مدیر وارداتی!

آریا رهنورد

حالا دیگر خوب فهمیده‌ایم که چرا اسم محمدحسن انصاری‌فرد را «مدیر مردمی» گذاشته‌اند. ظاهرا در دوران حضور او در پرسپولیس، حتی پول کت و شلوار آقای مدیر را هم «مردم» تقبل کرده‌اند. او که در چند ماه حضور در راس مدیران باشگاه عملا هیچ تصمیم خوبی برای قرمزها نگرفت، در کنار دریافت حقوق سنگین، هزینه‌های شخصی‌اش را هم روی دوش باشگاه گذاشته بود. این سند به تازگی در مورد انصاری‌فرد منتشر شده اما کسی که حتی هزینه خرید لباس‌ خودش را هم تامین نمی‌کند، حتما باشگاه را در معرض هزینه‌های شخصی دیگری نیز قرار داده است. کاملا واضح به نظر می‌رسد که این نه یک ماجرای عجیب و منحصر به فرد در فوتبال ایران، بلکه روایت کننده نوع رفتار مدیران فوتبالی در این کشور است. قبل از انصاری‌فرد هم مدیران زیادی داشته‌ایم که حتی با استفاده از اعتبار باشگاه، به حساب شخصی خودشان وام‌های نجومی گرفته‌اند یا برای خودشان، بهترین واحدهای مسکونی در تهران را تصاحب کرده‌اند. مدیرانی که همیشه در سفرهای خارجی همراه تیم هستند و اتفاقا خریدهای ویژه‌ای هم به حساب باشگاه انجام می‌دهند اما حتی یک بار در جلسه‌های تمرینی و بازی‌های تیم آفتابی نمی‌شوند و بسیاری از بازیکن‌ها حتی نمی‌دانند که آنها وجود خارجی دارند. باور کنید که مرور دوباره این اتفاق‌ها، شرم‌آور خواهد بود. معلوم نیست این مدل مدیریتی چه زمانی قرار است به پایان برسد. معلوم نیست باشگاه‌های ایرانی چه زمانی قرار است از این کابوس رها شوند و کمی نفس بکشند. این موضوع به ویژه برای دو باشگاه استقلال و پرسپولیس، عواقب فاجعه‌باری داشته است. ظاهرا در وزارت ورزش عزم عجیبی برای معرفی بدترین گزینه‌های ممکن به کادر مدیریتی دو باشگاه وجود دارد. اگر اتفاقی که برای اسناد کت و شلوار محمدحسن انصاری فرد رقم خورده در یک باشگاه اروپایی رخ می‌داد، از صدر تا ذیل کادر مدیریتی آن باشگاه مورد مواخذه و برخورد قانونی قرار می‌گرفتند اما اینجا نه کسی از انصاری‌فرد سوال می‌کند و نه حتی وزارت ورزش به خاطر این انتخاب، زیر سوال می‌رود.

اگر اتفاقی که برای اسناد کت و شلوار محمدحسن انصاری فرد رقم خورده در یک باشگاه اروپایی رخ می‌داد، از صدر تا ذیل کادر مدیریتی آن باشگاه مورد مواخذه و برخورد قانونی قرار می‌گرفتند اما اینجا نه کسی از انصاری‌فرد سوال می‌کند و نه حتی وزارت ورزش به خاطر این انتخاب، زیر سوال می‌رود

به نظر می‌رسد وقتش رسیده که به دنبال «مدیر وارداتی» برای فوتبال ایران باشیم. وقتی در لیگ برتر مهاجم خوب کم داریم، به سراغ بازیکنان خارجی می‌رویم و آنها هر سال آقای گل می‌شوند. وقتی که مدیر خوب نداریم هم باید به سراغ مدیران خارجی برویم. بدون شک یک مدیر وارداتی، در جلسه عقد قرارداد با خودش «تاجر شکر» نمی‌برد. بدون شک یک مدیر وارداتی در جلسه عقد قرارداد، یک مسئول حقوقی همراه خودش خواهد داشت تا آماتورترین قراردادهای ممکن را امضا نکند و همه امتیازهای ممکن را به طرف مقابل ندهد. بدون شک یک مدیر خارجی، هزینه کت و شلوار و لباسش را روی دوش باشگاه نمی‌گذارد و با توجه بیشتر به بدهی‌های نجومی، جلوی بسته شدن پنجره نقل و انتقالات را می‌گیرد. یک مدیر خارجی که حداقل فقط کمی با فوتبال آشنا باشد، بازیکن خارجی بیمار یا چاق نمی‌خرد و برای باشگاه بدهی بیشتر نمی‌تراشد. یک مدیر وارداتی اگر کمی در حوزه فوتبال تخصص داشته باشد، بین سرمربی و سرپرست تیم، گزینه دوم را انتخاب نمی‌کند و قید سرمربی تیم صدرنشین را به همین راحتی نمی‌زند. مدیران داخلی در همه این سال‌ها، امتحان‌شان را پس داده‌اند. آنها انواع و اقسام ضربه‌ها را به این فوتبال زده‌اند و معلوم نیست باید تا کجا تحمل‌شان کنیم. البته که باشگاهداری در ایران با همه موانعی که وجود دارد، بسیار دشوار است اما بدون شک حتی در چنین شرایطی هم می‌شود تصمیم‌های به مراتب بهتری گرفت و از بروز بحران‌های بزرگ جلوگیری کرد. مدیران ایرانی اما ظاهرا بیشتر از باشگاه، به شهرت، اعتبار و ثروت خودشان اهمیت می‌دهند. با کت و شلوارهای شیکی که هزینه خریدشان از حساب باشگاه خارج شده است.

پس از مدت‌ها تحقیق و بررسی، خروجی ذهنی مدیران تصمیم‌ساز فوتبال ایران، ممنوع کردن ورود مهره‌های جدید خارجی بوده است. تصمیمی برای بستن درها به روی تفکرات جدید و اندیشه‌های متفاوت. در یک تصمیم منطقی و درست اما، نه‌تنها مربیان و بازیکنان خارجی باید اجازه کار در فوتبال ایران داشته باشد، بلکه باید اتکای بیشتری روی خارجی‌ها داشته باشیم و حتی مدیریت باشگاه‌ها را نیز به آنها بسپاریم. مدیران داخلی، نفس فوتبال ایران را گرفته‌اند. مجموعه تصمیم‌های اشتباه آ‌نها به مرور زمان، به تیم ملی و همه باشگاه‌ها لطمه زده و ادامه این روند، چیزی به جز ضرر برای این فوتبال نخواهد داشت.