ای به شمار می‌رفت، حالا به جایگاه شخصی خود چسبیده است؛ محبوبیت حزب کار، حزب کوربین، هفته گذشته از 60 درصد به 33 درصد افول کرد. در ماه اکتبر (مهر - آبان) 700هزار نفر به خیابان‌ها آمدند و خواستار رفراندوم برگزیت دوباره بودند. جوانان به سرتاسر انگلیس سفر کرده‌اند و برگزیت را برای مردم در مدارس دانشگاه ها و دیگر نقاط کشور توضیح داده‌اند. در رفراندوم قبلی به مردم اطلاعات اشتباه داده شده بود؛ هیچ حزب چپ و راستی نمی‌تواند برگزیت خوبی برای مردم رقم بزند. حالا مردم انگلیس با سیاست عجین شده‌اند؛ اما با سیاست‌مدارانی که بیشتر نگران کار خود هستند تا نگران آینده نسل‌های آتی نه.
دیدگاه تان را بنویسید