آنچلوتی به فوتبال ملی می‌رود؟ منفعت سه‌جانبه!
با اینکه کارلو آنچلوتی بارها در مصاحبه‌هایش گفته قصد جدایی از مادرید را ندارد و اتخاذ تصمیم در این مورد با رییس باشگاه است اما اگر با دقت بیشتری شرایط رئال مادرید و برزیل را بررسی کنیم، شاید گزینه رفتن به برزیل برای هر سه طرف ماجرا منطقی باشد.
به گزارش فوتبال 360، آنچلوتی به معنای سنتی یک نابغه تاکتیکی نیست. او هر سال فوتبال را دوباره اختراع یا بازسازی نمی‌کند. هیچ امضایی به عنوان «سبک آنچلوتی» وجود ندارد. درعوض، او می‌تواند بر ستاره‌ها تسلط داشته باشد زیرا انعطاف تاکتیکی دارد و بازیکنان با استعداد را جوری در کنار یکدیگر قرار می‌دهد تا بهترین عملکرد ممکن را داشته باشند. دقیقا این همان نیاز تیم ملی برزیل است.
رویکرد کارلو
به ستاره‌های سلسائو باید فضایی داده شود تا بهترین خود و انگیزه درستی داشته باشند. این موضوع را می‌توان در مصاحبه‌های آنچلوتی به وضوح دید. او در ماه دسامبر جود بلینگام را «بهترین بازیکن جهان» نامید (9 ماه قبل به وینیسیوس همین عنوان را داده بود). کارلتو در مصاحبه دیگری مدعی شد با داشتن دنی کارواخال، لوکاس واسکس و فدریکو والورده، سه مدافع راست برتر فوتبال جهان را در اختیار دارد. گاهی اوقات، تزریق انرژی مثبت تنها تیاز یک تیم به حساب می‌آید.
از سوی دیگر آنچلوتی می‌تواند بی‌رحم هم باشد. او اهل احساسات نیست و بارها و بارها نشان داده اهمیت چندانی به چیزهای خوشایند برای نفوذ به رختکن تیمش نمی‌دهد. او در سال 2023 به تونی کروس و لوکا مودریچ هشدار داد عملکرد خود را بهبود ببخشند وگرنه بازیکنان جوان جای آنها را خواهند گرفت. مربی ایتالیایی مقابل نارضایتی‌های رودریگو برای بازی در سمت راست، انعطاف نشان نداده و ترکیب تیمش را به هم نزده. او همچنین مقابل فشار رسانه‌ها برای زمان کم بازی آرا گولر و اندریک سر خم نکرده و منافع تیمش را به محبوبیت در رسانه‌ها ترجیح می‌دهد. این مورد هم برای هدایت تیمی پرستاره مثل برزیل حیاتی است؛ تیمی که بیش از حد فردگرا شده است.
خداحافظی در اوج
مادرید ممکن است سه امتیاز کم‌تر از بارسلونا در لالیگا داشته باشد و در دو ال‌کلاسیکو آخر شکست خورده باشد اما آنها هم در اسپانیا و هم در اروپا همچنان در کورس رقابت هستند. اینکه مادرید بر مصدومیت طولانی مدت کارواخال و ادر میلیتائو غلبه کرده و همچنان در اوج باقی مانده، گواهی بر مربیگری آنچلوتی در سطح جهانی است.
آنچلوتی در حال حاضر 15 جام در دو دوره حضور در مادرید به دست آورده. اگر او چهارمین عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان و سومین قهرمانی لیگ را کسب کند، کارنامه دوران حضور خود در مادرید را به 17 جام خواهد رساند. اما با کمال تعجب، هرگز سه‌گانه کسب نکرده است. اگر او این شاهکار را کامل کند، دیگر چیزی برای بردن وجود نخواهد داشت. و این شاید قانع‌کننده‌ترین دلیل برای کناره‌گیری از رئال باشد.
هدف آخر
آنچلوتی تا حدودی شیفته کسب رکوردهای جدید است. او به عنوان تنها مربی تاریخ هر پنج لیگ بزرگ اروپا را برده. او سرمربی تیم‌هایی مثل میلان، چلسی، بایرن مونیخ، پاری‌سن‌ژرمن، ناپولی، رئال مادرید و به طور عجیبی، اورتون بوده است. با حذف رقبای سنتی این باشگاه، هیچ تیم بزرگ دیگری وجود ندارد که او بتواند برود. علاوه بر این، مربیگری در سطح ملی همیشه به نوعی هدف نهایی برای آنچلوتی بوده. مدیران فوتبال برزیل فکر می‌کردند او را یک سال پیش به دست آورده‌اند اما این اتفاق نیفتاد.
جانشین در مادرید، مانع جدایی؟
یکی از موانع اصلی نهایی شدن رفتن کارلتو به برزیل، بحث جانشین او در مادرید است. آنچلوتی یک مربی معمولی برای رئال نیست. او به کمک پرز نسل مادرید را تغییر داده و رئال اکنون در بیشتر پست‌ها تا پنج سال آینده مشکلی نخواهد داشت. با وجود این شرایط یک گزینه مناسب برای نیمکت مادرید برای دوران پسا کارلتو وجود دارد.
ژابی آلونسو می‌توانست تابستان گذشته بایرن لورکوزن را پس از قهرمانی در بوندس‌لیگا ترک کند اما تصمیم گرفت با تیم خودش ادامه دهد. با این حال، امسال آنها چندان موفق نبوده‌اند و به نظر می‌رسد آماده از دست دادن برخی از بازیکنان کلیدی به‌ویژه فلوریان ویرتز هستند. آلونسو مدت‌ها با مادرید مرتبط بوده و زمان آن رسیده قدم بعدی را بردارد، ژابی پنج سال در برنابئو بازی کرده؛ تجربه‌ای که نقش مهمی در کنترل رختکن پرستاره کهکشانی‌ها دارد.
دیدگاه تان را بنویسید