پاداش سمی!

آریا رهنورد 

اولین حضور در لیگ قهرمانان آسیا، می‌توانست لحظه‌های جذابی را برای نساجی رقم بزند اما یک مرور ساده از آن‌چه در دور گروهی برای آنها اتفاق افتاد، نشان می‌دهد نساجی خیلی هم از این موقعیت لذت نبرده است. صعود به آسیا برای نساجی، ظاهرا یک پاداش سمی بود. یک اتفاق به ظاهر جذاب که تجربه فوق‌العاده‌ای برای این باشگاه به ارمغان آورد اما لحظات تلخ پرشماری هم برای این باشگاه ساخت و شاید نساجی را کمی بیش از حد تحت فشار قرار داد. حقیقت آن است که نساجی هنوز برای حضور در چنین رقابتی کاملا آماده به نظر نمی‌رسید.

ایران و عربستان، نبردی که نابرابر بود

با شکست نساجی و سپاهان در یک شب روبه‌روی الهلال و الاتحاد، رویارویی تیم‌های ایرانی با عربستانی‌ها در دور گروهی لیگ قهرمانان با پنج تساوی و یک شکست تمام شد. تیم‌های ایرانی حتی در یک مسابقه هم موفق به شکست دادن عربستانی‌ها نشدند. در حقیقت در این 6 تقابل، فقط یک امتیاز از 18 امتیاز ممکن برای ایران به دست آمد؛ امتیازی که پرسپولیس در خاک عربستان از النصر گرفته بود. این ماجرا شبیه داستان فینال لیگ کشتی آزاد ایران هم بود. وقتی که کشتی‌گیران ایرانی در همه نبردها با کشتی‌گیران روس بازنده شدند! طبیعتا چنین روندی نگرانی‌های زیادی برای فوتبال ایران به وجود می‌آورد اما روندی دور از انتظار هم نیست. چراکه تیم‌های ایرانی و عربستانی به لحاظ داشتن ستاره‌‌های بین‌المللی، ثروت مالی و امکانات، اصلا قابل قیاس با هم نیستند.

شبی که همه چیز خراب شد

نساجی لیگ قهرمانان را فوق‌العاده شروع کرد. این تیم در اولین بازی تاریخش در لیگ قهرمانان، حریف هندی را شکست داد و سه امتیاز ارزشمند به دست آورد. شکست در بازی دوم روبه‌روی الهلال هم برای نساجی اصلا شبیه به یک فاجعه به نظر نمی‌رسید. همه چیز اما در نیمه دوم بازی بعدی با نوبهار خراب شد. نساجی در نیمه اول آن نبرد، از حریف جلو بود و اگر آن روز به برتری می‌رسید، شانس زیادی برای صعود پیدا می‌کرد اما این اتفاق رخ نداد و ورق مسابقه برگشت. ماجرایی که انگار همه روحیه نساجی را از بین برد. با این حال آنها در دور برگشت سه امتیاز دیگر از بمبئی گرفتند تا لیگ قهرمانان را با 6 امتیاز تمام کنند.

یک شکست آبرومند

بازی آخر نساجی با الهلال، مسابقه ترسناکی به نظر می‌رسید. آنها روبه‌روی حریفی قرار گرفتند که در 15 هفته از لیگ عربستان 13 برد به دست آورده بود. حریفی که چند روز قبل از این بازی رونالدو و رفقا را با خاک یکسان کرد. الهلال در این بازی خیلی زود به گل رسید. نساجی هم در غیاب رشید مظاهری و چند بازیکن دیگر، با مشکلات زیادی روبه‌رو بود. با این حال آنها بازی را با نتیجه دو بر یک واگذار کردند و قائدرحمتی نیز توانست با یک والی بسیار زیبا توپ را از خط دروازه الهلال عبور بدهد. گلی که این بازیکن قطعا آن را از یاد نخواهد برد. این پایان بسیار خوبی برای نساجی در لیگ قهرمانان به شمار می‌رفت. البته که الهلال هم با همه قدرتش در زمین حاضر نشد اما این تیم ستاره‌هایی مثل یاسین بونو، کولیبالی و میشل را در اختیار داشت و باز هم به مراتب پرستاره‌تر از نساجی به نظر می‌رسید.

این تیم خانه به دوش

یکی از دلایلی که موجب شد رقابت‌های این فصل لیگ قهرمانان برای نساجی چندان لذتبخش نباشد، دوری از ورزشگاه خانگی بود. اگر بازی‌ها به وطنی می‌رفت، همه چیز عوض می‌شد و آنها در جو دلخواه‌شان در شهر خسته بازی می‌کردند. نساجی اما در سراسر این فصل لیگ قهرمانان خانه به دوش بود. تیمی که ناچار بود در استادیوم آزادی با رقبا مسابقه بدهد و بازی‌های خانگی‌اش را نیز بیرون از خانه برگزار کند. شاید نساجی دیگر به این زودی به آسیا برنگردد. این وسط مدیران ورزش مازندران که حتی نتوانسته‌اند یک ورزشگاه مطلوب برای تیم‌شان بسازند، مقصر رقم خوردن چنین اتفاقی هستند. نساجی به اندازه کافی برای حضور در لیگ قهرمانان آماده به نظر نمی‌رسید. این تیم ترکیب جوانی را در اختیار داشت و به عنوان یک باشگاه خصوصی با بودجه محدود، نمی‌توانست با قدرت‌های درجه یک آسیا روبه‌رو شود. آنها تلاش زیادی انجام دادند تا خاطره خوبی برای هواداران‌شان بسازند. طرفداران نساجی نیز نباید این اتفاق را دستکم بگیرند. اینکه آنها از لیگ‌های دسته پایین‌تر ایران به مرور زمان رشد کرده‌اند و حالا روبه‌روی پرافتخارترین تیم قاره به میدان رفته‌اند، اصلا تجربه کوچکی نیست.

تغییرات در راه است؟

بلافاصله پس از پایان بازی با الهلال، صادق درودگر از سمتش در باشگاه نساجی استعفا داد. شاید این شروع زنجیره تغییرات در باشگاه نساجی باشد. به نظر می‌رسد کار برای مهدی رحمتی در این تیم نیز سخت شده است. آسیایی شدن نساجی، انتظارها را از این تیم بالا برد. این انگار یک پاداش آغشته به سم برای این باشگاه به شمار می‌رفت. تیمی که در این فصل فشرده، روزهای بسیار سختی را سپری کرد.