الگویی به نام سامان

نیمکت‌نشینی سامان قدوس، دور از انتظارترین اتفاق ترکیب اصلی تیم ملی برابر یمن بود. کمی پیش از آغاز اولین مسابقه تیم ملی در جام ملت‌های 2019، اثری از سامان در ترکیب 11 نفره مدنظر کارلوس کی‌روش دیده نمی‌شد. او در دیدارهای دوستانه منتهی به جام ملت‌ها، فیکس شده بود اما این فیکس‌ شدن، دوام چندانی نداشت و ترکیب تیم مرد پرتغالی در یک بازی رسمی دیگر نیز بدون سامان شکل گرفت. مرد شماره 14 تیم ملی در جام جهانی نیز نیمکت‌نشین بود اما در دقایق کوتاه حضورش در زمین، کاملا موثر نشان می‌داد. خطایی که او در لحظات پایانی دیدار با مراکش گرفت و بوسه‌ای که قبل از سانتر احسان حاج‌صفی به توپ زد، بخشی از قاب‌های فراموش‌ نشدنی آن پیروزی ارزشمند به شمار می‌روند. قدوس در روسیه، کم‌تر از نفرات ثابت تیم مورد اعتماد کی‌روش قرار داشت اما هر بار از روی نیمکت بلند می‎شد تا با انگیزه و اشتیاق به جریان بازی اضافه شود. او در تیم باشگاهی‌اش به عنوان مهاجم نوک به میدان می‌رفت اما در تیم ملی عقب‌تر بازی می‌کرد و در پست متفاوتی قرار داشت. پس از پایان کار ایران در جام جهانی، سامان به هیچ وجه درجا نزد و وقت زیادی را نیز برای پیوستن به تیم جدیدش هدر نداد. 

او تا آخرین روز قراردادش با اوسترشوندز، خوش درخشید و سپس به تشخیص باشگاه راهی لیگ فرانسه شد تا در سطحی بالاتر فوتبال بازی کند. زیاد طول نکشید تا قدوس، به مهره ثابت آمیان تبدیل شود و با گل‌های دیدنی‌اش از روی ضربات ایستگاهی، شوت‌های راه دور و البته ضربات سر، قلب هواداران تیم جدیدش را تسخیر کند. تنوع گل‌زنی، مهم‌ترین ویژگی فوتبالیستی بود که به عنوان وینگر چپ برای تیم فرانسوی به میدان می‌رفت. حالا همه انتظار داشتند آماده‌ترین لژیونر حال حاضر فوتبال ایران، جایگاه ثابتی در تیم ملی به دست بیاورد اما او باز هم با دستور کی‌روش به رفاقتش با نیمکت ادامه داد. سامان این بار هم با روحیه‌ای بالا از روی نیمکت بلند شد، با انگیزه بسیار زیاد در ترکیب قرار گرفت و در لحظه درست در نقطه درست ایستاد تا با یک شلیک مهارنشدنی، تماشایی‌ترین گل ایران را وارد دروازه یمن کند. او پاداش دوندگی، تلاش و انگیزه‌اش را با زدن گلی گرفت که تنها بخشی از استانداردهای فوق‌العاده بازی او را به هواداران و البته سرمربی تیم ملی نشان می‌داد. حالا دیگر نیمکت‌نشین‌ کردن این بازیکن برای کی‌روش، سخت‌تر از همیشه به نظر می‌رسد.

نیمکت‌نشینی، موضوعی نیست که ستاره‌ها در فوتبال به سادگی با آن کنار بیایند. شاید اگر همین حالا ستاره‌های هجومی دیدار با یمن مسابقه دوم را از روی نیمکت آغاز کنند، پالس‌های خوبی از سوی آنها برای کادر فنی ارسال نشود. سامان اما بدون ایجاد کوچک‌ترین حاشیه‌ای تنها روی زمان کوتاه خودش در زمین تمرکز کرده و هر کاری می‌کند که بهترین استفاده را از همین بازه زمانی ببرد. او مدتی قبل در معرض یک انتخاب بزرگ قرار گرفت و با وجود اصرار سوئدی‌ها، سرزمین پدری‌اش را انتخاب کرد. همه چیزی که تیم ملی سوئد به آن نیاز داشت یک مهاجم مرکزی بود و سامان می‌توانست بدون دغدغه در ترکیب تیم ملی این کشور فیکس شود. با این وجود هیچ چیز او را از جنگیدن بر سر پیراهن تیم ملی ایران منصرف نکرد. شادی گل زایدالوصف این ستاره بعد از باز کردن دروازه یمن، اشتیاق و علاقه او را برای درخشیدن در ترکیب تیم کی‌روش آشکار می‌کند. این گل شاید حساسیت چندانی برای ایران نداشت اما واکنش قدوس به آن، نشان داد که او چقدر تشنه گل‌زنی برای تیم ملی است. سامان در ایران بزرگ نشده اما می‌تواند یک الگوی تمام‌عیار برای فوتبالیست‌های ایرانی باشد. بازیکنی که اهل صداهای بلند و جنجال‌های بزرگ نیست، در سکوت تلاش می‌کند و اجازه می‌دهد موفقیتش به جایش حرف بزند. هواداران تیم ملی، او را کلیدی برای عبور از در همیشه بسته قهرمانی جام ملت‌ها می‌دانند. حتی اگر هر مسابقه را به جای زمین، از روی نیمکت شروع کند.