کابوس ویلموتس تمام نمی‌شود

آریا رهنورد

در شب شکست تلخ در آخرین ثانیه‌های مسابقه با عراق، همه امیدمان به دیدارهای برگشت از این مرحله بود. در برنامه‌ریزی ای.اف.سی، تیم ملی از چهار مسابقه اول سه بار خارج از ایران بازی کرد و قرار بود در چهار مسابقه دوم، سه مسابقه در استادیوم لبریز از تماشاگر آزادی برگزار شود. همه چیزی که برای صعود به مرحله بعد می‌خواستیم، شکست دادن بحرین و عراق روبه‌روی تماشاگرهای تیم ملی بود اما حالا کرونا، این فرصت را از ایران گرفته تا تیم ملی، با بزرگ‌ترین بدشانسی ممکن روبه‌رو شود.

مارک ویلموتس که از تیم ملی جدا شد، خیال می‌کردیم بدشانسی‌ها را نیز برداشته و با خودش برده است. ما با مربی بلژیکی، به هیچ‌کدام از اهداف‌مان نرسیدیم و در اولین مرحله از مقدماتی جام جهانی، دو شکست دردناک را تجربه کردیم. حتی در بدبینانه‌ترین حالت نیز، باور نمی‌کردیم که هیچ امتیازی از دو مسابقه با بحرین و عراق به دست نیاوریم. با این وجود هواداران تیم ملی هنوز به آینده بدون ویلموتس خوش‌بین بودند. ایران سه مسابقه حساس خانگی داشت که با پیروزی در آنها، راه رسیدن به مرحله بعدی را هموار می‌کرد. همه چیز آماده بود تا ما از دو رقیب سرسخت در این مرحله انتقام بگیریم اما حالا اوضاع نسبت به گذشته، کاملا متفاوت شده است. حتی اگر فوتبال برگردد و رقابت‌های مقدماتی جام جهانی از سر گرفته شوند، خبری از حضور تماشاگر در استادیوم‌ها نخواهد بود. برگزاری هر تجمع گسترده‌ای در تمام دنیا ممنوع است و استادیوم‌های فوتبال نیز شامل همین قانون می‌شوند. روزی که فوتبال برگردد و دیدارهای انتخابی از سر گرفته شوند، ما باید بدون حضور تماشاگرها به مصاف بحرین و عراق برویم. آن هم در شرایطی که این دو تیم به کمک تماشاگران‌شان تیم ملی ایران را شکست دادند. البته همواره نمی‌شود سرنوشت را سرزنش کرد. شاید اگر تیم ملی روبه‌روی آن دو تیم نمایش بهتری داشت، امروز به این حجم از نگرانی دچار نمی‌شد اما به هر حال اگر ما کمی خوش‌شانس‌تر بودیم، در دور رفت میزبانی هر دو حریف را بر عهده داشتیم و پس از آن، در دیدارهای بدون تماشاگر به مصاف آنها می‌رفتیم. تیم ملی تا این‌جا در این مرحله، نه خوش‌شانس بوده و نه شایستگی صعود را نشان داده است. حالا از دست دادن هوادارها که همیشه نقش بسیار مهمی در بازی‌های بزرگ تیم ملی داشته‌اند، یک ضربه بزرگ برای فوتبال ایران خواهد بود. ضربه‌ای که شاید شانس رسیدن به جام‌ جهانی را پس از دو دوره متوالی از ایران بگیرد.

گفته می‌شود ای.اف.سی برنامه‌های خاصی برای ادامه رقابت‌های مقدماتی جام جهانی در نظر دارد. البته با توجه به اینکه رقابت‌ها زیر نظر فیفا برگزار می‌شوند، تصمیم نهایی در این مورد با فدراسیون بین‌المللی فوتبال است اما کنفدراسیون فوتبال آسیا فعلا تصمیم گرفته دیدارهای مقدماتی جام جهانی را به صورت متمرکز در یک کشور برگزار کند. تجربه‌ای که برای فوتبال ایران بسیار نگران‌کننده خواهد بود. اگر این تصمیم عملی شود، ما نه‌تنها هواداران‌مان را از دست می‌دهیم، بلکه دیگر حتی شانس میزبانی از رقبا در استادیوم آزادی را نیز از دست خواهیم داد و عملا باید در یک کشور دیگر، به مصاف دو حریف سرسخت‌مان برویم. به نظر می‌رسد بدشانسی‌ها برای دراگان اسکوچیچ تمامی ندارند و این مربی در یکی از عجیب‌ترین مقاطع تاریخ تیم ملی، هدایت این تیم را بر عهده گرفته است. تیم ملی کار بسیار دشواری برای رسیدن به مرحله دوم مقدماتی جام جهانی خواهد داشت. شاید زمانی که مرحله دوم رقابت‌ها از راه برسد، واکسن و درمان کرونا نیز کشف شده باشد اما در شرایط فعلی، نمی‌توان به چنین اتفاقی امیدوار بود. تیم ملی حتی وقتی که خوب بازی نمی‌کند، در ورزشگاه آزادی همیشه دست بالا را برابر رقبا دارد اما بدون تماشاگرها، این تیم از همیشه تنهاتر خواهد بود. کابوسی که ویلموتس برای این فوتبال به وجود آورده، تمام‌نشدنی به نظر می‌رسد. او در حساس‌ترین دیدارهای ممکن شکست خورده و تا همین‌جا به خاطر این شکست‌های تلخ، دو میلیون دلار دریافت کرده است. ضربه‌ای که نرسیدن به جام جهانی به فوتبال ایران می‌زند اما خیلی بیشتر از دو میلیون دلار است.

یک پرواز کوتاه، تنها فاصله بین ایران و قطر است. تلخ و گزنده خواهد بود که ما، شانس حضور در جام جهانی در کشور همسایه را به همین سادگی از دست بدهیم. فعلا همه چیز علیه تیم ملی به نظر می‌رسد و اوضاع در چنین شرایطی، بسیار ناامیدکننده است. آن‌چه در این ماه‌ها سپری شده، بیشتر از همیشه به یادمان می‌آورد که همیشه شانس کافی برای جبران باخت‌ها وجود نخواهد داشت. وقتی به عراق و بحرین باختیم، تصور می‌کردیم که در زمان درست از هر دو حریف انتقام خواهیم گرفت اما شرایط، دیگر مثل گذشته نیستند و تیم ملی، ممکن است در معرض یک بحران بزرگ قرار بگیرد. ما امتیازهای زیادی را در دور رفت از دست داده‌ایم و حالا بازی با استادیوم‌های خالی در یک کشور دیگر با رقبا، برای ما بیش از حد ناعادلانه به نظر می‌رسد.