گاهی به زمین نگاه کن!

آریا طاری

از مدیر تا سرپرست، همه نگران رقیب

در روزهای قبل از مسابقه استقلال و نفت در لیگ برتر، همه ارکان باشگاه آبی‌پوش پایتخت درگیر این بودند که محل میزبانی پیکان از پرسپولیس کجاست. آنها حق دارند که به تصمیم سازمان لیگ معترض باشند اما اساسا وقتی بازی پرسپولیس اهمیت پیدا می‌کند که استقلال هم بازی‌اش را برده باشد. وقتی استقلال، قدرت شکست نفت را از خودش نشان نمی‌دهد، دیگر چه تفاوتی دارد پرسپولیس در چه زمینی به میدان برود؟ اصلا آنها توی کوچه با پیکان بازی کنند. واقعا این همه مصاحبه از سوی مدیرعامل و سرپرست تیم لازم است؟ چنین رفتاری در درجه اول تمرکز تیم را به هم می‌زند. اگر در چند روز قبل از بازیکنان استقلال در مورد بازی با نفت می‌پرسیدید، هیچ جوابی به جز بازی پیکان و پرسپولیس نمی‌گرفتید. این روند نتیجه‌اش را در زمین مسابقه نشان داد. ساپینتو باید تیم را برای بردن نفت متحد می‌کرد. اگر آنها برنده می‌شدند، تازه می‌توانستند به سراغ انتقاد بروند و فشار را روی شانه‌های پرسپولیس بگذارند. مگر برای موضع‌گیری علیه سازمان لیگ دیر می‌شد؟ مگر سازمان لیگ تصمیمش را با این موضع‌گیری‌ها عوض می‌کرد؟ استقلال باید همه تمرکزش را روی این مسابقه می‌گذاشت، بازی را می‌برد و به قهرمانی امیدوار می‌ماند و پس از بردن هم نظراتش را درباره تصمیم سازمان لیگ و شورای تامین مطرح می‌کرد. این همه اصرار برای پرداختن به بازی تیم رقیب، استقلالی‌ها را از شرایط عادی خارج کرد و باعث شد آنها یکی از کلیدی‌ترین امتیازهای فصل را به راحتی در خانه و روبه‌روی هواداران‌شان از دست بدهند.

اواخر فصل گذشته بود که فرهاد مجیدی، صحبت در مورد تیم‌های رقیب در اردوی استقلال را ممنوع کرد. این نقشه فرهاد به شدت جواب داد و استقلال قهرمان لیگ برتر شد. اگر تیم ساپینتو هم به سراغ همین فرمول می‌رفت، قطعا نتیجه می‌گرفت

ساپینتو، بازگشت به تنظیمات کارخانه

ریکاردو ساپینتو هم اصلا روز خوبی روبه‌روی نفت نداشت. تیم او در بهترین زمان ممکن صاحب پنالتی شد و به گل رسید. حالا همه انتظار داشتند استقلال نیمه دوم را هم توفانی شروع کند و اگر نفت جلو آمد، روی ضدحمله‌ها به این تیم ضربه بزند. با این حال استقلال در شروع نیمه دوم فقط زمان هدر داد. قایدی مدام مشغول لایی‌زدن به بازیکنان حریف بود و خیلی از آبی‌ها نمایشی فوتبال بازی می‌کردند. آنها پیش خودشان مطمئن شده بودند که برنده این بازی هستند اما بردن تیم در معرض سقوط نفت، اصلا ساده به نظر نمی‌رسید. این وظیفه ساپینتو بود که هشدارهای لازم را به مهره‌های استقلال بدهد. با این حال او مدام در کنار زمین مشغول اعتراض به داور و حتی ایراد گرفتن از بازیکنان تیم حریف بود. سرمربی پرتغالی در این مسابقه خاص، دوباره به تنظیمات کارخانه برگشت و تبدیل به همان مربی عصبانی شروع فصل شد. به همین دلیل نتیجه استقلال هم نه به تیم نیم‌فصل دوم باشگاه، که به همان تیم ابتدای فصل شباهت داشت.

خسرو، نگران جام حذفی!

این وسط، دستیارها چه کردند؟ دستیارانی که طبیعتا باید آرامش و تمرکز را به تیم برمی‌گرداندند، خودشان آتش‌بیار معرکه شده بودند. خسرو حیدری از فدراسیون می‌خواست که برای فینال حذفی، داور خارجی بیاورد. حالا بماند که چطور خسرو مطمئن شده بود تیمش به هر قیمتی راهی دیدار فینال حذفی می‌شود. کادر فنی استقلال در این فصل برای هر کاری عجله دارد. حالا که سه بازی از لیگ مانده بود و استقلال هنوز شانس خوبی برای قهرمانی داشت، چه وقت صحبت از فینال حذفی و داور خارجی بود؟ آیا خسرو زودتر از دیگران از قهرمانی تیمش در لیگ ناامید شده بود؟

تصمیم خوبی که فراموش شد

اواخر فصل گذشته بود که فرهاد مجیدی، صحبت در مورد تیم‌های رقیب در اردوی استقلال را ممنوع کرد. او از مدیران باشگاه نیز خواست که به هیچ وجه به اتفاقات دیگر نپردازند و تنها روی تیم متمرکز باشند. این نقشه فرهاد به شدت جواب داد و استقلال حتی بدون آن‌که بازی رقبا را ببیند و یا از نتایج آن بازی‌ها خبر داشته باشد، قهرمان لیگ برتر شد. اگر تیم ساپینتو هم به سراغ همین فرمول می‌رفت، قطعا نتیجه می‌گرفت. با این حال آنها بخش زیادی از تمرکزشان را به محل میزبانی بازی تیم رقیب دادند و نتیجه‌اش، حسرت بزرگ یک نبرد خانگی بود.

عبدالله و سیم آخر!

هرچه از زمان پایان بازی گذشت، عبدالله ویسی و ساپینتو از هم عصبانی‌تر شدند. ویسی در پایان بازی اعلام کرد که ساپینتو را دوست دارد اما رفتار او را نمی‌پسندد. همین مربی اما ساعاتی بعد روی آنتن تلویزیون از سرمربی استقلال به عنوان دیوانه‌ای نام برد که هیچ دستاوردی در فوتبال نداشته است! به نظر می‌رسد این شروع یک دوئل جدید در فوتبال ایران باشد.