ترمینال مربی‌ها!‌

همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، دوران حضور مسعود شجاعی روی نیمکت تراکتورسازی هم اصلا طولانی نبود. مدیران باشگاه که در ظاهر خیلی سفت و سخت به حمایت از شجاعی می‌پرداختند، به سادگی پشت او را خالی کردند تا مسعود حالا دیگر فقط یک «بازیکن» در این باشگاه باشد. کنار رفتن مسعود شجاعی از زمانی کلید خورد که برخی مدیران باشگاه در یک اقدام باورنکردنی، لیست مازاد نیم‌فصل را در یک ارتباط «لایو» اینستاگرامی با هواداران باشگاه در میان گذاشتند. قبل از این اتفاق هم مسعود در آستانه استعفا قرار داشت اما این ماجرا، دیگر تیر خلاص را به پروژه او در باشگاه زد. تراکتوری‌ها برای انتخاب جانشین شجاعی، زمان زیادی درنگ نکردند. انتخاب رسول خطیبی آنقدر سریع بود که به نظر می‌رسید او از قبل با مالکان باشگاه به توافق رسیده است. ظاهرا رسول دیگر به پروژه‌های موقت و نیمه‌کاره در فوتبال ایران عادت دارد. او در پایان نیم‌فصل اول لیگ نوزدهم، ماشین‌سازی را به مقصد تیم لیگ یکی آلومینیوم اراک ترک کرد و حالا در پایان نیم‌فصل اول لیگ بیستم، از آلومینیوم لیگ برتری جدا شد تا نیمکت تراکتور را به دست بیاورد. این اولین بار نیست که خطیبی به عنوان سرمربی در این باشگاه مشغول به کار می‌شود. او سال 93 هم برای مدتی مرد اول نیمکت این تیم لقب گرفت اما نتایج خوبی به دست نیاورد و نتوانست روی نیمکت باشگاه دوام بیاورد. از زمان برکناری خطیبی تا زمان امضای قرارداد دوباره با این مربی، 6 سال فاصله وجود داشته اما تراکتور در این 6 سال، 12 مربی مختلف را مورد آزمایش قرار داده است. در حقیقت آنها به صورت میانگین برای هر سال، دو مربی را جذب کرده‌اند. پس از خطیبی، تونی اولیویرا به تبریز برگشت و سرمربی تی تی‌ها شد. بعد از تونی هم نوبت به امیر قلعه‌نویی رسید تا سرمربی این باشگاه باشد. یحیی گل‌محمدی، گزینه قرمزها برای دوران پس از قلعه‌نویی بود اما او هم رفت تا مجتبی حسینی گزینه موقت باشگاه شود و پس از آن، ارطغرل ساغلام هدایت تراکتور را بر عهده بگیرد. در فصل بعد از آن، تیم تبریزی سه مربی مختلف داشت. از جان توشاک و محمد تقوی تا ژرژ لیکنز. در دو فصل گذشته نیز این باشگاه کلید نیمکت را به 6 گزینه مختلف سپرده است. از دنیزلی تا شیخ لاری و ساکت الهامی تا منصوریان، شجاعی و حالا رسول خطیبی. این باشگاه در چند سال اخیر، دیگر به رکورد استفاده از سه مربی در هر فصل رسیده و این تغییرات مداوم، خودشان بزرگ‌ترین مانع برای موفقیت تیم هستند. برخلاف آن‌چه در تبریز تصور می‌شود، عوض کردن مربی علاج کار این باشگاه نیست. تراکتور در درجه اول با نوعی بحران مدیریتی روبه‌رو شده است. مالک باشگاه کیلومترها دورتر از ایران است و این روزها حتی از یک اظهارنظر ساده هم پرهیز می‌کند. افرادی که توسط او برای مدیریت تیم انتخاب می‌شوند نیز تنها به دنبال شهرت‌طلبی هستند و کم‌تر با مربیان مختلف راه می‌آیند. بعید است این نیمکت همیشه لرزان، برای دومین بار هم به رسول خطیبی وفا کند و این مربی را در معرض برکناری زودهنگام قرار ندهد.