مسی باخت، ما بیشتر!

آریا طاری

شکست خوردن آرژانتین روبه‌روی عربستان، به یکی از بزرگ‌ترین شگفتی‌های تاریخ جام جهانی بدل شد. نتیجه‌‌ای که موجب شد در عربستان، تعطیل رسمی اعلام شود. این شکست برای فوتبال آرژانتین، تکان‌دهنده بود اما این نتیجه بدون شک حسرت بزرگی نیز روی دوش فوتبال ایران گذاشت. اگر مسی و رفقا به خاطر باخت به رنار خودشان را سرزنش می‌کردند، فوتبال ایران نیز باید در این حسرت بزرگ شناور شود که شانس جذب هروه رنار را به عنوان سرمربی داشته اما این شانس را به راحتی از دست داده است.

شاهکار تاکتیکی. این اسمی است که می‌شود روی برتری عربستان بر آرژانتین گذاشت. تیمی که در همان 10 دقیقه اول از حریف گل خورد اما برخلاف تیم ملی ایران دچار فروپاشی روحی نشد. عربستان بین دو نیمه، همه چیز را در مورد آرژانتین شناخت و در 45 دقیقه دوم، دست به یک کار بزرگ زد. دو گل تماشایی، آرژانتین را به گوشه رینگ کشاند و بزرگ‌ترین برد تاریخ عربستان در جام جهانی به دست آمد. مرد اول این برد بزرگ، بدون شک هروه رنار بود. ستاره‌ای که قبلا در مراکش و ساحل عاج، هنر مربیگری‌اش را نشان داد و بعد از کارلوس کی‌روش، در یک قدمی پیوستن به تیم ملی ایران قرار داشت. فوتبال ایران با رنار به توافق رسیده بود و به نظر می‌رسید همه چیز در حال انجام شدن است. با این وجود رنار از تیم ملی دو ماه زمان خواست تا در پایان جام ملت‌های آفریقا از مراکش جدا شود و فدراسیون وقت که اتفاقا همین حالا هم دوباره روی کار آمده به شکل اعجاب‌آوری قید امضای قرارداد با این مربی را زد. فوتبال ایران، همچنان در حال ضربه خوردن از این تصمیم فاجعه‌بار است. در واقع به نظر می‌رسد این تصمیم بد، سرمنشا همه اتفاق‌های تلخ این روزهای فوتبال ایران باشد. رنار دقیقا همان کسی بود که فوتبال ایران به او نیاز داشت. یک مربی مقتدر و منضبط که به لحاظ فنی، فوق‌العاده است. مردی که نه لجبازی می‌کند، نه ترکیب عجیب و غریب می‌چیند، نه نفرات اصلی را به نیمکت می‌برد و نه با تصمیم‌های بد، ایده‌های عجیبش را در تیم ملی آزمایش می‌کند. او یک مربی پرانگیزه است که با هیچ‌کس سر جنگ ندارد. او تیمش را با قدرت از دور گروهی به جام جهانی رسانده و جای کسی را روی نیمکت تیم به شکل عجولانه‌ای غصب نکرده است. او اصل جنس است. یک مربی بسیار بزرگ که حالا توانسته خوشبختی را به فوتبال عربستان هدیه کند.

رنار می‌توانست امروز روی نیمکت تیم ملی باشد و ایران را در مسیر بردهای بزرگ قرار بدهد. رنار می‌توانست روی نیمکت ایران، نفس عربستان را بگیرد. فدراسیون مهدی تاج اما به بهانه دو ماه تعویق، حاضر به جذب این مربی نشد. آن هم در حالی که این تیم در آن مدت فقط یک اردوی تدارکاتی داشت و سرنوشت آن اردو نیز اصلا برای تیم ملی مهم نبود. این اشتباه وحشتناک، تاوان سنگینی داشت. فدراسیون بعد از آن اتفاق به سراغ مارک ویلموتس رفت و در یک قدمی حذف از مقدماتی جام جهانی قرار گرفت. مساله فقط این نبود. ایران به خاطر جذب این مربی و در نهایت فسخ قرارداد او، جریمه بسیار سنگینی داد. رقمی وحشتناک که باید صرف توسعه فوتبال می‌شد. ما به جای آن‌که آینده را با رنار بخریم، آینده را به ویلموتس فروختیم. البته فوتبال ایران راه نجاتش را از این برزخ پیدا کرد و با دراگان اسکوچیچ به هر قیمتی خودش را به جام جهانی رساند اما ناگهان سرمربی‌اش را تغییر داد و با آشفتگی محض به جام جهانی رسید. کنایه‌آمیز است که همزمان با بدترین نتیجه تاریخ ایران در جام جهانی، عربستان بهترین برد همه تاریخش را به دست آورده است. آنها با یک انتخاب درست، راه را پیدا کردند و تیم ملی ایران خودش را به بن‌بست کشاند. جالب اینکه مسببان فاجعه ویلموتس، دوباره با سلام و صلوات به فدراسیون برگشتند و حالا زمینه را برای تحقیر فوتبال ایران فراهم کردند. این یک شکست تاریخی برای فوتبال ایران بود که نشان داد هرگز نمی‌توان با مدیریت افتضاح، نتایج خوبی به دست آورد.

فوتبال ایران در همه ابعاد، به هوای تازه نیاز دارد. به مدیرانی که قراردادهای بد نمی‌بندند و فوتبال را با چالش روبه‌رو نمی‌کنند، به مربیانی که پرانگیزه‌تر هستند و برای گرفتن جای دیگران روی نیمکت عطش ندارند. و البته به بازیکنانی که کمی مسئولیت‌پذیرتر باشند. با این روند نمی‌توان به جایی رسید. ما یک بار فرصت جذب رنار را از دست دادیم و نه‌تنها خودمان را تضعیف کردیم، که زمینه را برای قدرتنمایی عربستان نیز فراهم آوردیم. حالا باید به این سوال بزرگ فکر کرد که چه راهی برای برون‌رفت از وضعیت فعلی وجود دارد. شاید جذب یک مربی در قواره‌های رنار، اولین قدم باشد. مردی که فوتبال عربستان را بعد از سال‌ها، احیا کرده است.