این کاره نیستیم!

این روزها بساط دیدارهای خیریه در فوتبال ایران حسابی داغ است. به هر طرف که نگاه کنیم، یک مسابقه خیریه می‌بینیم اما اساسا در برگزاری این نبردها در ایران، مشکلاتی بزرگ و اساسی وجود دارد. در درجه اول، مشکل اینجاست که ما هنوز متوجه هدف و فلسفه دیدارهای این‌چنینی نشده‌ایم. همه جای دنیا مسابقه‌هایی با نیت خیر، با یک هدف مشخص برگزار می‌شوند. مثل دریافت کمک‌های مالی برای یک نفر، آزاد کردن چند نفر از زندان، مبارزه با فقر و یا کمک به کودکان و بزرگسالانی که با بیماری‌های خاص دست و پنجه نرم می‌کنند. در ایران اما یک مسابقه خیریه در حالی برگزار می‌شود که هیچ توضیحی در مورد اهدافش به گوش نمی‌رسد. همین حالا هیچ‌کس نمی‌داند برگزاری دو مسابقه برای یادبود علی انصاریان و مهرداد میناوند، چه آورده‌ای به همراه داشته است. از یک طرف منتخب سرخابی‌ها روبه‌روی تیم 98 قرار گرفته و در فاصله چند روز هنرمندان استقلالی و پرسپولیسی به مصاف هم رفته‌اند اما بعید به نظر می‌رسد این دو بازی اصلا عوایدی به همراه داشته باشد.

چراکه نه تماشاگری در ورزشگاه‌ها وجود داشته و نه اسپانسری روی لباس تیم‌ها دیده شده است. از خود لباس‌ها هم نگذریم که فوق‌العاده زشت و فاقد طراحی بودند. یعنی لباس‌هایی که در این بازی‌ها استفاده می‌شود، همیشه حامل یک پیام خاص انسانی است اما در ایران به نظر می‌رسد از همان لباس‌های ساده تمرینی برای روز مسابقه استفاده می‌کنند. از همه بدتر اینکه اصلا چه دلیلی وجود دارد که در اوج بحران کرونا و در شرایطی که پیک چهارم این ویروس هم از راه رسیده و خودی نشان داده و بسیاری از شهرها را درگیر کرده، چنین تجمع‌هایی برگزار شود. اگر قرار است یاد و خاطره افرادی که با ویروس کرونا از میان ما رفتند را زنده نگه داریم، بدترین تصمیم ممکن برگزاری یک دورهمی خواهد بود که احتمال انتقال ویروس در آن بسیار بالا به نظر می‌رسد. این درست شبیه این است که در جلسه یادبود افرادی که با سلاح گرم از دنیا رفته‌اند، با خودمان سلاح گرم داشته باشیم! در پاک بودن نیت هم‌تیمی‌های سابق مهرداد و علی شکی نیست اما خروجی کاری که آنها انجام داده‌اند، خودش می‌تواند اوضاع کرونا را وخیم و وخیم‌تر کند. از این گذشته، فرم برگزاری چنین دیدارهایی نیز در همه دنیا نسبت به ایران تفاوت‌های بزرگی دارد. همه جای دنیا در این بازی، بازیکنان زیاد سخت نمی‌گیرند و اجازه می‌دهند که گل‌های متعددی به ثمر برسد. همه جای دنیا این بازی اصلا جدی نیست و کسی برای نتیجه به میدان نمی‌رود اما در ایران بازیکنان آنقدر جدی در دیدارهای خیریه حاضر می‌شوند که انگار قرار است به برنده این مسابقه جام بدهند و بازنده از دور رقابت‌های خیریه حذف خواهد شد! بدون شک اگر برگزارکنندگان این نبردها در ایران چند مسابقه خیریه اروپایی را هم تماشا کنند، ذهنیت‌شان نسبت به این مسابقه‌ها کمی تغییر می‌کند. آن‌وقت می‌توان انتظار داشت که سبک و شیوه برگزاری این رقابت‌ها در ایران نیز کمی متفاوت شود و سروشکل بهتر و مطلوب‌تری پیدا کند .