ناامیدی دوجانبه!

 آریا رهنورد

کرانچار و تیم ملی امید، قبل از بازی‌های آسیایی 2014 به هم مرتبط شدند. این مربی تنها یک قدم با امضای قرارداد با امیدها فاصله داشت اما تشکیل خلق‌الساعه یک کمیته در خصوص مربیان خارجی در فدراسیون فوتبال، مانع از امضای این قرارداد شد. این کمیته، کرانچار را فاقد وجاهت اخلاقی لازم برای هدایت یک نسل جوان از فوتبال ایران می‌دانست. به همین سادگی روی نام مرد کروات قلم قرمز کشیده شد و نلو وینگادا با این تیم یک فاجعه بزرگ را در بازی‌های آسیایی پشت سر گذاشت. چهار سال طول کشید تا فدراسیون دوباره به سراغ کرانچار برود. حالا دیگر همه خط قرمزها از بین رفته بودند و قرار نبود هیچ کمیته‌ای سد راه این توافق شود. مرد نام‌آشنای اهل کرواسی، رسما برای سرمربیگری تیم ملی امید قرارداد بست. انتخابی که می‌توانست برای فوتبال ایران، به شدت هیجان‌انگیز باشد. امیدها در یک برنامه‌ریزی منطقی، بدون بازیکن بزرگسال راهی بازی‌های آسیایی شدند. برای اولین بار این تیم حتی یک بازیکن بالای 21 سال نیز نداشت و قرار بود همه بازیکنان حاضر در اردو، توانایی همراهی با ایران در المپیک 2020 توکیو را داشته باشند. همه چیز امیدوارکننده به نظر می‌رسید و واضح بود که این تیم قرار نیست در بازی‌های آسیایی روی سکو برود. هدف از شرکت در بازی‌های آسیایی، کسب تجربه لازم برای رسیدن به اوج هماهنگی بود. یک اردوی تدارکاتی مهم و تاثیرگذار با نبردهایی که می‌توانستند به امیدها برای شناسایی نقاط ضعف و قوت کمک کنند. ایران پس از عبور از مرحله گروهی در اولین مسابقه حذفی با کره جنوبی برخورد کرد و از رقابت‌ها کنار رفت. البته که باختن به کره با ستاره‌هایی مثل سون هیونگ مین یک فاجعه نبود اما فاجعه بزرگ در مرحله گروهی رقم خورد. جایی که تیم کرانچی با یک تدبیر عجیب تلاش کرد تا از نبرد با کره جنوبی در دور حذفی فرار کند اما حتی با وجود باخت عمدی به میانمار، نتوانست از مسیر کره کنار برود. شاید اگر آن باخت عمدی در کار نبود، عملکرد تیم در بازی‌های آسیایی کمی قابل قبول به نظر می‌رسید اما آن شکست، همه محاسبه‌ها را به هم ریخت.

جشن گرفتن برای رد شدن از این مرحله، نشان می‌داد که اوضاع برای تیم ملی امید چندان امیدوارکننده نیست. به نظر می‌رسد بی‌اعتمادی فدراسیون به کرانچار در همین مرحله کلید خورد

پس از پایان بازی‌های آسیایی، زلاتکو کرانچار چندین ماه زمان داشت تا تیمش را مهیای رقابت‌های دور اول انتخابی المپیک کند. روی کاغذ، کار چندان دشوار به نظر نمی‌رسید. ایران باید در گروهش صدرنشین می‌شد و از امتیاز میزبانی در همه دیدارها در ورزشگاه آزادی نیز برخوردار بود. آن هم در شرایطی که ستاره‌ای مثل امید نورافکن را نیز در بازگشت از اروپا دوباره در اختیار گرفته بود و همه باشگاه‌ها نیز نهایت همکاری را با این تیم انجام دادند. ایران در دو بازی اول مرحله گروهی برنده شد اما در بازی سوم نتوانست تیم ملی عراق را شکست بدهد و سرانجام پشت سر این تیم در رده دوم جدول قرار گرفت. عراق مستقیما راهی دور نهایی شد اما ایران ساعاتی منتظر ماند تا در نهایت به عنوان یکی از بهترین تیم‌های دوم، جشن صعود بگیرد. جشن گرفتن برای رد شدن از این مرحله، نشان می‌داد که اوضاع برای تیم ملی امید چندان امیدوارکننده نیست. به نظر می‌رسد بی‌اعتمادی فدراسیون به کرانچار در همین مرحله کلید خورد. ایران معمولا همیشه از دور اول به سادگی عبور می‌کرد اما این بار در همین مرحله نیز با مشکل روبه‌رو شده بود. فدراسیونی‌ها احتمالا به این نتیجه رسیدند که تیم شانس زیادی برای المپیکی شدن ندارد و پرداخت دستمزد یک مربی خارجی در چنین شرایطی هوشمندانه نیست. این احتمال نیز وجود دارد که آنها از رابطه بین مربی خارجی و بازیکن‌ها راضی نبودند و قصد داشتند به سبک خودشان به تیم ملی امید شوک بدهند. خود کرانچار دیگر علاقه چندانی به حفظ این صندلی نداشت. چراکه رسیدن به سرمربیگری تیم ملی یکی از انگیزه‌های این مربی به شمار می‌رفت و او متوجه شد که قرار نیست چنین امتیازی را به دست بیاورد.

کرانچار یک مربی بزرگ و خوش‌آوازه به شمار می‌رود اما در سال‌های گذشته، به هیچ وجه تجربه‌های موفقی نداشته است. حالا از جواد نکونام به عنوان یکی از گزینه‌های جانشینی او نام برده می‌شود. چهر‌ه‌ای که نامش مدتی قبل برای هدایت تیم ملی جوانان نیز مطرح شد. کاپیتان سابق تیم ملی مدتی دستیار کارلوس کی‌روش بوده و مدتی را نیز به عنوان سرمربی خونه به خونه و نساجی در لیگ یک و لیگ برتر گذرانده است. او تجربه کرانچار در مربیگری را ندارد اما شاید بتواند وقت و انرژی زیادی برای امیدها صرف کند و روحیه و اعتماد به نفس را به این نسل از فوتبال ایران برگرداند.